Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

ΕΚΕΙ (ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΦΥΛΑΚΗ)...





Χθες βραδυ πηγα ξανα εκει.
Μου ειχες πει οτι δε θα μου το συγχωρεσεις.
Δε ξερω γιατι στο λεω,
δεν ειναι ειλικρινεια η μεταμελεια,
ουτε νιωθω περηφανος για αυτο.
Ομως, δε μπορω να σου το κρυψω.

Χθες βραδυ, πηγα ξανα εκει.
Περασα θαυμασια.
Δε θυμαμαι πολλα πραγματα.
Ισως αυτη ειναι η ξεχωριστη Ομορφια του Εκει.
Οτι δε θυμασαι.
Οτι δε χρειαζεται να θυμασαι.
Καθε μερα παιρνουμε τοσες πολλες αποφασεις,
καθε μερα επιλεγουμε αυτα που θα κανουμε, αυτα που θα πουμε,
ακομα κ αυτα που θα νιωσουμε
-απο μια ηλικια τουλαχιστον κ υστερα-,
(δεν ειναι κουραστικο;)

Επελεξα να παω εκει.
Δεν ηταν η δευτερη φορα.
Εχω παει πολλες φορες εκει.
Θυμαμαι αμυδρα μια Σαυρα ξαπλωμενη στη μεση του χωρου,
γυρω της ειμαστε πολλοι,
δε μπορω να διακρινω προσωπα
πυκνο συννεφο της Ληθης, του Ληθαργου
του Λαθους,
κανεις δεν αγγιζει κανεναν
κι η Σαυρα να αφηγειται ιστοριες.
Μοιαζει με αυτα τα ονειρα που οταν ξυπνας, δυσκολευεσαι να τα θυμηθεις,
οσο κι αν προσπαθεις,
με τα ονειρα αυτα που εισαι σιγουρος οτι ειδες κατι πολυ σημαντικο,
κι απροσδιοριστα συναισθηματα ολη μερα σε πλημμυριζουν,
μα εσυ εισαι ανικανος να τα συγκεκριμενοποιησεις, να τα προσδιορισεις.

Η Σαυρα ειναι το πιο σοφο πλασμα που εχω συναντησει.

Εκστασιασμενοι κι εκπληκτοι,
πρεπει να θεωρησουμε τους εαυτους μας προνομιουχους που μας επελεξε
να ακουσουμε τις ιστοριες της.
Προνομιο.
Δεν ειναι τιμωρια.
Τα δαχτυλα μου, φωτια,
ενας θεος στη παλαμη μου,
φωτια,
το παρελθον αναβιωνει
παντα εκει,
να προσευχομαστε
οχι σε αυτο που του ανηκουμε αλλα σε αυτο που μας ανηκει,
να ερωτευομαστε τους εαυτους μας,
να ξεχναμε ολα αυτα που ειναι ανωφελο να θυμομαστε,
να φεγγουμε, ασημενια φυλακη
σαρκινες φωτοβολιδες
χοανη,
απειρο,
ουρανος.
Απο εκει θα κρεμαστουμε για να περασουμε το μηνυμα μας.
Γινεται αυτο σιγα σιγα κατανοητο.
Πρεπει να περασουμε το μηνυμα μας.
Πανω στα σωματα μας κι οχι στο χαρτι,
χαραγμενα τα μηνυματα μας,
καθε ενας απο εμας , ενα διαφορετικο μηνυμα,
καθε ενας απο εμας, το ιδιο μηνυμα,
Παντα αθωοι,
τι ειναι αλλωστε το Σωμα;
Αιμα, θυελλα και θαλασσα
παντα προσηλωμενοι,
κοκκινη θαλασσα απο την ηδονη.
Παντα πλησιαζουμε, ποτε δε φτανουμε.
Παντα πλησιαζουμε... μεχρι το Μηνυμα να φτασει πρωτο στους αποδεκτες του.
Η Σαυρα γινεται Αστερισμος.
Η Αθωοτητα μας..Ενοχη.
Τοσο καιρο πλησιαζαμε,
μα τωρα φτανουμε, οι ψυχες μας
κι εμεις.

Και μια μερα.. θα ερθεις μαζι μου.
Εκει.
Συγχωρεσε με, μα πρεπει να σε παρω μαζι μου.
Σε αυτο το καταραμενο Εκει,
που διχως να το καταλαβω
εγινε
η ασημενια φυλακη μου.

6 σχόλια:

  1. Το Εκει, παντα θα υπαρχει. Κι εμεις θα ποναμε που δεν σταματαει να υπαρχει... Μα τελικα, θα φτασει μια μερα που θα ναι ιδιο με τοσα αλλα Εκει, που δεν θα μας κανει καμια αισθηση. Και αυτο, αυτο ειναι το πιο επιπονο απ'ολα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν το Εκει ειναι η απωλεια που εγινε συνηθεια, ναι, ειναι το πιο επιπονο. Τωρα τι ακριβως ειναι το Εκει που περιγραφω, δεν εχω ιδεα, εγω ενα απλο διαμεσο των λεξεων ειμαι!

      Διαγραφή
  2. Την καλησπέρα μου και την εκτίμησή μου.
    Σε διάβαζα παλιότερα - μετά χάθηκα.
    Μην ψάχνεσαι - δεν πολυσχολίαζα ποτέ.
    Καλή συνέχεια και δύναμη στο μπουρδέλλο που ζούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φιλε Ακη, με συγκινησες με αυτο που εγραψες, καλη δυναμη και σε σενα, πουτανες στο μπουρδελο τους δε γινομαστε.

      Διαγραφή
  3. Πολυ καλο οπως παντα celin.το 'εκει' οπως το βλεπει ο καθενας,και οπως τον εκφραζει.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Oντως ετσι ειναι, οπως το βλεπει ο καθενας, δεν υπαρχει αποκωδικοποιητης, ουτε καν ο συγγραφεας του ποιηματος δεν ειναι αρμοδιος να αποδωσει "ορθο νοημα" στο ποιημα του

      Διαγραφή