Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

ΑΓΑΠΗ ΡΕ...



Δεν έχει νόημα να μετανιώνεις διαρκώς, ή καλύτερα, η διαδικασία του να μετανιώνεις να σε θλίβει και να αναρωτιέσαι όσα έχασες διαλέγοντας κάτι από κάτι άλλο, να αναρωτιέσαι για όσα δεν έκανες σωστά, για όσα δεν έκανες για να πετύχεις το σωστό, για όσα δε μπόρεσες να αντιληφθείς εκείνη τη στιγμή κι ύστερα σου φαίνονται τόσο αυτονόητα ώστε να αισθάνεσαι ηλίθιος που δεν τα είδες.
Ηλίθιο είναι το να λες ότι δε μετανιώνεις για τίποτα,
 ηλίθιο είναι και να μετανιώνεις διαρκώς.
Ηλίθιο είναι να νομίζεις ότι έχασες τον χρόνο σου ενώ θα μπορούσες να τον εκμεταλλευτείς καλύτερα. Δεν έχασες τον χρόνο σου. Η ζωή η ίδια είναι ένα χάσιμο χρόνου. Κάθε μέρα είναι μία μέρα λιγότερη, μία μέρα που χάνεις και δε θα τη ξαναβρείς.
 Τίποτα καλύτερο δε θα μπορούσες να κάνεις από αυτά που έκανες,
 αν το μπορούσες, δε θα ήσουν εσύ,
 μα είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε πάντοτε εμείς, έτσι θα κάνουμε τα λάθη και τα  σωστά που είναι γραμμένα να κάνουμε, γραμμένα όχι από μία Μεταφυσική Μοίρα, γραμμένα από τις δυνατότητες του εαυτού μας, γιατί ο εαυτός μας είναι το Πεπρωμένο μας.
Υπάρχουν συγκυρίες, υπάρχουν ντετερμινισμοί, υπάρχουν καταστάσεις που θα μπορούσαμε να αποφύγουμε αν η βιολογία μας, η καταγωγή μας ήταν διαφορετικά, υπάρχει η άτυχη στιγμή που θα πέσεις στον ληστή σε ένα δρομάκι και θα σε σκοτώσει, υπάρχει η στιγμή που θα γνωρίσεις από το πουθενά κάποιον που θα ερωτευτείς και θα σε ερωτευτεί, υπάρχουν πράγματα που δε μπορούμε να ελέγξουμε, υπάρχουν πράγματα που μπορούμε,
υπάρχουν ικανότητες που δε μπορούμε να αποκτήσουμε, υπάρχουν ικανότητες/δεξιοτεχνίες που μπορούμε,
όλο αυτό είναι ένα κακοστημένο θέατρο, το Μεγάλο Αιρετικό Θέατρο, όπως το είχα ονομάσει σε ένα ποίημα της εφηβείας μου, μία Ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί όπου ανά πάσα στιγμή μπορεί να γλυστρήσεις και να πέσεις, δε πέφτεις μόνο εσυ, οι ρυθμοί της ζωής που ξέρεις μπορεί να πέσουν, η κανονικότητα, οι κοινωνικές συμβάσεις, τα ιδανικά και οι αξίες, οι επιταγές και οι υποχρεώσεις σου, όλα αυτά που σου προσφέρουν ασφάλεια για να μπορεις να κάτσεις σε μία σπιθαμή εδάφους και να τα νοηματοδοτήσεις εκ του ασφαλούς,
κάθε τόσο το έδαφος τρέμει, η νοηματοδότηση φαινεται κάτι αδύνατον να πραγματοποιηθεί και οι άνθρωποι, που τόσο ανάγκη έχουν να νοηματοδοτούν, να συμβολοποιούν, τρέμουν μαζί με το έδαφος και η απόδοση νοήματος στον σεισμό είναι κάτι που αποτυγχάνει να επιτευχθεί.

Περισσότερο από ανθρώπινες ιδιότητες, υπάρχει αυτό που λέγεται αλληλεπίδραση,
είμαι καλός με αυτόν που βγάζει τον καλό μου εαυτό, θα είμαι κακός με τον αντίστοιχο, είμαι γλυκός, τρυφερός, δυναμικός ή αδρανής, άχρηστος κι ανίκανος ή με φόρα στη ζωή,
παίζει μεγάλο ρόλο αυτός που έχεις απέναντι, αυτός που συναναστρέφεσαι,

υπάρχουν απολύτως καλοί άνθρωποι, όπως απολύτως ανθρώπινα καρκινώματα που ήρθαν σε αυτή τη γη για να βλάψουν κάποιους άλλους
αλλά αυτοί είναι λίγοι. 

Κατα κανόνα, παίρνεις σε μεγάλο ποσοστό αυτό που δίνεις, ή τουλάχιστον παίρνεις το απόλυτο που θα μπορούσες να πάρεις βάσει της αλληλεπίδρασης αυτής. Δε γίνεται να αγαπηθείς από όλους, να σε ερωτευθουν, συμπαθήσουν, εκτιμήσουν όλοι.. Αν όμως τους δώσεις, θα πάρεις το απόλυτο που μπορείς να πάρεις.
Μπορείς να το δώσεις, μπορείς κι όχι. Μπορείς να συμβιβαστείς με τα μέτρια από τον φόβο της αυριανής απογοήτευσης, ή μπορει να πας για τα πολλά υπερνικώντας αυτόν τον φόβο και το άδειασμα που θα συνεπιφέρει η απογοήτευση.
Κάνε ό,τι θέλεις, άλλωστε η απογοήτευση πάντα θα εμφανιστεί. Ειμαστε καταδικασμένοι να απογοητεύουμε τις προσδοκίες των άλλων, 
όσο περισσότερο μας φορτώνουν με προσδοκίες, τόσο πιθανότερο είναι να συμβεί αυτό. 
Ο ασφαλέστερος τρόπος να απογοητευτείς από κάποιον είναι να επενδύσεις ένα σωρό προσδοκίες σε αυτόν, καθιστώντας έτσι την αυριανή απογοήτευση μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία: Δε φταίει αυτός για την απογοήτευση σου.
Φταις εσύ που ξέχασες ότι είναι άνθρωπος με σάρκα κι οστά.
Φταις εσύ που πίστεψες ότι υπάρχει οποιοσδήποτε που θα μπορέσει να γεμίσει συνολικά τα κενά σου..Κάποια από αυτά μπορεί. Συνολικά, όχι. Τα κενά σου δε γεμίζουν, είναι αστείο να σκέφτεσαι ότι μπορεί να υπάρχει άνθρωπος χωρίς κενά, 
όσο θα είμαστε άνθρωποι, ένα κομμάτι μας θα παραμένει άδειο, δίχως να μπορέσει να επικαλυφθεί από καμιά αγάπη, από κανένα πάθος, από καμιά σεξουαλική στάση, από κανένα υλικό αγαθό, από καμιά κοινωνική καταξίωση, από κανένα τραγούδι, από καμιά κατάχρηση.

Είμαστε άνθρωποι και πάντα θα έχουμε κενά και πάντα θα προσπαθούμε να τα καλύπτουμε και πάντα θα συνειδητοποιούμε ότι δεν καλύπτονται 
κι αυτό είναι η ζωή, 

ένα συνονθύλευμα στιγμών ευτυχίας και δυστυχίας και αδιαφορίας και κενού, μία αλληλοδιαδοχή προσωρινών επιτυχιών και προσωρινών δυστυχιών και συνειδητοποίησης σφαλμάτων και τελικής συνειδητοποίησης ότι δεν ήταν σφάλματα αλλά Αναπόφευκτο, 
μία γροθιά στο μαχαίρι και το αίμα σου να στάζει, καλά έκανες και την έριξες γιατί το αίμα πρέπει να ανανεώνεται,
ένας χορός πάνω σε σπασμένα γυαλιά, πάλι ματώνεις όμως κατάφερες να χορέψεις κι όποιοι δε μπόρεσαν να χορέψουν, κοιτούν τους χορευτές με δέος και ζήλεια,
'ενας χορός με πόδια ματωμένα που κοιτάς τον ουρανό και νιώθεις ότι λίγο ακόμα και θα τον αγγίξεις γιατί ακόμα και η βαρύτητα νικιέται προσωρινά από την Αγάπη,
αυτός ο χορός δεν είναι ποτέ χαμένος χρόνος, αλλά και χαμένος χρόνος να είναι, παραμένει χρόνος που ξοδεύτηκε και χάθηκε χορεύοντας,
είσαι ανίκητος όχι όταν δε μπορείς να νικηθείς -γιατί πάντα θα νικιέσαι-
είσαι ανίκητος όταν ξέρεις πως θα νικηθείς και παρόλα αυτά χορεύεις λες και ποτέ δε θα νικηθείς. Ανίκητος αυτός που ξέρει ότι θα νικηθεί κι εξακουθεί να χορεύει, αλάνθαστος αυτός που θα αγκαλιάσει τα λάθη του και θα προσπαθήσει όσο ζει να τα επαναλαμβάνει όσο δυνατόν λιγότερο, γεμάτος αυτός που θα προσπαθεί να γδέρνεται από τα κενά του όσο δυνατόν λιγότερο, παθιασμένος αυτός που θα προσπαθήσει να ζει με τα πάθη του και να αναλώνεται όσο δυνατόν λιγότερο από αυτά.



              ΚΕΡΙΑ   ΚΑΒΑΦΗΣ

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν. 





Γρήγορα μακραίνει η σκοτεινή γραμμή, γρήγορα πληθαίνουν τα σβηστά κεριά.
Προσπαθούμε να νικήσουμε τη θνητότητα, να παγώσουμε τον χρόνο μέσω των ερωτων μας, μέσα από την απόκτηση παιδιών, μέσα από τη πάλη για αναρρίχηση στην κοινωνία, μέσα από τη προσπάθεια να γίνουμε αποδεκτοι, μιμούμαστε από μικρά παιδιά τον Αλλον, 
πρώτα τους γονείς, ύστερα τους δασκάλους, ύστερα τα επιβαλλόμενα πρότυπα. 
Μιμούμαστε για να γίνουμε αποδεκτοί, κάνουμε σωμα μας τα ξένα λόγια, επιθυμούμε ό,τι ο άλλος επιθυμεί, επιθυμούμε να μας επιθυμεί ο άλλος. Επιθυμούμε και η επιθυμία είναι μία διαρκής έλλειψη όπως έλεγε ο Λακάν, γιατί επιθυμούμε πάντα αυτό που δεν έχουμε.
 Και διαρκώς επιθυμούμε και διαρκώς αιτούμαστε αγάπη, 
από το κλάμα ως μωρα στη μαμά για να μας ξεσκατίσει-που είναι πάντα κι αίτημα αγάπης- 
μέχρι το ερωτικό κάλεσμα όταν γινόμαστε παγώνια και δείχνουμε στον Αλλον τα πλουμιστά και πολύχρωμα φτερά μας.
Προσπαθουμε να παγωσουμε τον  χρόνο με ασχολίες και χόμπυ και κουτσομπολιά και ποδόσφαιρο, προσπαθουμε να παγωσουμε τον χρόνο για να νιώσουμε ασφαλείς,
γινόμαστε ψυχαναγκαστικοί στη μεγάλη μας ψευδάισθηση ότι μπορούμε να ελέγξουμε τα πράγματα,
και η σκοτεινή γραμμή όλο πληθαίνει, και τη κοιτάμε παρακαλώντας τον Θεό για λίγο χρόνο ακόμα, και νομίζουμε ότι ψάχνουμε την εσωτερική μας φωνή και την εσωτερική αλήθεια γιατί δε μπορεί να ήμασταν εμείς που κάναμε αυτά τα σφάλματα, κάποιος άλλος ήταν,
 η κακιά στιγμή, λίγο χρόνο δώσε μου για να ξαναγίνω εγώ.
Δεν ήσουν κι ούτε θα γίνεις "εγώ". 
Ενα συνονθύλευμα επιδράσεων κι επιρροών και κενού που δε γεμίζει κι αλλεπάλληλων κραυγών "ΟΧΙ, ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ ΑΥΤΟΣ", ναι, εσύ ήσουν,
εσύ, κομμάτι του πατέρα, της μητερας, των συμμαθητών, της τηλεόρασης, των αναγνωσμάτων και του διπλανού σου.

Κάνε με αγάπη ό,τι κάνεις, και τα λάθη σου θα είναι σωστά. Μη ξεγελιέσαι, θα παραμένουν λάθη. Μην απογοητεύεσαι, τελικά είναι σωστά.
 Μην προσπαθείς να αποκωδικοποιήσεις και να καταρρίψεις την μεγάλη αυτή αντιφαση, 
η ίδια η ανθρωπινη ζωή είναι μία πελώρια και ανεπίλυτη αντίφαση, ένας ωκεανός που θα πνίγεσαι κάθε μέρα όμως αυτό δε σημαίνει ότι θα πάψεις να ψάχνεις για σχεδίες. Ένα μόνο φιλί μπορεί να γίνει η σχεδία σου για μέρες, μία μόνο αγκαλιά μπορει να γίνει η σχεδία σου για μέρες, ένα χάδι, μία λέξη, ένα παρηγορητικό χτυπημα από κάποιον που δε ξέρεις καλά. Φαντάσου αν αυτά είναι σχεδίες, φαντάσου τί είναι η Αγαπη. Πολυτελές υπερωκεάνιο που θα σε κάνει να διαπλεύσεις τη φορτούνα για χρόνια, μέχρι η φορτούνα να νικηθεί από τα κύματα του χρόνου.
Θα νικηθεί. Δε γίνεται αλλιώς.
Αλλά όπως είπαμε, είσαι ανίκητος όταν ξέρεις πως θα νικηθείς και παρόλα αυτά χορεύεις λες και ποτέ δε θα νικηθείς. Και είναι η Αγαπη που ανασταινει Τιτανικούς και τους ξαναβγάζει στην επιφάνεια της θαλάσσης, σκουριασμένους, φαγωμένους και ταλαιπωρημένους, όμως πάντα νικητές.

Δε φταις εσύ. Δε φταίει εκείνη/εκείνος.
Δεν ηττήθηκες, μολονότι δε νίκησες.
 Αιώνια αν επέστρεφες, τα ίδια θα έκανες.
 Αιώνια να επιστρέφεις και να κάνεις τα ίδια. 
Γονάτισε μπροστά στο σφάλμα σου, περιέθαλψε το, το ίδιο και με τα σφάλματα των άλλων. Είναι σφάλματα όπως εσύ, άνθρωποι όπως εσύ. Είναι ευθραυστοι όπως εσύ, μοιραζεστε την ίδια αδυναμία, γεννηθήκατε από την ίδια Μήτρα, θα λυγίσετε από τον ίδιο πόνο. 
Συγχώρεσε τον Αλλον, για να συγχωρέσεις τον εαυτό σου. Καμία Λύτρωση δεν υπάρχει δίχως αυτό. Συγχωρεσε τον ωσπου να πιστεψεις σχεδόν ότι δεν υπάρχει τίποτα για να συγχωρέσεις, γιατί ειμαστε θνητοί με ατέλειες κι είναι αστείο να συγχωρεις κάποιον επειδή είναι άνθρωπος. ¨Συγχώρεσε" τον λοιπόν, και το σκοτάδι των σβησμένων κεριών που πληθαίνουν δε θα σου φαίνεται θλιβερό.
Θα σου φαίνεται χρόνος που ξοδεύτηκε σωστά. 
Μη παγώνεις τον χρόνο γιατί έτσι παγώνεις εσύ και παυεις να απολαμβάνεις το παραμικρό.
Απόλαυσε τον χαμένο σου χρόνο, τα λάθη σου, τη θάλασσα όταν είναι ήρεμη.
Απόλαυσε τη ζωή που χάνεται άδοξα, γρήγορα και βιαστικά.
Απόλαυσε την Αγάπη, μη τη πνίγεις, μη την υπερφορτώνεις, μη τη σπαταλάς.

Ό,τι σε έκανε έστω ένα λεπτό ευτυχισμένο, τίμησε το για πάντα.







Κι επειδή το βαρύναμε το κλίμα, ας το ελαφρύνουμε λίγο γιατί χαθήκαμε!




26 σχόλια:

  1. Όλο το κείμενο εξαιρετικό!!

    Κεριά - 2005
    Του μέλλοντος οι μέρες στέκονται μπροστά μας
    σαν μια σειρά κεράκια αναμένα
    χρυσά, ζεστά και ζωηρά κεράκια

    Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν
    μιά θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων
    τα πιο κοντά βγάζουν καπνό ακόμη
    κρύα κεριά, λιωμένα και κυρτά

    Δε θέλω να τα βλέπω
    με λυπεί η μορφή των
    και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι
    εμπρός κοιτάζω τ’ αναμμένα μου κεριά

    Δε θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
    τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει
    τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν

    Μήπως αυτό Celin;
    Για το βιντεάκι με τον Κιάμο δεν έχω να πω κάτι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σαι καλά enfant
      . Δε κατάλαβα μόνο τί με ρωτάς, το ποίημα του Καβάφη παρέθεσα κι εγώ!

      Διαγραφή
    2. Έχει κάποιες διαφορές...
      δεν πειράζει όμως:
      όχι σβυστά αλλά σβηστά, όχι λυωμένα αλλά λιωμένα

      Διαγραφή
    3. Α, σε ευχαριστώ πολύ για τις επισημάνσεις, δε τα πρόσεξα τα λάθη στην εκδοχή που βρήκα κάπου στο ίντερνετ και επικόλλησα εδώ. Καλό βράδυ.

      Διαγραφή
  2. Φράσεις κλειδιά για μένα:
    "...μα είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε πάντοτε εμείς..."
    "...όσο θα είμαστε άνθρωποι, ένα κομμάτι μας θα παραμένει άδειο..."
    "Προσπαθούμε να παγώσουμε τον χρόνο..."
    "Κάνε με αγάπη ό,τι κάνεις, και τα λάθη σου θα είναι σωστά."
    "...είσαι ανίκητος όταν ξέρεις πως θα νικηθείς και παρόλα αυτά χορεύεις λες
    και ποτέ δε θα νικηθείς."
    "Ό,τι σε έκανε έστω ένα λεπτό ευτυχισμένο, τίμησε το για πάντα."
    Συγχαρητήρια για το εκπληκτικό κείμενο, κείμενο καρδιάς!!!
    Με έχει ενθουσιάσει το περιεχόμενο και με εκφράζει απίστευτα :)))))))))
    Όσο για το κομμάτι του Κιάμου έρχεται τόσο κόντρα με το κείμενο μα τόσο κόντρα,
    που μου θυμίζει ο συνδυασμός τους τούς Monty Python!!!!
    Σ' ευχαριστώ γι' αυτό που διάβασα απόψε!!!

    Κι αν... τα έχεις φτύσει, όπως λέει και το τραγούδι, σε προσκαλώ άλλη μία φορά να ελαφρύνεις την διάθεσή σου με το ερώτημα που έθεσα σε ανάρτησή μου στο μπλογκ που με φιλοξενεί για πολλοστή φορά:
    «Ποιος είναι ο ήρωας ή ηρωίδα, κάποιου βιβλίου που σου έκλεψε την καρδιά είτε στην παιδική σου ηλικία είτε ως ενήλικας; Εννοείται πως θα δώσεις εξηγήσεις για την επιλογή σου με λίγα ή πολλά λόγια!»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καβάφης λατρεμένος πάντα κι απόλυτα ταιριαστός εδώ!!!

      Διαγραφή
    2. Kι εγώ σε ευχαριστώ για τον ενθουσιασμό σου! Με ενθαρρύνει να αναρτήσω κι άλλα παρομοίου ύφους.

      Τώρα για το ερώτημα, δε ξέρω τι να πρωτοπώ, ας απαντήσω με τους πρώτους δύο που μου έρχονται στο μυαλό. Ο πρώτος ήρωας είναι ο ΝΤΕΜΙΑΝ από το ομώνυμο του Ερμαν Εσσε. Το διάβασα στα 18 κι ήταν Αποκάλυψη, μου γύρισε τον κόσμο ανάποδα. Εξηγήσεις δε μπορώ να δώσω γιατί δε θυμάμαι πολλά πράγματα, θα πρέπει να το ξαναδιαβάσω για να θυμήθω τί με συγκλόνισε τόσο. Μαλλον η "ηρακλείτια' ενότητα των αντιθέσεων, απλοϊκά ότι υπάρχει και γκρίζο πέρα από το άσπρο και το μαύρο.
      Πριν καμια εξαετία, συγκλονίστηκα εξίσου από τον ήρωα του Σελίν (από εκεί και το ψευδώνυμο) στο βιβλίο του ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ.
      Αυτός ο απίστευτος κυνισμός, αυτή η σαρκαστική κι αυτοσαρκαστική ματιά στα πράγματα, τόσο εντόνως "μαύρα" που στο τέλος δε σε ρίχνει για τη ματαιότητα των πραγμάτων αλλά σε κάνει να σκέφτεσαι ότι τίποτα πιο μάταιο από το να αναλογίζεσαι διαρκώς για τη ματαιότητα των πραγμάτων.
      Ένα σωρό αναρτήσεις μου είναι εμποτισμένες από αυτή την ιδέα, η οποία εν τέλει εκπέμπει αισιοδοξία μες στην απαισιοδοξία της. Μεταξύ άλλων αναρτήσεων, κι αυτή εδώ.

      Διαγραφή
    3. Τι μου θύμισες με τον "Ντέμιαν"!!!
      Το διάβασα περίπου κι εγώ στην ίδια ηλικία, ίσως δύο με τρία χρόνια μετά. Δεν θυμάμαικαλά, αλλά το έχω ακόμα στην βιβλιοθήκη μου, όπως και άλλα του ίδιου συγγραφέα, γιατί έπαθα ένα κόλλημα μετά από αυτό. Αν και ήταν για μένα το καλύτερο μαζί με τον "Λύκο της στέπας".
      Ο Ντέμιαν με έκανε να σκέφτομαι αλλιώς πάνω στον κόσμο. Δεν ξέρω αν θα είχα την ίδια αίσθηση διαβάζοντάς το τώρα. Είναι άλλα τα δεδομένα πια, όμως εκείνο έβαλε τότε που έπρεπε καλά το ληθαράκι του!
      Μμμμ, μπορεί και να το ξαναδιαβάσω, για να δω την οπτική του τώρα...

      "Το ταξίδι στην άκρη της νύχτας" δεν το έχω διαβάσει. Ποιανού είναι;

      υ.γ.
      Πάω και στην καινούρια σου ανάρτηση τώρα!

      Διαγραφή
    4. Σ' ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σου!
      Καλό σου βράδυ!

      Διαγραφή
    5. Σου απάντησε η L'Enfant de la Haute Mer οπότε οκ! Οπως τα λες για το ΝΤΕΜΙΑΝ ,παρεμπιπτόντως να κι ένα πολύ ωραίο μεταλ τραγούδι που αφορά σε αυτόν από ένα υπερλατρεμένο γκρουπ
      https://www.youtube.com/watch?v=K4f-iCb0K1o

      Την ίδια γνώμη έχουμε και για τον ΛΥΚΟ ΤΗΣ ΣΤΕΠΑΣ. Εξαιρετικο, μπορεί και καλύτερο αντικειμενικά. Εκείνη την εποχη ο Εσσε ήταν μάλλον ο αγαπημένος μου λογοτέχνης. Δε τρελάθηκα με τα υπόλοιπα βιβλία του που διάβασα., όμως αυτά τα δύο παραέφταναν για να τον λατρέψω.

      Διαγραφή
    6. Dr. Louis Ferdinand Auguste Destouches.
      Το όνομα Céline ήταν το πρώτο όνομα της γιαγιάς του.
      Γεννήθηκε στις 27 Μαϊου του 1894 και πέθανε την 1η Ιουλίου του 1961.
      Υπήρξε φανατικός αντισημίτης και ρατσιστής!
      Συνεργάστηκε με τους Γερμανούς και το καθεστώς του Vichy.
      Μετά την ήττα της Γερμανίας πήγε στη Δανία (1945).
      Το 1950 καταδικάστηκε ερήμην (in absentia) στην Γαλλία σε ένα χρόνο φυλακή.
      Ακολούθως του χορηγήθηκε αμνηστεία και επέστρεψε στη Γαλλία το 1951.

      Διαγραφή
    7. Ταξίδι στην άκρη της νύχτας, Σελίν (Λουί Φερντινάντ Ντετούς)
      http://anagnosi.blogspot.gr/2008/09/blog-post_23.html
      Ξεκίνησα να το διαβάζω με πολύ μεγάλη επιφύλαξη, έχοντας υπόψη το σκανδαλώδες βιογραφικό σημείωμα που συνοδεύει τον γιατρό Λ. Φ. Ντετούς και τον σάλο που ξεσήκωσε το «φαινόμενο Σελίν» την εποχή της δράσης του. Δεν ανήκω στη σχολή που ερμηνεύει κι αξιολογεί το έργο ενός καλλιτέχνη με βάση τα βιογραφικά του στοιχεία. Αντίθετα, πάντα με βόλευε ν’ αυτονομείται το έργο τελείως από τα εξωτερικά στοιχεία, δε μ’ ενδιέφερε τι ήθελε να πει ο ποιητής αλλά τι έλεγε σε μένα το έργο του! Παρόλ’ αυτά, εδώ τα πράγματα είναι ακραία: ο Σελίν καταδικάστηκε σε θάνατο από την αντίσταση για τρεις απεχθείς αντισημιτικούς λιβέλλους που έγραψε καθώς και για τις φιλοναζιστικές του ιδέες!.."

      Διαγραφή
  3. "Ο εαυτος μας,ειναι το πεπρωμενο μας''! ''επιθυμια ειναι η ελλειψη μας"! Να και κατι που το επιασα ,με την πρωτη, του Λακαν! Καλε μου αγνωστε φιλε!! Το καταλαβαινεις,δεν μπορω να γεμισω το σπιτι με πανο.....μα ειμαι η ιδια γεματη σημερα που σε διαβαζω!
    Και εγω με την σειρα μου σε ευχαριστω.....αφηνεις ηχους αρμονικους,γλυκους,και ηρεμους! Τολμω να πω,εχουν μελωδικη γραμμη πολλες φορες τα γραφτα σου! Στα δε τελευταια ποιηματα.....Celin,ντρεπομαι...δεν κολακευω.....μα πολλες φορες, ενα στιχο σου,πιο πολυ τον "ακουγα" απο οτι τον διαβαζα!! Καθε καλο στον δρομο σου
    Παντως το ερωτημα που βαζει η "Γλαυκη"....καλα με χιλια περιμενω και εγω την απαντηση!! Δυσκολο,γιατι ,αμα διαβαζεις χρονια......ουου...εχει μαζευτει πραγμα.....!!! Καλο βραδυ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάθε καλό και στον δικό σου δρόμο!
      Χαιρομαι πολύ για αυτό που λες ότι ακους τον στίχο. Αυτό ακριβώς προσπαθώ κι εγώ, ιδιάιτερα στις πιο προσωπικές-ποιητικές αναρτήσεις. Να φαίνεται σε αυτόν που διαβάζει ότι του τις ψιθυρίζω.

      "Ο εαυτος μας,ειναι το πεπρωμενο μας"
      Αυτό είναι δικό μου!! Έγραψα αυτόν τον στίχο σε ένα παλιό μου ποίημα. Από τότε, την έχω πετύχει αυτή την φράση κι αλλού. Είναι από τις φράσεις που δεν "εφευρονται" αλλά ανακαλύπτονται, κάποιες φράσεις είναι λες κι υπάρχουν από την αρχή κι απλά περιμένουν να ανακαλυφθούν από κάποιον, τόσο δυνατές.
      Εδώ που τα λέμε, το πιθανότερο είναι κι εγώ από κάπου να τη διάβασα και να πίστεψα μετά ότι τη σκέφτηκα από μόνος μου. Με τόσα που διαβάζουμε, λογικό είναι να συμβαινει αυτό!

      Διαγραφή
  4. Πολυ τρυφερη και συγκινητικη αναρτηση celin.
    Αυτη η αναρτηση τα λεει ολα,και συγκεντρωνει μεσα σε λιγες σειρες,ολο το νοημα της ζωης,και ολο το μεγαλειο της αγαπης....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σαι καλά. Χαιρομαι που σου άρεσε. Την άφησα μία εβδομάδα για να διαβαστεί από όσο δυνατόν περισσότερους!

      Διαγραφή
  5. Πάλι σε σκέψεις με έβαλες Celin...αυτή τη φορά θα απαντήσω με τραγούδι για να ξορκίσω και τον Κιάμο...να'σαι καλά!
    https://www.youtube.com/watch?v=ver43XYl0Sg&list=UUvkG-hntUY8kCNZaPy1Wqfw

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι αυτές οι σκέψεις που μας τρώνε κυριολεκτικά κι από την άλλη μας δίνουν ζωή, όχι τόσο γιατί μας δυναμώνουν αλλά γιατί αν δε τις κάναμε, δε θα ήμασταν εμείς. Να σου εκμυστηρευτώ κάτι φίλε, είναι και στιγμές που δε θα ήθελα να σκέφτομαι τόσο πολύ. Πολλές φορές με τρώνε περισσότερο από τη ζωή που μου δίνουν. Πολλές φορές θα ήθελα να σκέφτομαι λιγότερο. Κι ας γινόμουν κάτι άλλο. Με κουράζει η σκέψη. Τελευταια, όλο σε τοίχους κι αδιέξοδα χτυπάει.

      ΥΓ Χαχαχα, σωστός για τον εξορκισμό! Που τους ανακάλυψες αυτούς. δε τους ξέρω. Εκπληκτικο τραγούδι, όντως Sometimes I feel like I just can't go on
      Εξαιρετική η playlist σου στο youtube
      https://www.youtube.com/watch?v=ARZ9iIuoZ3s&list=LLvkG-hntUY8kCNZaPy1Wqfw
      άκουσα αρκετά, θα τα ακούσω όλα.

      Διαγραφή
    2. Μια μικρή διόρθωση για καθαρά λογοτεχνικούς λόγους.Είμαι φίλη.Χαίρομαι που σ'άρεσε το playlist.Όταν κοπανάνε οι σκέψεις σε ντουβάρια ένα τραγούδι τις βάζει πάλι σε τροχιά και είναι ο μόνος λόγος που φτιάχνω τα βιντεάκια με τα συγκεκριμένα τραγούδια.Σχεδόν πάντα από δεκαετίες 60'ς και 70ς.Σπάνιοι δίσκοι από ανεξάρτητες εταιρείες.
      Αυτό που λες το έχω νοιώσει κι εγώ και τα'βαζα με τον εαυτό μου.Τελικά κατέληξα στο Sometimes I NEED to feel like I just can't go on.
      Διαβάζω όλα τα σχόλια εδώ μέσα και όταν διάβασα για Ντέμιαν δεν ξέρεις πόσο χάρηκα.Το ξαναδιαβάζω τώρα μετά από 25 χρόνια και πάλι στην ίδια ατμόσφαιρα με βάζει ο άτιμος ο Έσσε.Το έχω αφήσει όμως συνειδητά σε ένα σημείο.Δε θυμάμαι τι γίνεται παρακάτω αλλά όταν θα έρθει η στιγμή να το μάθω θα το κάνω.Μέχρι τότε θα κοπανιέται η σκέψη μου σε ντουβάρι,υποθέτω..

      Διαγραφή
    3. Ωχ, συγγνώμη φίλη για την αλλαγή του φύλου!!

      "Τελικά κατέληξα στο Sometimes I NEED to feel like I just can't go on."

      Με ξαναστειλες με αυτό εδω. Καποιες φορές χρειαζόμαστε να νομίζουμε ότι δε μπορούμε να συνεχίσουμε;; Είναι ακριβώς έτσι το πράγμα, είναι τα εμπόδια που βάζουμε στον εαυτό μας να προχωρήσει ίσως στην προσπάθεια να τον πείσουμε ότι αυτό που ζήσαμε ήταν πολύ μεγάλο,δηλαδή προτιμάμε την απόγνωση και τη μελαγχολία από το να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο, απλά εμείς το εξιδανικεύσαμε.

      Μεγάλη κουβέντα είπες τώρα αν τη κατάλαβα καλά:)

      Διαγραφή
    4. Kαλά κατάλαβες αγαπητέ Celin!Αυτό ακριβώς λέω.Γιατί και χωρίς εξιδανικεύσεις (άρα και πόνο και απόγνωση),τι θα έχουμε να θυμόμαστε και να χαμογελάμε?

      Διαγραφή
  6. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή