ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ.

Ξερουμε και οι δυο οτι τιποτα δε διαρκει πολυ,
μοιραζομαστε το ιδιο Μυστικο,
μας κρατα σε αποσταση
μας ενωνει.

Υπαρχει μια αστρικη παραδοξοτητα που τα παντα καθοριζει
υπαρχει ενα αηδονι που ποτε δεν τραγουδα
εχουμε κι οι δυο το χερι στο τιμονι
και που πηγαινουμε, κανεις δεν ξερει πια..

Ενα Μυστικο που με ηδονοβλεπτικες διαθεσεις,
παρατηρει
καθε τι που μας συγκινει,

μεσα στο ιδιο κελι,
μοιραζομαστε εκτος απ'το σκοταδι
και την ιδια ανταμοιβη,

μελι,
σκοταδι,
αγαπη και προσμονη

κι αν ισως τελικα δε διαρκει πολυ,
ταγμενοι στο Μυστικο αυτο θα ειμαστε
προστατευοντας
στο ιδιο κελι παντα
μενοντας

μεχρι να δοθει το σινιαλο
μεχρι οι καταρρακτες να αλλαξουνε πορεια
μικροι ανθρωποι σωπαινουν και περιμενουν
ποιος θα ειναι ο προδοτης σε αυτη την ιστορια?
ποιος το σκοταδι θα αρνηθει και θα σημανει την αυγη?
ποιος θα βγει πρωτος απο αυτο το κελι?

μα κανεις τους δε ξερει
πως το Μυστικο αυτο θα πεθανει μαζι μας
και κανεις δεν θα το μαθει,
γιναμε τωρα εμεις το Μυστικο αυτο
το Μυστικο μας

αυτο που μας χωριζει
ειναι αυτο που μας κρατα μαζι

εξορια,
καταφαση,
καταφυγιο
αιωνιοτητα,
απρεπεια,
μαρτυριο

κι ας λενε οτι τιποτα δε διαρκει πολυ

Μεσα στην αβυσσο της υπομονης
το Μυστικο μας δε θα μαθει
ποτε

κανεις.