2 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΝΤΓΚΑΡ ΑΛΛΑΝ ΠΟΕ

                ΟΝΕΙΡΟ ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΝΕΙΡΟ

Δεξου ετουτο το φιλι στο μετωπο σου!
Και τωρα που χωριζουμε,
Αφησε με να σου πω-
Οτι οι μερες μου εκυλησαν μεσα στ'ονειρο
Ειναι αληθεια,οπως το'λεγες
Αν ομως,η ελπιδα πεταξε
Μες σε μια νυχτα η σε μια μερα,
Μες σ'ενα οραμα η μες στο τιποτα,
Ειναι γι'αυτο λιγοτερο χαμενη;
Ολα οσα βλεπουμε η ο,τι φαινομαστε
Ονειρο ειναι μοναχα μεσα σε ονειρο.

Στεκομαι αναμεσα στο βογγητο
Μιας θαλασσοδαρτης ακτης,
Και μες στα χερια μου κρατω
κοκκους χρυσους της αμμου-
Ποσο λιγοι!κι ομως πως γλιστρανε
Απο τα δαχτυλα μου και βαθια πανε,
Καθως θρηνω-καθως θρηνω!
Θεε μου!μηπως θα μπορουσα
Μεσα στο χερι πιο σφιχτα να τους κρατουσα;
Θεε μου!Πως θα κατορθωσω
Μονο ενα απ'το ανιλεο κυμα να γλιτωσω;
Ολα οσα βλεπουμε η ο,τι φαινομαστε
Ονειρο ειναι μοναχα μεσα σε ονειρο;

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΠΕΚΑΤΩΡΟΣ

                


 
                        ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ

Χρονια πολλα περασαν απο τοτε
Σ'ενα βασιλειο διπλα στο γιαλο,
Που καποια κορη εζουσε,τ'ονομα της
ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ ,θα το χετε ακουστο.
Κι η κορη αυτη μοναχην ειχε σκεψη
Να μ'αγαπα και να την αγαπω.

Ειμαστε ακομα οι δυο μικρα παιδακια,
Σ'ενα βασιλειο διπλα στο γιαλο:
Μα ηταν τρανη η αγαπη που αγαπιομαστε-
Η ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ   κι εγω.Στον ουρανο
Τα φτερωμενα σεραφειμ,που μας ζηλευανε,
Μας κοιταζαν με ματι φθονερο.

Κι ηταν γι'αυτο-περασανε πια χρονια-
Που,στο βασιλειο διπλα στο γιαλο,
Κατεβηκε απ'τα νεφη στην ωραια μου
ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ,ψυχρο,θανατερο
  Τ'αγερι κι οι μεγαλοι συγγενεις της
Την πηραν κ μ'αφησαν μοναχο,
Σ'ενα μνημουρι μεσα να τη κλεισουν
  Στη χωρα τουτη διπλα στο γιαλο.

Οι αγγελοι,που δεν ειχαν τη δικη μας
   Την ευτυχια,ζηλεψαν και γι'αυτο-
Ναι!Και γι'αυτο.(καθως το ξερουν ολοι
  Μες στο βασιλειο διπλα στο γιαλο)
Τ'αγερι απο τα νεφη καποια νυχτα
  Κατεβηκε ψυχρο,θανατερο 
Και μ'αρπαξε τον ωριο θησαυρο.

Κι απο των πιο σοφων και πιο μεγαλων
Μ'αγαπη μας τρανοτερη πολυ-
Κι ουτε οι αγγελοι πανω στα ουρανια
   Κι ουτε οι δαιμονοι κατω απ'τον βαθυ
Ωκεανο μπορουνε την ψυχη μου
   Να τη χωρισουνε διολου απ'τη ψυχη
Της ωραιας μου ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ.

Γιατι ποτε δεν βγαινει το φεγγαρι
  Χωρις ονειρατα γλυκα να μου κρατει
Της ωραιας μου ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ
  Και παντα,οταν προβαλλουνε τ'αστερια.
Νιωθω και παλι τη ματια τη λαμπερη
 Της ωραιας μου ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ.
Κι ολη τη νυχτα διπλα μου τη νιωθω,
  Συντροφισσα μου,αγαπη μου ακριβη,
Μεσα στον ταφο διπλα στην ακτη
  Που του πελαου το κυμα αντιλαλει.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

Απο τις Εκδοσεις Πλεθρον.