ΜΑΡΙΕΝΜΠΑΝΤ,ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΝΟΥΒΕΛ ΒΑΓΚ

Πριν λιγα χρονια ειδα αυτη την εκπληκτικη ταινια  του Αλαν Ρενε,την οποια εχω προτεινει και  εδω
 υστερα εγραψα το παρακατω ποιημα.
Παρακαλουνται οσοι παιρνουν τα ποιηματα μου κ τα αναρτουν ως δικα τους στο zoo.gr και αλλου,να μη το ξανακανουν,γιατι θα ερθω απο εκει,διχως καμια ποιητικη ευγενεια.

ΜΑΡΙΕΝΜΠΑΝΤ

Αυτοι οι διαδρομοι καποτε εσφυζαν απο ζωη,
ανθρωποι με επισημες ενδυμασιες πηγαινοερχονταν,
διαφωνουσαν,
ερωτευονταν,
συμφιλιωνονταν,

αυτα τα αγαλματα καποτε ηταν ζωντανα
ανακαλυπταν συνεχως νεους τροπους να υπαρχουν,
ξεγλυστρωντας απο την αδιακρισια κ τη καχυποψια εκεινων
που τα παρατηρουσαν

αυτα τα δωματια καποτε φιλοξενησαν ερωτες κ μιση
την απωλεια,το θαρρος,την ελπιδα,
το φεγγαρι στα ματια των εραστων που ανυπερασπιστοι ορκιζονταν
οτι αυτοι θα καταφερουν να κανουν την αγαπη
παντοτινη

αυτοι οι διαδρομοι καποτε εσφυζαν απο ζωη,
παχια,σκουροχρωμα χαλια
δαιδαλωδη σκαλοπατια
εβενινες παρηχησεις
πολυελαιοι που θυμιζαν ηλιοβασιλεματα της Αρχαιας Ρωμης,

δε ξερω ποτε ημασταν πιο παγιδευμενοι,
τοτε η τωρα,
δε ξερω τι ειναι αυτο που θελησαμε να κυριευσουμε
(και τελικα κατεληξε να μας κυριευσει αυτο),
δε ξερω,

απο το μπαλκονι αγναντευαμε τον τεραστιο κ γεματο υποσχεσεις Κηπο,
τη μαγικη λιμνη,
το γρασιδι που με επιμελεια φροντιζαν οι καλοι μας κηπουροι,
και πιο περα,το Δασος,
το Δασος που μας προστατευε
-αν κ καποιοι απο εμας το θεωρουσαν ως αιτια της Απομονωσης μας-
ο,τι κ αν ηταν,
απομονωση,συνειδητη φυγη,
ασυλο,ονειρο,εξορια,
ο,τι κ αν ηταν
ημασταν σχεδον ευτυχισμενοι
κ αυτοι οι υπαινιγμοι για την αλλοκοτη μας Φυση
σχεδον χαριτωμενοι
σαν φοβο του χωρισμου που ξορκιζουν κανοντας ορκους
οι ερωτευμενοι

αυτα τα αγαλματα
ηταν καποτε ζωντανα
τωρα σωματα αδειανα,
διχως βλεμμα η λυπη

Ισως ηταν κατι περα απο τις δυναμεις μας,
το αδυσωπητο παθος μας για Ελευθερια,
οι σκιες μας που βαδιζαν ανεξαρτητα απο τα σωματα μας,
οι φασματικες μας κινησεις
οι φασματικες μας Υπαρξεις,
στο Σταυροδρομι των Μονιμως Αναποφασιστων,
ολοι εδω μαζι διαλεξαμε τη Δυση.

Αυτα τα δωματια καποτε φιλοξενησαν ερωτες και μιση,
ο,τι πολυτιμο υπηρξαμε,
ξεχυνεται    και σαν λιμνη αφρισμενη,
η σταθμη ανεβαινει,
κανεις δε ρωταει τι συνεβη
γιατι ειναι η απαντηση βαρια,
μα,ο,τι κ αν ηταν,φτανει που καποτε ημασταν
σχεδον ευτυχισμενοι

ΓΙΑ ΣΕΝΑ