ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ "ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ". ΤΟΥ ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ.

 Βreak απο τη πολιτικη σαπιλα.
Ενα αποσπασμα απο τον πρωτο τομο του ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ,
του Φερναντο Πεσσοα,
μεταφραση: Μαρια Παπαδημα.

Η πλειονοτητα των ανθρωπων αρρωσταινει επειδη δεν ξερει να πει τι βλεπει και τι σκεφτεται.
Λενε πως δεν υπαρχει τιποτα δυσκολοτερο απο το να ορισεις με λογια μια σπειρα.
Ειναι απαραιτητο, λενε, να κανεις στον αερα, με το χερι και χωρις φιλολογιες, την κινηση, που ανεβαινει στριφογυριζοντας με κανονικοτητα,, με την οποια η αφηρημενη μορφη των ελατηριων η ορισμενων κλιμακοστασιων αποκτα υποσταση στο βλεμμα μας. Αλλα, αν θυμομαστε πως λεω ειναι ανανεωνω,
θα ορισουμε μια σπειρα χωρις δυσκολια: ειναι ενας κυκλος που ανεβαινει χωρις ποτε να κατορθωνει να ολοκληρωθει. Η πλειονοτητα των αν θρωπων, το γνωριζω καλα, δε θα τολμουσαν αυτο τον ορισμο,
γιατι υποθετουν οτι οριζω ειναι λεω αυτο που οι αλλοι θελουν να πουμε, και οχι αυτο που πρεπει να πουμε για να δωσουμε τον ορισμο. Θα ελεγα καλυτερα: η σπειρα ειναι ενας εν δυναμει κυκλος που διπλασιαζεται ανεβαινοντας χωρις ποτε να πραγματοποιειται. Aλλα, οχι, προκειται ακομα για εναν αφηρημενο ορισμο. Θα προσπαθησω με συγκεκριμενες εννοιες και θα γινει αμεσως φανερο:
μια σπειρα ειναι ενα φιδι χωρις φιδι που τυλιγεται καθετα γυρω απο το τιποτα.

Ολη η λογοτεχνια ειναι μια προσπαθεια προκειμενου η ζωη μας να γινει πραγματικη, Οπως το
γνωριζουμε ολοι μας, ακομα κι οταν ενεργουμε χωρις να τι γνωριζουμε, η ζωη ειναι απολυτως μη πραγματικη στην αμεση πραγματικοτητα της. Οι εξοχες, οι πολεις, οι ιδεες, ειναι πραγματα απολυτως πλασματικα, τεκνα της πολυπλοκης αισθησης του ιδιου μας του εαυτου. Ολες μας οι εντυπωσεις ειναι αμεταδοτες, εκτος κι αν τις κανουμε λογοτεχνικες. Τα παιδια ειναι πολυ λογοτεχνικα γιατι λενε πως αισθανονται και οχι πως πρεπει να αισθανεται καποιος συμφωνα με το πως αισθανεται καποιος αλλος. Μια μερα ακουσα ενα παιδι να λεει, θελοντας να πει πως ηταν ετοιμο να κλαψει, οχι
"Μου΄ρχεται να κλαψω", που θα ηταν αυτο που θα ελεγε ενας ενηλικας, δηλαδη ενας ηλιθιος,
αλλα "Μου΄χρονται δακρυα". Και αυτη η προταση, η απολυτως λογοτεχνικη, σε σημειο που θα την αποδιδαμε σε καποιον φημισμενο ποιητη, αν βρισκοταν καποιος για να την πει, αναφερεται
σαφεστατα στη θερμη παρουσια των δακρυων που πεφτουν απο τα βλεφαρα, τα οποια εχουν
πληρη συνειδηση της υγρης πικραδας. "Μου΄ρχονται δακρυα!". Το παιδακι αυτο ορισε θαυμασια
τη σπειρα του.

Να λες. Να ξερεις να λες. Να ξερεις να υπαρχεις μεσ' απο τη γραπτη φωνη και τη νοητικη εικονα!
Η ζωη δεν αξιζει τιποτα παραπανω: το παραπανω ειναι αντρες και γυναικες, υποθετικοι ερωτες
και ματαιοδοξιες ψευτικες, προφασεις της πεψης και της ληθης, ανθρωποι που κινουνται πανω κατω,
σαν ζωα οταν ανασηκωνουμε μια πετρα, κατω απο τον μεγαλο αφηρημενο βραχο του γαλαζιου
διχως νοημα ουρανου.