EVEN THE RAIN (Η ΒΟΛΙΒΙΑ, Η BECHTEL ΚΑΙ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕ ΖΕΣΤΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ)

Θεωρητικα, ειχα επιγνωση για αυτο που ερχεται και την κλιμακουμενη εξαθλιωση, υποτιθεται οτι αυτα που συμβαινουν τωρα δε θα με αφηναν εκπληκτο.
Εδω και λιγες μερες που επιασαν τα μεγαλα κρυα, ολα αυτα που ελεγα, τα ενιωσα και στο πετσι μου.
Κυριολεκτικα στο πετσι μου.
Στην πολυκατοικια μου, δεν εχει μπει πετρελαιο. Τα καλοριφερ καταντησαν διακοσμητικα στοιχεια (Και μεταξυ μας, αμφιβολου αισθητικης). Οσο νυχτωνει, ο ψοφος μεγαλωνει.
Δε ξερω πως τη βγαζουν στην πολυκατοικια μου. Εγω αναβω το αιρκοντισιον και κρυωνω μονο στα ποδια, ισως ομως κι αυτο ειναι προσωρινο γιατι δε ξερω αν αυριο θα μπορω να πληρωνω κι αυτο, δηλαδη τους λογαριασμους της ΔΕΗ με τα χαρατσια που βαλανε τα δωσιλογα γουρουνια.
Και την ωρα που σκεφτομαι οτι, ουτε καν η θερμανση δεν ειναι αυτονοητη, κατι μεσα μου παραδινεται τελειως στο Μισος, δε με νοιαζει πως τη βγαζουν στη πολυκατοικια μου οι υπολοιποι, δε με νοιαζει καν πως θα τη βγαλω εγω, το κρυο που με περονιαζει και σε λιγο μπορει να επεκταθει σε ολο μου το σωμα πλην των ποδιων,

αυτο που με νοιαζει ειναι να εκδικηθω τα γουρουνια που με αφηνουν παγωμενο.

Μολις τωρα παρακολουθησα μια εκπληκτικη ταινια, οσοι εχουν ακομα ρευμα στο σπιτι τους, πρεπει να τη δουνε.

EVEN THE RAIN
Σε αυτη τη ταινια παρακολουθουμε τα γυρισματα μιας αλλης ταινιας, η οποια διαπραγματευεται την εισβολη του Χριστοφορου Κολομβου στη Βολιβια, και τα μαρτυρια των Ιθαγενων απο τους κονκισταδορες. Ηρωας στη δευτερη ταινια, (δηλαδη τη ταινια μεσα στην ταινια) δεν ειναι ο Κολομβος αλλα μια αγνωστη ιστορικη φιγουρα, ενας παπας ονοματι Μοντεσινο, ο οποιος, βλεποντας την Ισπανικη φρικη μπροστα στα ματια του, πηρε το μερος των Ιθαγενων και προσπαθησε να αντισταθει.
Κατα τη διαρκεια των γυρισματων της ταινιας, κλιμακωνεται η αντισταση των Βολιβιανων
εναντια στη δικια τους "δημοκρατικα εκλεγμενη κυβερνηση".
Ουτε αυτο αποτελει ευφανταστο σεναριο.
Τι εγινε ομως και οι Βολιβιανοι τα εβαλαν με τη δικια τους γαλαζοπρασινη συμμορια;

2000.
"Από τα μέσα της δεκαετίας του '90, στο απόγειο του νεοφιλελευθερισμού, ξεκίνησε ένα κύμα ιδιωτικοποιήσεων των Εταιρειών Ύδρευσης, τις οποίες προωθούσε το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα κυρίως στη Λατινική Αμερική εντάσσοντάς τες σε ένα πλαίσιο προγράμματος του ΔΝΤ με τον ειρωνικό τίτλο «Ανάπτυξη και Εξάλειψη της Φτώχειας» με στόχο δήθεν να διασφαλίσουν την οικουμενική πρόσβαση στο νερό.

Το παράδειγμα της Βολιβίας έχει μεγάλο ενδιαφέρον και αξίζει να δούμε ένα μικρό ιστορικό των 3 μηνών που ακολούθησαν την ιδιωτικοποίηση του νερού. Τον Ιανουάριο του 2000 η Παγκόσμια Τράπεζα αποφάσισε να βάλει τέλος στον «ασύδοτο δανεισμό» όπως τον αποκάλεσε και απείλησε τη βολιβιανή κυβέρνηση ότι θα σταματήσει την εισροή χρήματος αν δεν ιδιωτικοποιήσουν το νερό. Ο τότε πρόεδρος Ούγκο Μπανζέρ προχώρησε στην πώληση της εταιρείας σε μια κοινοπραξία πολυεθνικών με επικεφαλής την αμερικάνικη Bechtel και η σύμβαση υπογράφηκε για σαράντα χρόνια.

Τον Ιανουάριο υπογράφηκε η σύμβαση, τον Φεβρουάριο ξεκίνησε «ο πόλεμος του νερού» όπως τον αποκάλεσαν οι ντόπιοι. Η περιοχή Κοτσαμπάμπα ήταν το επίκεντρο του πολέμου καθώς είναι η κύρια αγροτική περιοχή της Βολιβίας και οι αγρότες ήταν αυτοί που πρώτοι συνειδητοποίησαν τι επιχειρούσε να επιβάλει η κυβέρνηση και σε συνεννόηση με το σωματείο των εργατών και ένα κομμάτι ακαδημαϊκών και διανοουμένων αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα συντονιστικό που ονομάστηκε La Coordinadora."

( Η συνεχεια του αρθρου

http://namarizathema.pblogs.gr/2011/10/to-paradeigma-ths-bolibias.html  )

Οι αυξησεις στα τιμολογια του νερου εφταναν μεχρι 300%.

Στο συμβολαιο που υπεγραψαν τα Βολιβιανα αντιστοιχα γουρουνια με τη Bechtel,

ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΤΑΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Η ΣΥΛΛΟΓΗ ΒΡΟΧΙΝΟΥ ΝΕΡΟΥ.

(Ακομα και το νερο..ακομα και το νερο δεν ηταν για αυτους αυτονοητο)

Στο EVEN THE RAIN, ο Ισπανος σκηνοθετης που γυριζει την ταινια για τον Κολομβο και τον Μοντεσινο, προσλαμβανει για κομπαρσους καμια διακοσιαρια Βολιβιανους, τους ντυνει ιθαγενεις,
τους πληρωνει δυο δολλαρια την μερα, αλλα ειναι ιδεαλιστης, δε αντεχει να βλεπει τη κακομεταχειριση που υφιστανται απο τους αστυνομικους. Σε μια συναντηση του με εναν κρατικο αξιωματουχο, του αναφερει τις ενστασεις του. Ο αξιωματουχος του λεει "ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑ ΦΥΤΡΩΝΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΔΕΝΔΡΑ, ΟΙ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΟΝΤΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ, ΑΛΛΑ ΑΛΛΙΩΣ ΔΕ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΔΙΧΩΣ ΤΙΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ, Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΜΑΣ ΘΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙ."

Ο σκηνοθετης του λεει οτι με δυο δολλαρια μισθο, πως θα πληρωσει ο Βολιβιανος τους λογαρισμους;

Και ο αξιωματουχος του απαντα: "ΑΝ ΔΕΝ ΑΠΑΤΩΜΑΙ, ΚΙ ΕΣΕΙΣ 2 ΔΟΛΛΑΡΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΝΕΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ..."

Ο σκηνοθετης προσπαθει μετα κοπων και βασανων να ολοκληρωσει την ταινια του μεσα σε αναταραχες και διαδηλωσεις. Οι ιδιοι ανθρωποι που υποδυονται τους ιθαγενεις κομπαρσους στη ταινια του, ειναι αυτοι που πρωταγωνιστουν σε αυτες τις διαδηλωσεις, απαιτωντας το ελαχιστο,
καθαρο νερο για αυτους και τις οικογενειες τους. 
Ο σκηνοθετης μαζι με εναν κυνικο κινηματογραφικο παραγωγο 

προσπαθουν να πεισουν τους κομπαρσους να "παραμεινουν ησυχοι" μεχρι το τελος των γυρισματων.

Ενας κομπαρσος ανηκει στους πρωταγωνιστες της εξεγερσης εναντια στη χουντα.

Συλλαμβανεται, ομως απελευθερωνεται, υστερα απο τη δωροδοκια του μπατσου διοικητη.

Βλεπετε, ο σκηνοθετης τον ειχε αναγκη στην ταινια του, ηταν μια χαρακτηριστικη φατσα Βολιβιανου Ινδιανου, και στην ταινια του ενσαρκωνει ενα ιστορικο προσωπο, που καηκε στην πυρα απο τους Κονκισταδορες, για να καμφθει το φρονημα των υπολοιπων.

Καθως καιγοταν ομως, ουρλιαζε εναντιον του χριστιανικου Θεου που τον βαλαν να προσκυνησει για να σωθει τουλαχιστον η ψυχη του.

"ΜΕΤΑΝΙΩΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ"

"ΘΑ ΕΧΕΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ;"

"ΝΑΙ"

"ΤΟΤΕ, ΠΡΟΤΙΜΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ"

Υστερα απο 500 χρονια, ολα αλλαξαν στον πλανητη Γη..και ολα μειναν ιδια.

Τοτε, οι Βολιβιανοι προσπαθουσαν να αντισταθουν στους Κονκισταδορες,

το 2000, παλι σε αναλογους Ισπανοφωνους αντισταθηκαν. Στους Ουγκο Μπανζερ της εποχης,

που δε τους εβλεπαν σαν ανθρωπους -οπως δηλαδη κι ο Κολομβος-

..αλλα σαν ζωα.

Στην ταινια γινονται αρκετα ακομα, η εξεγερση γιγαντωνεται, η -δευτερη- ταινια δεν ολοκληρωνεται,

ο ιδεαλιστης σκηνοθετης αποδεικνυεται ενα ακομα τομαρι και μισο, το οποιο συμμεριζοταν τους Ιθαγενεις μονο στα λογια... στην πραξη, το μονο που ηθελε ηταν να ολοκληρωσει την ταινια του

(Αντιστροφη πορεια για τον κυνικο παραγωγο, ο οποιος χωνεται στη δινη των συγκρουσεων για να σωσει την κορη του ανυποτακτου Βολιβιανου Κομπαρσου, τον οποιον χρειαζονταν)

Ετσι εξελιχτηκαν και τα ιστορικα γεγονοτα. Οι αγροτες δε παραδοθηκαν. Η δημοκρατικα εκλεγμενη χουντα τους, επεσε. Και υστερα, ηρθε ο Ιβο Μοραλες, ο πρωτος εκλεγμενος ιθαγενης (Native) Πρωθυπουργος στην ιστορια της Βολιβιας. Και Η εταιρεια Bechtel πηρε τον πουλο.

" Η Αμερικάνικη εταιρεία “BECHTEL” σαν Bασικός Μέτοχος της ντόπιας Εταιρείας “Aguas de Tunarí” ξεκίνησε έναν δικαστικό αγώνα απαιτώντας 25 με 50 εκατομμύρια δολάρια για βλάβες και διαφυγόντα κέρδη ενώπιον της Διεθνούς Επιτροπής Ρυθμίσεων Χρεών σε Επενδύσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Ο Βολιβιανός λαός δεν ήταν μόνος του σε αυτόν τον αγώνα: 300 Οργανώσεις σε 42 χώρες κατάφεραν με την πίεση που άσκησαν μέσα από επιστολές προς την Παγκόσμια Τράπεζα, την ίδια την Εταιρεία, ακόμα και με την ισχυρή παρουσία μπροστά στην έδρα της Παγκόσμιας Τράπεζας να κάμψουν την BECHTEL.

Στα τέλη του 2005, κάτω από όλη αυτή την πίεση, η Εταιρεία αποφασίζει να προσφέρει τις μετοχές της στο Κράτος της Βολιβίας έναντι ενός συμβολικού ποσού σαν ένδειξη καλής πίστης ώστε να λυθεί η διαμάχη με ειρηνικό τρόπο. Η συμφωνία υπεγράφη ενώπιον της Διεθνούς Επιτροπής, της Π.Τ., μεταξύ του Βολιβιανού Κράτους και της BECHTEL.

Η Εταιρεία απέσυρε τις απαιτήσεις της πουλώντας στη χώρα τις μετοχές, στο συμβολικό ποσό των 0,30 λ. του δολαρίου."

                      ΠΗΓΗ

Ειδα τη ταινια και κατεβηκα στο ψιλικατζιδικο της γειτονιας να παρω ενα πακετο τσιγαρα. Η γυναικα εκει ηταν ντυμενη στα μαυρα, ο αντρας της πεθανε πριν λιγο καιρο. Πλαι της ηταν η κορη της..απο τη θλιψη, σχεδον δε τις ξεχωρισα.
Δε ξερω αν ηταν θλιμμενες απο τον θανατο του, η αν η παγωνια που επικρατουσε στο ψιλικατζιδικο, εβαλε κι αυτη το χερακι της. Δε ξερω αν η θλιψη μεσα στο μισοφωτισμενο ψιλικατζιδικο (Μισοφωτισμενο γιατι το ρευμα δεν ειναι πια αυτονοητο) αλληλοτροφοδοτειται με τη παγωνια, δε ξερω τι ειναι αυτο που θα μας ξεκανει πρωτα.
Ξερω μονο οτι υστερα απο αυτο που ειδα, κρυωσα ακομα περισσοτερο.
Ξερω και κατι αλλο, οτι το μισος μεσα μου, απο δω και περα, θα καιει σαν καλοριφερ, θα καιει για να με ζεσταινει, θα καιει δινοντας δυναμη για να συνεχισω να επιβιωνω.
Και οταν επιτελους γινει ενα με μενα, θα ενωσω το μισος μου με το μισος των ομοιων μου.

Κι αν τωρα για μενα, ουτε η θερμανση δεν ειναι αυτονοητη,
για αυτους αυριο, ουτε το Γουδη δε θα ειναι αρκετο.