Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ( Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ)

 (Το δευτερο μερος της τριλογιας.
Εδω, το πρωτο μερος. )


Kαθε σταγονα
ειναι ο ωκεανος.
           --
Διακηρυσσει την αθωοτητα του μονο εκεινος
που φοβαται οτι ειναι διεφθαρμενος
(ελπιδα: μια αποδειξη οτι ο σκοπος σου
ειναι εξ' αρχης ματαιωμενος)
Ειμαι αυτο που κρυβω.
Ειμαι ο εξασθενημενος μου σφυγμος.
Ειμαι αυτο που δεν ειμαι.
         --
Κοσμηματα και θυματα,
η κυτταρικη ντροπη που σερνεις,
αυτος ο Κηπος
ΚΑΙΓΕΤΑΙ
αυτος ο Κηπος
ΑΚΟΥΕΙ,
ο,τι εγω αποκρυπτω, αυτος το φανερωνει,
μια φορα πηγα κι απο τοτε τον αποφευγω,
μα αυτος ο Κηπος ειναι ο τελικος προορισμος μου,
το ψεμμα μου,
η αιτια της Μεταμορφωσης μου.
        --
Το Ανεξηγητο δεν εξηγειται.
Το Ανεξηγητο δε θα σε αφησει ποτε
ποτε
να το εξηγησεις.
        --
"ΕΓΚΛΗΜΑ"
"ΕΓΚΛΗΜΑ"
Μια φωνη συνεχως επαναλαμβανει
ρυθμικα, ψυχρα, μονοτονα,
"ΕΓΚΛΗΜΑ"
"ΕΓΚΛΗΜΑ"
ανακοινωση η προειδοποιηση;
Η φωνη δε προσδιοριζει αν το εγκλημα εχει ηδη γινει
η θα γινει σε λιγο.
Η φωνη παιζει με τα νευρα μου.
Τυμβωρυχος κι αποπλανηση,
η τραγουδιστη πληγη,
ποιηση που δε πληγωνει,
ποιηση που δε ματωνει,
......ειναι Ποιηση νεκρη.
"ΕΓΚΛΗΜΑ"
"ΕΓΚΛΗΜΑ"
Το κομμενο κεφαλι του γελωτοποιου,
που δε καταφερε να κανει
τον βασιλια να γελασει.
Φθειρω την αιωνιοτητα,
τρωω τα παιδια μου,
καταλαμβανομαι
απο μια φωνη που συνεχως υπενθυμιζει τη θνητοτητα,
απο μια φωνη,
τοσο αγνωστη και τοσο γνωστη.
         --
Ξερω ενα Μυστικο
που εχει μεταμορφωθει σε Ανθρωπο.
Μονο ενας μπορει να τον δει.
Για ολους τους αλλους, ειναι αορατος.
Παντα αμιλητος,
παντα ανησυχος
παντα καχυποπτος σε Χαμογελα κ Ορκους.
Κρυβεται.
Εμαθε να φοβαται τους ανθρωπους.
Η ζωη του η ιδια εξαρταται
απο το αν κρυβεται καλα.
Και τα μεσανυχτα,
τρυπωνει σε τοιχους, τρυπωνει σε σωματα,
ψαχνοντας να βρει κ αλλα
Μυστικα,
εξισου πολυτιμα με τον ιδιον.
Θωρακισμενος απο τη καταρα του ονοματος του,
καταδικασμενος να υπαρχει μονο μεσα
στη Σιωπη..
Ξερω εναν Ανθρωπο,
που μεταμορφωθηκε σε Μυστικο.
Και το Μυστικο του,
σε κανεναν δε θα πει.
         --
Λουλουδια, λωτοφαγοι,
καναμε ολοι εδω το ιδιο σφαλμα.
Κι αν η Κολαση ειναι ο τοπος που βλεπεις να επαναλαμβανονται
συνεχως τα σφαλματα σου,
φοβαμαι οτι ο Θεος
μας εχει ηδη προ πολλου
εγκαταλειψει.
                 Μα εχω ακομα τοση αγαπη μεσα μου,
                 αγαπη κι ας παρερμηνευτηκα,
                 αγαπη τραυματισμενη που ξερει να επιβιωνει,
                 αγαπη τοσο αληθινη
                 αληθινη σα και μενα
                 που προσπαθησα να υπαρξω
                 μακρυα απο αυτον τον Κηπο
                 μα σε αυτον τον Κηπο ανηκω
                 τρυφερα κι απεγνωσμενα.
Με αυτο το μαχαιρι θα γραψω πανω στο δερμα
"ΣΥΓΓΝΩΜΗ"
Θα μπηξω αυτο το μαχαιρι εφτα φορες στο δερμα μου.
Κ αν δε βρεθει καποιος η κατι, για να με σταματησει,
η ογδοη θα ειναι στη καρδια μου.
             --
Σε ακουω. Ελα κοντα.
Πλησιασε. Αλλα μη φοβασαι.
Οσο θα νιωθω οτι φοβασαι, τοσο θα απομακρυνομαι.
Για να ερθεις διπλα μου,
ουτε φοβος, ουτε χαρα
ουτε καν προσμονη μες στη καρδια.
Ελα να μου πεις αυτο που κρυβεις
τοσα χρονια τοσα χρονια
τοσα χρονια τοσα χρονια
τοσα χρονια τοσα χρονια
τοσα χρονια τοσα χρονια
αυτο που κρυβεις
τοσα χρονια
τοσα χρονια.
       --
Αν ηταν ακομα διπλα μου, τιποτα απο ολα αυτα δε θα ειχε συμβει.
Με προστατεψε πολλες φορες οταν τη χρειαστηκα,
μα φαινεται οτι μονο ο Φοβος κι ο Κινδυνος ενωνουν τους ανθρωπους.
Μετα το πρωτο Χαμογελο,
μετα τον πρωτο Ορκο,
εξαφανιστηκε.
Ισως να ειναι απλα μια εξιδανικευση, για να πεισω τον εαυτο μου
οτι κ εγω,
κατι μεγαλο,εχω ζησει.
       Βλεπεις,οι ανθρωποι μεταμορφωνονται
σε αυτο που αγαπουν
σε αυτο που μισουν
σε αυτο που φοβουνται
σε αυτο που ελπιζουν οτι ειναι,
σε μια Αιωνια Σκεψη, που τις σκεψεις ολων των ανθρωπων εμπεριεχει,
τα ονειρα των ανθρωπων κατα ενα μεγαλο ποσοστο ειναι κοινα,
μου φαινεται περιεργο που κανεις δεν εχει καταλαβει αυτο
τι σημαινει.
Αν ειμαι πραγματικος εγω, πραγματικη ειναι κι η αγαπη μου,
αν εχω ζησει εστω κι ενα δευτερολεπτο,τοτε θα ζω αιωνια.
            Κι αυτο ειναι το τελικο Διλημμα.
            Η παντοτινα αναπαντητη απορια.

Στα ονειρα μου,
ενας Κηπος που Φλεγεται,
που Ακουει,
στα ονειρα μου καποια φωνη με προειδοποιει
για ενα Εγκλημα που προκειται να (που εχει) γινει,
στα ονειρα μου βλεπω τον εαυτο μου να βασανιζεται,
κι εγω δε μπορω να κανω τιποτα για να τον βοηθησω.
            Ισως να μη θελω να τον βοηθησω.
            Ισως αυτο που εμφανιζεται σαν εαυτος μου, να μην ειμαι εγω.
και μεσα απο απο πολυπλοκους συμβολισμους
μεσα απο αμφικυρτους υπαινιγμους
μεσα απο επικινδυνους συμβιβασμους
κι εικονες που τη ψυχη για λιγα λεπτα αιχμαλωτιζουν,
ο πραγματικος μου εαυτος
καποιο μηνυμα προσπαθει να περασει.
"ΕΓΚΛΗΜΑ"
"ΕΓΚΛΗΜΑ"
Ο χρονος επιμηκυνεται.
Το εγκλημα επαναλαμβανεται
"ΕΓΚΛΗΜΑ"
"ΕΓΚΛΗΜΑ"
Ειναι η Λεξη που επαναλαμβανεται;
Η η Πραξη;
Αν επαναλαμβανεται η Λεξη, ισως καποιος προσπαθει να με τρελανει,
μα,
αν επαναλαμβανεται η Πραξη,
τοτε καποιος πολυ επικινδυνος ανθρωπος κυκλοφορει εδω τριγυρω.

Κ αν ακομα ο υπαινιγμος
δεν εγινε σαφης,
τοσα εγκληματα εδω τριγυρω,
μα εγω σωος κι αβλαβης,
δε ξερω ποσο επικινδυνος ειναι αυτος,
αν ανακοινωνει
αν προειδοποιει
η αν σκοτωνει,
δε ξερω αν εγω ειμαι το Μυστικο του,
η αν το Μυστικο μου, ειναι αυτος,
       οι Αστραπες
       ειναι οι Φυλακες
       του Χθες.

Κ αν το μπορεις,συγχωρεσε με.
Μα ερχονται κ αλλες ΑΛΛΑΓΕΣ.

     Καθε τι Δυνατο μεσα σου, διασπαται,
απομακρυνεται,
γινεται ενας αλλος Εαυτος.
Οσο μικρη κι αν τη βλεπεις,
να ξερεις παντα,
καθε σταγονα ειναι κι ενας
ωκεανος.