13 ΜΑΡΤΙΟΥ 2010 - 13 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012 BLACK CELEBRATION

"Για να πεις την αληθεια, δε φτανει μονο να εισαι ειλικρινης,
πρεπει και να την ξερεις"

                            Ευγενιος Αρανιτσης.

Ενα απο τα πραγματα για τα οποια επαιρομαι, ειναι η ειλικρινεια μου. Διαρκως επαναλαμβανω οτι παντα γραφω
- ανοθευτα κι αυθορμητα-
 ο,τι μου κατεβει,
 προσπαθωντας να ειμαι ειλικρινης. Εξ ου και καποιες αντιφασεις, καποιες φαινομενικες ανακολουθιες, καποια συντακτικα λαθη,
 ο,τι κερδιζω στην αμεσοτητα του λογου, ενας λογος περισσοτερο προφορικος παρα γραπτος,
το χανω στην στιβαροτητα του υφους, στη δομηση του λογου, στην καλλιεπεια,
στην αισθητικη του γραπτου,
στο βιαστικο και προχειρο των λεξεων μου που μερικες φορες ασθμαινουν και λαχανιαζουν,
οπως ακριβως κι εγω ο ιδιος, οταν περπαταω βιαστικα.

Αυτο ομως δε σημαινει οτι γραφω σωστα πραγματα,   οτι γραφω την αληθεια.
Για να πεις την αληθεια, δε φτανει μονο να εισαι ειλικρινης, πρεπει και να τη ξερεις.
Εγω νομιζω οτι ξερω ενα κομματι της. Αλλα υπαρχει και η σκοτεινη πλευρα της, η αθεατη δηλαδη σε μενα. Σε ολους. Εν οιδα, οτι ουδεν οιδα. Οσα και να -νομιζω-πως γνωριζω, οσα και να -νομιζω- οτι εχω μαθει, η αληθεια ειναι οτι δε ξερω την τυφλα μου. Οσα περισσοτερα λεει καποιος,
 τοσο λιγοτερο πρεπει να τον εμπιστευεστε.

Δυο χρονια τωρα, απο τις 13 Μαρτιου του 2010 μεχρι σημερα, προσπαθω να ψηλαφισω την αληθεια και να τη μεταφερω. Τα αποτελεσματα ειναι πολυ εντυπωσιακοτερα απο οτι περιμενα. Γραφοντας και διαβαζοντας εδω, εμαθα περισσοτερα, ακονιστηκε η σκεψη μου, εμπλουτιστηκε, ανοιξαν οι οριζοντες μου, εμαθα να σκεφτομαι ακομα πιο διαφορετικα απο οτι σκεπτεται καποιος που δε συμμετεχει στον δημοσιο διαλογο.
Εχω ενα προνομιο το οποιο ειναι και καταρα μαζι
-ετσι ειναι ολα τα χαρισματα, δεν υπαρχει χαρισμα που να μην ειναι και καταρα-
το να μη μπορω να προσπερασω καμια γνωμη, να τις μετραω ολες, να αφηνω να με επηρεαζουν ολα οσα διαβαζω και μαθαινω.  Εκει που θεωρω οτι αποκρυσταλλωνω αποψη σε κατι, πεταγεται καποιος, γραφει κατι, φωτιζει μια αθεατη μεχρι τωρα πλευρα της αληθειας, και προσπαθωντας να το συγκερασω με οσα εχω ηδη συμπερανει, το συμπερασμα βγαινει λιγο αλλοπροσαλο.

Αγια Συγχυση.
Βαφτιζομαστε ολοι σημερα στο ονομα της. Συναρμολογωντας το παζλ της Αληθειας,
 ενα παζλ με το οποιο σημερα περισσοτερο απο ποτε, εχουμε καταπιαστει,
 σα μικρα παιδια στο πατωμα,
ολημερις το φτιαχνουμε, το βραδυ το χαλαμε,
κι απο παντου ξεφυτρωνουν σα μανιταρια ολο και περισσοτερα κομματια, που πρεπει να ταιριαξουμε.
Θα υπαρξει ποτε αραγε κανεις που θα δει τη Μεγαλη Εικονα;

Ξερω οτι εχω ξενερωσει πολλους απο οσους με διαβαζουν, τον τελευταιο καιρο.
Οι εποχες οπου ημουν πιο ενωτικος και στρογγυλεμενος στον λογο, περασαν.
Εννοειται οτι ακομα και τωρα, θα παραμεινω ενωτικος με ολους οσους μοιραζομαι εστω κι ενα κομματι της Αληθειας μου. Αλλα δε μπορω να λεω ψευτικα πραγματα για να παραμεινω αρεστος σε ευρυ πολιτικο ακροατηριο: Ειμαι πεπεισμενος οτι ο Καπιταλισμος ειναι ο ν1 εχθρος οχι μονο της Ελλαδας αλλα του πλανητη ολοκληρου. Κι απο τη στιγμη που η μονη απαντηση ειναι ο Κομμουνισμος, δε θα μπορουσα να στηριξω παρα το κομμα που πρεβευει αυτο το Ιδεωδες.
Με ολες τις επιφυλαξεις, ενστασεις, δευτερες σκεψεις, ανησυχιες που φυσικα κι εχω.
Θα μπορουσα να ημουν περισσοτερο διαλλακτικος και λιγοτερο αιχμηρος,
αλλα αν εδειχνα κατι αλλο απο αυτο που ειμαι στα αληθεια,
 τοτε δε θα ημουν εγω.
Και για να ειμαι ειλικρινης, τιποτα δε φοβαμαι περισσοτερο απο το να μην ειμαι εγω.
Ειμαι 100 φορες περισσοτερο αλαζονας,  εγωπαθης, εγωιστης, πεισματαρης, και ξερολας
απο οτι δειχνω: Τετοιοι ανθρωποι αδυνατουν να κρυψουν τον πραγματικο τους εαυτο και να πουν ψεμματα, οχι τοσο απο ειλικρινεια και φιλαληθεια,
αλλα λογω εγωπαθειας,
δε θα μπορουσαν να καταπιεσουν τον εαυτο τους βγαζοντας μια αλλη εικονα του εαυτου τους
 προς τα εξω γιατι πιστευουν οτι οφειλουν-υποχρεουνται-  να βγαζουν μονο μια εικονα του εαυτου τους προς τα εξω,

την αληθινη.

Και να ηταν μονο αυτα, καλα θα ηταν.
Τοσα πυρινα κι επαναστικα κειμενα εδω,
τοσο μικροαστικη και συμβιβασμενη η πραγματικη ζωη εκει εξω.
Ουτε εχω ρουφιανεψει μεν, ουτε εχω βλαψει, ουτε ποτε εχω κανει το παραμικρο εις βαρος του οποιουδηποτε ανθρωπου για να ωφεληθω εγω. Ουτε εχω δεχτει να με καταπατησουν, ουτε να με προσβαλλουν, ουτε να μου τσαμπουκαλευτουν αφεντικα. (Ως τωρα τουλαχιστον).
Αλλα και παλι,
 ειναι σαν καποιος αλλος να γραφει αυτος που γραφει, και σαν αλλος να ζει.
Οσο προσπαθω να ειμαι ειλικρινης, νομιζω καποιες φορες οτι ειμαι ψευτικος.
Οσο προσπαθω να πω την αληθεια, νομιζω οτι η αληθεια γλυστραει απο τα χερια μου, κι οταν προσπαθω να την αγγιξω,
να τη πιασω στα χερια μου,
γινεται χιονονιφαδα
 και λιωνει.
Οσο προσπαθω να πω την αληθεια, μου βγαινει λογος ποιητικος, σαν αντισταση του οργανισμου,
να γινει σουρεαλιστικο το υφος, να ξεφυγω την εξομολογηση, να πλατειασω,
 τα χερια και τα λογια μου να μακρυνουν,
κι εκει που προσπαθω να αγκαλιασω τον κοσμο ολοκληρο και την αληθεια,
βλεπω οτι στην αγκαλια μου δεν υπαρχει τιποτα, παρα μονο το κενο,
μια αδεια πλατεια, αδεια σα τον πραγματικο μου εαυτο, που διαρκως γεμιζει και χρωματιζει το κενο του με ιδεες, με λογια, με μουσικη, με κινηματογραφο, με λογοτεχνια, με φιλοσοφια και πολιτικη,
αλλα οταν τα βραδια γκρεμιζεται ο κοσμος,
λιγο πριν τα ματια κλεισουν,
αυτο που απομενει δεν ειναι παρα η γλυκια θαλπωρη του Τιποτα.
Της Μιμησης.
Να μιμουμαι αυτο που ακουω, που διαβαζω, που βλεπω, να κατι που ειμαι πραγματικα καλος.
Αλλα τα λογια ειναι λογια, δηλαδη ψεμμα, δηλαδη τιποτα,
οσο περισσοτερο μιλαει καποιος, τοσο απομακρυνεται απο την αληθεια,
και να ταν μονο η αληθεια, δε γαμιεται, αλλα οσο περισσοτερο μιλαει καποιος,
τελικα δεν απομακρυνεται μονο απο την αληθεια, αλλα κι απο τον ιδιο του τον εαυτο.
Εν τελει, κι απο τους αλλους.

Τωρα τελευταια ολο και περισσοτερο μιλαμε, για να νιωσουμε την ψευδαισθηση οτι ενωνομαστε,
αλλα, μεταξυ μας τωρα, τριχες κατσαρες, ποτε δεν ημασταν τοσο κλεισμενοι στον εαυτο μας οσο σημερα. Κι ολα αυτα τα λογια, ολη αυτη η βερμπαλιστικη αλληλεγγυη-συμπνοια- "παμε μαζι"
δεν ειναι ισως παρα ο επιταφιος των συναισθηματων μας,
το μοιρολοι της ηττας μας, μια αναπληρωση για αυτο που δε χασαμε
γιατι απλουστατα δεν ειχαμε ποτε κερδισμενο,
αρα ακομα κι αυτος ο επιταφειος που σερνουμε, δεν περιεχει τη μνημη της χαμενης μας Αγαπης για τον Αλλον,
κρυβει τη μνημη της Προσπαθειας για αγαπη για τον Αλλον.
Τωρα που ασυνειδητα καταλαβαμε οτι τιποτα δεν υπαρχει μεσα μας για τον Αλλον,
τωρα ειναι που αυτη τη συνειδητοποιηση απωθουμε οσο πιο σκληρα και δυνατα μπορουμε.
Με πορειες, με πλατειες, με 25ες Μαρτιου, με γιαουρτια, με τραγουδια,
με κουβεντες στα ταξι για αυτο "που περιμενει τους πολιτικους", με κορωνες πατριωτισμου κι εθνικιστικες εξαρσεις,
αλλα ακομα κι ομνυοντας στους "φοβερους και τρομερους προβοκατορες"
που θα εμποδιζουν την "λαικη αντιδραση", για αυτο ο λαος πρεπει να προσεχει απο που θα του ερθει.
Τριχες. Ενα φου να τους κανουμε, θα πεσουν σαν πυργακι στην αμμο.
Και δε θα μας εμποδισουν ολου του κοσμου οι προβοκατορες.

Αλλα δε θελουμε.
Και δε θελουμε γιατι εμεις μετα θα πρεπει να φτιαξουμε το μελλον και να αυτοκυβερνηθουμε.
Τρεχα γυρευε τωρα, μην του βαζεις του λαου τετοιες σκοτουρες.
Χιλιες φορες καλυτερα να βριζουμε και να καταριομαστε.
Που να τρεχουμε σε λαικες συνελευσεις κι επιτροπες για να δημιουργησουμε εμεις το μελλον μας.
Η πικρη αληθεια μεσα στην Κριση για μενα ειναι μια,
οτι μισουμε τοσο πολυ τον εαυτο μας, ωστε ολα αυτα που συμβαινουν να τα θεωρουμε λιγο και σαν ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ.
"Καλα να παθουμε"
 ακους πολυ συχνα υστερα απο επαναστατικα λογιδρια για το κακο Πασοκ η τη κακια ΝΔ.
Δεν ειναι ευφημισμος, ειναι αληθεια. Δηλαδη, η αληθεια τους.
Μισουν τοσο πολυ τον εαυτο τους, ωστε μεσα τους οι περισσοτεροι δικαιολογουν τη σφαγη.
Τιποτα δεν αξιζουμε, καλα να παθουμε.
Αφου δε μπορεις να το αποφυγεις, απολαυσε το.
Και το απολαμβανουμε,
η αληθεια ειναι οτι αντλουμε μεγαλη ηδονη μεσα απο μπινελικια προς τον Μπενυ η τον Σαμαρα,
 αλλα η πικρη αληθεια εδω ειναι οτι αυτος που βριζουμε,
αν το καλοσκεφτουμε,'
ειναι ο εαυτος μας.
Τον εαυτο μας βριζουμε και ηδονιζομαστε.
Γιατι, τον μισουμε.

Για οποιον αντεξε μεχρι εδω να διαβαζει τα μπλογκογενεθλια μου, να με συγχωρεσει αν του μαυρισα τη ψυχη. Η αληθεια ειναι πως λογω μπλογκογενεθλιων, ηθελα απλως να πουλησω λιγο -πεσσιμιστικη- μουρη, λιγο μαυριλα και θλιψη.
Πρεπει να φτασουμε μεχρι τον πατο για να μπορεσουμε να ξανανεβουμε,
και προπαντος, στα αδυτα του εαυτου μας. Να τον δουμε οπως ειναι στα ισα, διχως φιοριτουρες, διχως εξωραισμους, διχως ψιμμυθιολογους να μακιγιαρουν το προφιλ μας.
Ενταξει, δεν ειμαι τοσο ψωνισμενος ωστε να νομιζω οτι μερικες εκατονταδες κωλολεξεις θα βοηθησουν προς αυτον τον σκοπο!
Ο καθενας μας οφειλει να φτασει στη σκοτεινοτερη αβυσσο του.
Εκει θα δει πολλα που δεν του αρεσουν. Θα δει οτι αλλο ειναι κι αλλο νομιζει οτι ειναι.
Θα δει τερατα και τα περισσοτερα απο αυτα θα εχουν τη μορφη του. Θα δει αληθειες που δε θα ηθελε ποτε να αντικρυσει
 γιατι ο ιδιος ηταν αυτος που τις εθαψε.
Θα δει πραγματα που δε θα αντεξει.

Οσοι θα αντεξουν, ειναι αυτοι που θα μπορεσουν να φτιαξουν τον κοσμο απο την αρχη.
Η να το προσπαθησουν.

Ευχαριστω ολους εκεινους που με διαβαζουν , που σχολιαζουν, που με κρινουν.
Θα προσπαθησω για ακομα περισσοτερη ειλικρινεια στο μελλον.
Για αληθεια δε ξερω, αυτη θα τη μαθουμε μαζι.