ΚΙΡΚΕΓΚΩΡ.

Δε μπορεσα ποτε να καταλαβω
αυτο που πραγματικα ηθελες,
τα καρφια δεν μου εξηγησαν τη σημασια τους,
γονατισα μπροστα σου
σα να μην υπαρχω,
και δεν ειδα τιποτα
ουτε εξεγερση, ουτε κυριαρχια
ειδα μονο μια γυναικα διπλα μου να σπαραζει
στα χερια μου η ελπιδα
στα χερια της το μωρο που κρατουσε εκεινη τη νυχτα
παντοτε
και παντου
μορφασμοι, αιμα, παραπονα
λες κι ημουν εγω στη θεση του
κραυγες που δεν εισακουστηκαν κι αγαπη
μακαρι να κρατουσε κι εμενα στα χερια της

ενα απογευμα, ενα αγκαθι
κι ο λωτος,τροφη
τοσα πραγματα μου ειπες, 
μα τιποτα δε καταλαβα

οταν γεννιομαστε, εχουμε Εκεινη
οταν πεθαινουμε, πεθαινουμε μονοι
κατι παραπανω απο αγωνια
το αλμα που πρεπει να κανει ο καθενας μοναχος του για να πιστεψει
κρυο
τοσο πολυ κρυο
πριν και μετα

κι αν σε προδωσα στον Κηπο,                   συγχωρεσε με
κι αν ηθελα να γινω σαν Εσενα,                συγχωρεσε με
αν ξεγελασμενος ποθουσα τον Καρπο      συγχωρεσε με
αν τρεις φορες σε αρνηθηκα                     συγχωρεσε με
αν ζηταω επιμονα τα χαδια σου                συγχωρεσε με 
σκισμενα ρουχα
ενας ζητιανος κλαιει για ηλιο
αφοσιωμενος αντιλαλος
η ηχω του Ενος

μα ποιος αριθμος ειμαι εγω?
ποιος ειναι ο ρολος μου?
ποια ειναι αυτα που πρεπει να αποδειξω?

Κυλαω τον Βραχο της Υπαρξης,
ευλογια? ισως μα και 
βασανιστηριο,

συνυπαρξη, αλλοτριωση
εξελιξη, σπαραγμος

δε καταλαβα τη θεληση του Ενος

τα συναισθηματα μου
απροσδιοριστα

κι οσα εγραψα και ειπα.
στη σκονη του χρονου τα δαχτυλα μου σχεδιασαν λιγη αγαπη παραπανω
απο αυτη που μου αναλογουσε,

περπατησα χερι χερι με τη παλια μου αρνηση
πλαι στο γκρεμο
την εσπρωξα
με  αρπαξε
και πεσαμε κι οι δυο 

με αγαπη, θεληση και πονο
δαχτυλα νεκρα στη σκονη του χρονου







πλαι στο ονομα μου
 ειναι το ονομα Σου
μα σκυθρωπος παντα ταξιδευω
μακρυα απ' τη καρδια σου.