Τώρα που κατάφερα να σε μισήσω
ακονίζω τα μαχαίρια μου κι ό,τι σου έδωσα
έρχομαι να πάρω πίσω
να πάρω πίσω τις νύχτες που σε αγάπησα
τη Λύτρωση όταν σε άγγιξα
τα Μυστικά που σου αποκάλυψα
όσο κι αν μοιάζει δύσκολο, εγώ θα το νικήσω.
Τωρα που κατάφερα να φύγω από εσένα
παίρνω πίσω τον εαυτό μου
γιατί ανήκει σε εμένα
κι ό,τι φανερώθηκε σαν εύθραυστο τραγούδι
ό, τι απογυμνώθηκε με τόση εμπιστοσύνη
τώρα απεγνωσμένα, μα αύριο επίμονα
το ψιθυρίζω πίσω στα χείλια μου τα ανήμπορα
Ανήμπορα να πουν αυτό που σκέφτομαι
ανήμπορα να φιλήσουν ό,τι δεν είναι εσύ
ανήμπορα να ανοίξουν, να θυσιάσουν ό,τι
μέχρι πριν ένα μήνα λάτρεψα τόσο πολύ
μα εγώ θα το αντέξω κι ας έρχεται χειμώνας
μα εγώ θα δραπετεύσω να σου υπενθυμίσω
πως ό,τι με αγάπη δόθηκε, όσο κι αν καταστράφηκε
πολύτιμα τα ερείπια, και θα τα πάρω πίσω
θα πάρω πίσω τη ψυχή που σου παρέδωσα
αδέξια να παίζεις στα χέρια σα μωρό
θα πάρω πίσω τα όνειρα που πέταξα
μπροστά στα πόδια σου ό,τι είχα θησαυρό
θα πάρω πίσω τα χάδια που σου έδωσα
σα να χάϊδευα ένα παραμύθι, με τόση προσοχή
γιατί τα παραμύθια είναι πολύτιμα
κι ο κόσμος τα μισεί
θα πάρω πίσω ό,τι ξενύχτησα
σκεφτόμενος το θαύμα
το θαύμα που κοιμόταν δίπλα μου
και το χάϊδευα απαλά να μη μου πάθει τίποτα
να μη τραυματιστεί, να μη μου πληγωθεί
όλες οι φωνές και η οργή και τα άδικα μου
δεν ήταν τίποτα μπροστά στα αντίθετα μου
όσο κι αν σε στεναχώρησα, ποτέ μου δε θα σε άφηνα
εφτά πληγές σου άνοιγα, χίλια φιλιά για αντάλλαγμα
'ο, τι κι αν σου έκανα, θα το έπαιρνα εγώ πίσω
θα έπαιρνα πίσω ό, τι ανησύχησες, ό, τι φοβήθηκες
τί κι αν μεγάλωσα, μπορώ ακόμα να μαθαίνω
κακές φωνές να τις σωπαίνω
πάντοτε δίπλα σου, ζωή να σου χαρίσω
Τώρα που κατάφερα να σε μισήσω
τί ψεύτης Θεέ μου κι ανόητος
τί πλάνη με ορίζει
το χθες που είχα μαζί σου πάντα θα με κερδίζει
άλλοτε σαν υπόσχεση άλλοτε σα προορισμός
άλλοτε σαν τη Κόλαση, άλλοτε σαν καημός
άλλοτε σαν ό,τι περίμενα σαν άντρας για να ολοκληρωθώ
άλλοτε σαν συντρίμμια
που επειδή είναι από εσένα
φαίνονται ακόμα στα μάτια
υπέρλαμπρα παλάτια
ό,τι είχα, ό,τι έχω, ό,τι θα έχω
ό,τι ήμουν, ό,τι είμαι ό,τι θα είμαι
ό,τι ανήκω, ό,τι λατρεύω ό,τι αφοσιώνομαι
ό,τι μπορώ, ό,τι θέλω ό,τι αντέχω να φορτώνομαι
ο,τι υπάρχω ό,τι υπήρξα ό,τι θα ζω
τώρα σαν όνειρο που θα παλιώνει
κι όσο παλιώνει, τόσο θα επιβεβαιώνει
ό,τι ριζώνει μες στα σπλάχνα μου και γίνεται εγώ
Τώρα που ξέρω πως δε μπορώ να σε μισήσω
στην απουσία σου αφήνομαι
και με λατρεία θα τη ντύσω
φιλιά στο στόμα θα της δίνω
κι ας είναι το θέαμα θλιβερό
του Νέσσου το χιτώνα
για αγάπη θα φορώ.
Τυχερη,οποια αγαπηθει ...ετσι!!!! Ομως, ακομα πιο τυχερη οποια ....αγαπησει,ετσι!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά τα λέτε, ετσι είναι, όμορφα και ωραία!
ΔιαγραφήΚαλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε πετυχαίνω και πάλι σε άλλη μία δημιουργική έκφραση μιας δύσκολης πραγματικά κατάστασης, όπως είναι ο χωρισμός από ένα πρόσωπο λατρεμένο.
Τελικά δεν μπορείς να μισήσεις το πρόσωπο που έχεις αγαπήσει αληθινά. Θα πρέπει να σου κάνει μεγάλο κακό ή να είναι μια χυδαία ή σκοτεινή προσωπικότητα που γκρεμίζει ό,τι βρεθεί μπροστά της, για να το σιχαθείς και να το διαγράψεις, ούτε καν να το μισήσεις.
Όταν μισείς, θέλεις κατά βάθος να προκαλέσεις κακό στον άλλο, οπότε αν αγαπάς βαθιά κι ειλικρινά, δεν χωράει πουθενά μέσα σου το μίσος. Με την αγάπη χάνεται ο εγωισμός και η προέκτασή του, που είναι το μίσος!
Γι' αυτό η τελευταία σου στροφή λέει όλη την αλήθεια...
Πολύ όμορφη δημιουργία με δυνατό συναίσθημα!
Ένα τραγούδι:
http://www.youtube.com/watch?v=NAdY1y1KgIw
Τί ωραίο τραγούδι που ήταν αυτό! Να σαι καλά.
ΔιαγραφήΣυμφωνώ και για τα περί μίσους, πλην ακραίων περιπτώσεων, δε δικαιολογείται, δε πρέπει. Εστω και το λίγο που σου έχει προσφέρει ο άλλος, πρέπει να το εκτιμάς και να μην είσαι αχάριστος. Και η πραγματική αγάπη, πάντα στο τέλος βρίσκει τον δρόμο της. Ερχεται όταν την διεκδικείς κι επιστρέφει αν είναι ακόμα ζωντανή. Και η πραγματική αγάπη μένει πάντα ζωντανή. Το έχω δει, το έχω γνωρίζει, το γνωρίζω.
Που δυνατο ποιημα,οντως προκαλει εντονα συναισθηματα....
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν ποίηματα συγκρατημένα κι εκλεπτυσμένα , υπάρχουν κι άλλα που δε νοιάζονται να βρουν τη κατάλληλη λέξη, το μόνο που κάνουν είναι να περιγράφουν μία κατάσταση. Δεν είναι καν ποιήματα ή ανάγκη για έκφραση, περισσότερο είναι έκφραση για ανάγκη. ''Εχω γράψει ίσως κάποια από τα πρώτα, τούτο εδώ, όπως λες κι εσύ για τα συναισθήματα που προκαλεί, είναι ο ορισμός της β κατηγορίας. Σε τίποτα από ότι γράψει, οι λέξεις δεν έχουν πονέσει περισσότερο από εδώ.
Διαγραφήτώρα πώς είσαι, μετά από τρεις μήνες; δεν ξέρω αν ο πόνος περνάει ποτέ. δεν ξέρω καν πώς γίνεται οι αγάπες να πεθαίνουν πριν από το σώμα.. πάρε παρόλα αυτά ένα τραγούδι:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.youtube.com/watch?v=Gm0Lm0G7izU
Σε ευχαριστω για το τραγουδι και για το σχολιο, ειλικρινα, τετοια λογια απο αγνωστους ανθρωπους σου ανανεωνουν την εμπιστοσυνη για τους ανθρωπους. Οσον αφορα για το πως ειμαι, καταλαβαινεις ότι πολλες λεπτομερειες δε μπορω να δωσω, αλλα ειμαι παρα πολυ καλα, υστερα απο 3 μηνες.
ΔιαγραφήΗ αγαπη οταν ειναι πραγματικη αγαπη, δε πεθαινει.
επιστρεφει.
Αν πεθανει, σημαινει οτι δεν ηταν αγαπη, ετσι αφου επουλωθουν οι πληγες, συνεχιζεις την αναζητηση της, συνειδητοποιωντας ότι αυτο που εχασες δεν ήταν αγαπη ετσι δεν αξιζει να τρελαινεσαι τόσο για αυτο.
Κι εγώ ευχαριστώ που απάντησες στο σχόλιό μου, για μένα είναι πρωτότυπη μια τέτοιου τύπου επικοινωνία.. Χαίρομαι που είσαι πάρα πολύ καλά, αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιο μυστικό που σε κάνει να προχωράς μπροστά μετά από έναν επίπονο χωρισμό μετά από πολλά χρόνια.. Μακάρι να ναι τα πράγματα όπως τα λες, αν και μου φαίνεται αρκετά ρομαντική η οπτική.. Ίσως γιατί, στη δική μου περίπτωση, είμαι σίγουρη πως ήταν πραγματική αγάπη αλλά και ταυτόχρονα σίγουρη πως δε θα επιστρέψει.. Η αγάπη χτίζεται, βαθαίνει και μεγαλώνει καθώς περνούν τα χρόνια, είναι υλική, είναι πραγματική, τη βιώνεις.. Δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει θεωρητικά, χωρίς τα δυο μέρη να συνδιαλλέγονται.. Κι έτσι, σιγά σιγά μάλλον ξεθωριάζει. Ίσως να παραμένει μια ανάμνηση αυτής, όμορφη, πικρή, δεν ξέρω, θα σου πω όταν μείνει απλά η ανάμνηση..
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλή συνέχεια, είσαι αισιόδοξος, και άρα σε καλό δρόμο!!