Ο,ΤΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΠΑΓΟΒΟΥΝΟΥ (ΘΑ ΜΑΣ ΒΥΘΙΣΕΙ-ΜΗΝ ΠΝΙΓΕΣΑΙ).

Το προφανές κι αυτονόητο που ο καθείς σκέφτεται παρατηρώντας όλες τις τελευταίες εξελίξεις με την απόπειρα χρηματισμού του Χαϊκάλη, δεν είναι παρά το εξής: Προκειμένου να επιβιώσει και στον 21ο αιώνα αυτή η χώρα δίχως να καταστραφεί ολοσχερώς, επιβάλλεται να πέσουν καμιά πενηνταριά πυρηνικές βόμβες απ'ακρη σε άκρη, κι αν δε καταστραφεί ολοσχερώς, τότε οι εναπομείναντες, όποιοι κι αν είναι αυτοί, να τη ξαναφτιάξουν από την αρχή. 
Θα είναι και λίγο ρώσικη ρουλέτα το πράγμα βέβαια γιατι κι οι εναπομείναντες τα ίδια σκατά θα είναι με τους αποβιώσαντες, αλλά και πάλι, θα έχουν μία ευκαιρία να το φτιάξουν το πράγμα ξανά από την αρχή. Για να είμαι δίκαιος, αυτό δεν είναι προφανές μόνο για την Ελλάδα, λες κι έξω, στη Δύση ή στην Ανατολή, η Ανθρωπότητα είναι λιγότερο άρρωστη. Ας αφήσουμε τις πυρηνικές βόμβες γιατί είναι απόλυτη καταστροφή κι ας αμολύσουμε τις χριστιανικές μας εγκεφαλοπλύσεις δίχως αναστολές:)
Ενας κατακλυσμός θα ήταν ό,τι καλύτερο. Δεν έχει σωτηρία αλλιώς αυτή η ανθρώπινη Μαστιγα, Μαστιγα για τον πλανήτη και Μαστιγα για τον εαυτό της.

Αλλά επειδή ούτε η φωτιά ούτε το νερό πρόκειται να μας απαλλάξουν από τα δεινά μας, 
ή τουλάχιστον έτσι ελπίζω μιας και αν ερχόταν στα αλήθεια η καταστροφή, θα παρακαλούσα τον Θεό να μας αφήσει να απολαυσουμε λίγο ακόμα την υπέροχη αθλιότητα που λέγεται Ζωή, ας δούμε τί μπορεί να γίνει μέχρι τότε. 
Πρώτα από όλα, ζήστε. Ασχοληθείτε με τον μικρόκοσμο σας, με τα μικρά όνειρα σας, με τους μικρούς στόχους σας, αντλήστε ελπίδα ή ψευδαίσθηση από όπου μπορείτε να αντλήσετε, μη σκέφτεστε δηλαδή μόνο τα μεγάλα ή πώς/αν αλλάζει αυτός ο κόσμος. 
Ας πούμε ότι μπορεί να αλλάζει, ετσι για να μην απελπιστούμε κι ας προσπαθήσουμε μέχρι τότε, να περάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα. 
Ξέρω πόσο απολιτικ και Μενεγακοειδή ακούγονται αυτά: Κανένα πρόβλημα, θα το χοντρύνω κι άλλο: Ερωτευθείτε, αγαπήστε, αφεθείτε, λυτρωθείτε με χάδια, 
αν σας έχει περισσέψει κανά φράγκο, βγείτε και ψωνίστε, ενωθείτε σαρκικα-πνευματικα, ενωθείτε μόνο σαρκικά η μόνο πνευματικά, κάντε ότι στο διάολο θέλετε γιατί είναι κρίμα ή ίδια σου η σκέψη να σε κάνει δυστυχισμένο: Καποιες φορές δε πρέπει να σκέφτεσαι, 
όταν η σκέψη σου σε βγάζει σε αδιέξοδο ειδικά, απαγορεύεται να σκέφτεσαι. Εστω για λίγο, για διάλειμμα.
 Δε σώζεται το πράγμα, οκ,  τουλάχιστον να σωθώ εγώ. Και πώς θα σωθώ; Με το να ισορροπώ μεταξύ Σκέψης και Μαλακίας, μεταξύ Σοβαρότητας και Φαιδροτητας, μεταξύ του Σημαντικού και του Ασήμαντου, μεταξύ της Οργής και της Χαράς, μεταξύ της Μόρφωσης/Πληροφορίας και της Ηλιθιότητας. Και πού σαι; Μη σε νοιάζει τόσο η ζωή σου και τί θα γίνει αυριο. Ολοι στον ίδιο προορισμό κατευθυνόμαστε, πάψε να φοβάσαι τον θάνατο.
 Δόξα τω Θεώ θα πεθάνεις, φαντάζεσαι να ζούσες εδώ για πάντα; Δε θα εκτιμούσες τίποτα από ό,τι βλέπεις, ουρανους, ηλιους, καψούρες, αγαπες, καβλες, φιλια, βιβλια, ταινίες, ορειβασία, αθλήματα, τίποτα από όλα αυτά. Τα εκτιμάς όλα αυτά γιατί κάποτε θα πάψεις να τα ζεις. Παψε να μας ζαλίζεις τα #$%$#% με τη θανατοφοβία σου (Σύγχρονε Ανθρωπε) εννοείται πως όταν έρθουν τα κακά μαντάτα για την αρρώστια, θα σε πάρει απο κάτω, θα μας πάρει από κάτω, ας φυλάξουμε τον θρήνο μας για τότε. Μεχρι τότε ξέχνα το. Δόξα τω Θεώ θα πεθάνεις, φανταζεσαι να ζούσες για πάντα ή να ζούσα για πάντα και να αλληλοπρηζομασταν για πάντα; Να ένας εφιάλτης:) Δόξα τω Θεώ, θα πεθάνεις. Μεταξύ μας, ο λόγος που έχεις καταντησει ενας παθητικοποιημενος νεκροζωντανος είναι ακριβώς επειδή φοβάσαι υπερβολικά τον θάνατο, κι ότι απωθείται, επιστρέφει,
 κι επιστρέφει στοιχειώνοντας όλες τις δραστηριότητες και σκέψεις.

Εσύ, ανθρωπότυπε 1, Πάψε να είσαι ένα κακομαθημένο μαλακιστήρι με τη μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου, αναζητώντας τη τέλεια σχέση και τον τέλειο σύντροφο, μηδεν κι ατελής είσαι όπως όλοι, πάψε να μένεις στην επιφάνεια και κοίτα την ουσία, κι αν προτιμάς την επιφάνεια, οκ, μαζί σου, πάψε όμως μετά να μυξοκλαίγεσαι επειδή ο επιφανειακός άνθρωπος δίπλα σου, ύστερα από τον αρχικό ενθουσιασμό, σε αφήνει άδειο/άδεια, 
εσύ το επέλεξες κοιτώντας την επιφάνεια, σκασμός λοιπόν, δε μπορείς να τα έχεις όλα. Μείνε στην επιφάνεια, αν είσαι επιφανειακός κι εσύ, ή ψάξε για την ουσία,

κι εσύ ανθρωπότυπε 2, σταμάτα να μισείς τον εαυτό σου με το να σου φταίνε όλοι κι όλα, εσύ είσαι το πρόβλημα σου, ακόμα να το καταλάβεις; Δεν είσαι ρομαντικός/κυνικός ή μισάνθρωπος, εσένα μισείς κατα βάθος. Εννοείται πως όταν καταλαβαίνει ο άλλος τη μιζέρια σου, απομακρύνεται, μη ζητάς αγάπη όταν δε μπορείς εσύ να αγαπήσεις τον εαυτό σου, είναι ανέφικτο, μια χαρά είναι ο εαυτός σου-χωρίς τη μιζέρια-, σταμάτα να τον μισεις. Οκ, δεν είσαι ξεχωριστός σα χιονονιφάδα ή ήρωας παραμυθιού, δε τρέχει τίποτα, κανείς δεν είναι. Αγκάλιασε και συγχώρεσε την ατελή σου ύπαρξη κι όλα θα γίνουν ομορφότερα,

κι εσύ ανθρωπότυπε 3, νικημένε από την ατέλειωτη προσπάθεια σου να προσεγγίσεις την τελειότητα και εσύ κύριε 4, που έπαψες να αναζητάς την τελειότητα και βουτάς μέσα στα λίγα αηδιασμένος με τον εαυτό σου που έψαχνε να αναζητά τα πολλά, 5,6, 7 ή λίγο από όλα αυτά μαζί, με την πύρινη ηθική ρομφαία, τον απομονωτισμό που έγινε ιδρυματισμός, με τη κλεισούρα στο συμβολικό σου δωμάτιο που δε σε αφήνει να αναπνεύσεις από τη συμβολική σου σκόνη, κι εσύ που χάνεσαι στο περίτεχνο των λόγων σου μιας που η υπεραναλυτικότητα σου μετέτρεψε τον κόσμο γύρω σου σε ένα άψυχο, λεκτικό σύμπαν που η μία λέξη ψάχνει την  άλλη για να νοηματοδοτηθεί με αποτέλεσμα ένα ψυχωτικό παραλήρημα δίχως τελικά νόημα γιατί αυτή είναι η κατάρα όσων ψάχνουν μονίμως για ένα νόημα, η τελική δηλαδή συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει ένα μεταφυσικό νόημα κι ότι εμεις είμαστε που καλούμαστε να φτιάξουμε ένα τεχνητό για να πορευθούμε.


Δε ξεκίνησα με σκοπό να γράψω ό,τι έγραψα. Ήθελα να γράψω για τις πολιτικές εξελίξεις, ήθελα να γράψω ότι όλα αυτά που βλέπουμε δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου, ότι τα πρακτοριλίκια ξένων δυνάμεων δε μπορούνε να ερμηνευτούν μέσω των επιφαινόμενων που παρουσιάζονται μπροστά μας, πάντα τα πρακτοριλίκια που στήνονται είναι διαφορετικά από αυτά που βλέπουμε μπροστά μας και ξεγελιομαστε, 
μένοντας στη κορυφή του παγόβουνου, αδυνατώντας να δούμε τα υπόλοιπα 9/10.
Πχ νομίζουμε ότι το έργο που βλέπουμε μπροστά μας είναι η κατάρρευση του συστήματος -της εγκληματικής οργάνωσης που λέγεται παρούσα Κυβέρνηση- κι όμως, δεν είναι η κατάρρευση, κάθε φορά που το Σύστημα φαίνεται να καταρρέι μπροστά μας δεν είναι παρά η αλλαγή μιας συγκεκριμένης του μορφής, σε μία άλλη,
 δεν είναι κατάρρευση, είναι η επιβεβαίωση του. Κι αυτο δε το καταλαβαίνουμε γιατί κάθε φορά μπερδεύουμε το Σύστημα με την εκάστοτε παρούσα Κυβέρνηση.
Τρίχες μπλε (πράσινες, ροζ κλπ)
Δεν έπεσε το Σύστημα όταν έπεσε ο Καραμανλής για να έλθει ο ΓΑΠ, δεν έπέσε το Σύστημα όταν αντί για το φαβορί Ντόρα ήρθε ο Σαμαράς, δεν έπεσε το Σύστημα όταν αντί για τον "εκλεκτό της διαπλοκής" Μπένυ ήρθε ο Γαπ, δεν επεσε το Σύστημα όταν έπεσε ο Γαπ υπό τις ιαχές αγανακτισμένων κουτορνιθιών και ήρθε ο Παπαδήμος. 
Όταν ο λαός δεν οδηγεί τις εξελίξεις, αλλά τις οδηγούν αστικά κόμματα, μικρά ή μεγάλα, όταν τις οδηγούν ακόμα και τυχόν άνθρωποι καλοπροαίρετοι που δεν λαδώθηκαν μεν αλλά είναι πιονια ακόμα μεγαλύτερων δυνάμεων από όσες νομίζουν ότι αντιμάχονται,
'οταν ένα αυτονομημένο τμήμα του παρακράτους, σαμποτάρει την εκάστοτε Κυβέρνηση βιντεοσκοπώντας και ηχογραφώντας Πρωθυπουργούς ή ανθρώπους της εξουσίας να ξεβρακώνονται,
αυτό το τμήμα του Παρακράτους, υπό "πατριωτικό"/εθνικιστικό μανδύα, εις τους αιώνες των αιώνων αμήν, ήταν πάντοτε το ίδιο, τουλάχιστον εδώ: Θειοςσαμ-ο-κρατούμενο.
Πιονια των Γερμανών και πιόνια των Αμερικανων, σε μία στημένη σύγκρουση με σκοπό να πείσει τον θεατή ότι τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο. Αλλά όλα τα πιόνια είναι στημένα από τους ίδιους ανθρώπους, στο ίδιο ουσιαστικά στρατόπεδο είναι όλοι, και έναν κοινό εχθρό έχουν: Τον λαό και τη τυχόν αυριανή βούληση του να διαολοστείλει πιόνια και μαριονοπαίχτες, χτίζοντας το δικό του αύριο.

Ό,τι βλέπεις στην οθόνη είναι ψέμμα, ή ακόμα χειρότερα, μισές αλήθειες που βγαίνουν στη φόρα , κατάλληλα διαρθρωμένες κι αντιμαχόμενες η μία την άλλη ώστε να δημιουργούνε ψέμματα, ώστε να σου αποκρύπτουν την αλήθεια. Φυσικά κι εγώ που τα λέω όλα αυτά δε μπορώ να γνωρίζω την ακριβή αλήθεια, μιας κι όλος αυτός ο "ρεαλισμός" και η τάση να μη μένεις σε ό,τι ακούς, πιθανόν να είναι ένα ακόμη τερτίπι του Συστήματος ώστε να σε αηδιάσει, να σε κάνει να πάψεις να ασχολείσαι, και να γίνεις κι εσύ ένα απολιτίκ προβατάκι όμοιο με ό,τι κατηγορούσες μέχρι τώρα. Είναι παντοδύναμο το Συστημα κι έχει τον τρόπο να κάνει ακόμα και τους ιδεολογικά εχθρούς του είτε να λυγίζουν είτε να τους ενσωματώνει είτε να σε κάνει να πιστεύεις ότι το αντιμάχεσαι, ενώ στην ουσία το υπηρετείς και το βοηθάς στο να εξαπλώνει και να εγκαθιδρύει τη παντοδυναμία του.

Εν αρχή ην ο αντικαπιταλισμός και η πεποίθηση ότι το Κακό σήμερα είναι οι αγορές και η σκοπούμενη υποδούλωση των λαών σε αυτές, αυτή είναι η πρώτη βάση στη προσπάθεια εξορθολογισμού του Χάους.
(Όχι ότι εξορθολογίζεται, αλλά λέμε τώρα)
 Δεύτερη βάση, η προσπάθεια να μην τους αφήσεις να κυριεύσουν τουλάχιστον τη ψυχή σου και τη σκέψη σου. Τρίτη βάση, ότι η οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής αρχικά κοινωνίας, είναι η μόνη απάντηση σε αυτό το Κακό.
Από κει και πέρα, μην τους επιτρέψεις να σου σπαταλήσουν τη ζωή στη στεναχώρια. Μία ζωή την έχουμε, κι αν δε μπορούμε να τη γλεντήσουμε, τουλάχιστον ας μη την εξευτελίσουμε, ας μην αφήσουμε να περάσει αναλωνόμενοι στον αγώνα να την αλλάξουμε. Ας προσποιηθούμε ότι μπορεί να αλλάξει κι ας βρούμε τη διάθεση να ασχοληθούμε και με τα μικρά. Όσο μας παίρνει.
Με ένα τραγούδι πχ. Ενα τραγούδι δεν αλλάζει φυσικά τον κόσμο. Αλλά μπορεί να αλλάξει τη διάθεση μας για το λίγο που κρατάει. Ενα τραγούδι, μία ταινία, ένα μεθύσι, ένας έρωτας, μία συζήτηση με έναν παλιό μας φίλο όταν διαπιστώνουμε ότι νοιάζεται ακόμα για εμάς.
Κρατάνε λίγο. Μα είναι αρκετά.

Προς το παρόν, είναι αρκετά.