"Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΗ"

Η πιο επωδυνη σκεψη  τη στιγμη που σου ανακοινωνουν οτι δε σου απομενει πολυς χρονος ζωης ακομα,ειναι οι δικοι σου.Πως τους ανακοινωνεις κατι τετοιο;Πως να αντεξεις τη θλιψη στα προσωπα τους;
Εκεινοι που σε αγαπουν πραγματικα,πεθαινουν κ αυτοι μαζι σου.Δεν αντεχεται να εισαι αγγελιοφορος του ιδιου σου του θανατου.
Βγηκε εξω στο μπαλκονι του.Κ ολα του φανηκαν ομορφοτερα απο τη τελευταια φορα που ειχε αγνοια για το επικειμενο τελος.Ο θορυβος,το καυσαεριο,το μποτιλιαρισμα,οι δυσθυμοι διαβατες,τα αδεσποτα.Ολα φαινονταν ομορφα.Και ματαια.
Μα περισσοτερο απο μια ματαιη ομορφια,αυτο μπροστα του φανηκε μια ομορφη ματαιοτητα.Ηξερε οτι αυτα τα δυο ειχαν μεγαλη διαφορα,απλα δε μπορουσε τωρα να την οριοθετησει.
Περα απο την ομορφια-που μπορουσε τωρα να διακρινει πισω απο καθε τι-,
ενιωθε να πλημμυριζεται κ απο μια παραξενη σοφια.Λες κ τα κομματια του παζλ,επαιρναν σιγα σιγα τη θεση τους,σε αυτο το αλλοκοτο,πρωην ακατανοητο ψηφιδωτο,που λεγεται ζωη.
Δεν ηταν ακριβως σοφια,αν σοφια ειναι κατι που μεταδιδεται.Διοτι αυτο που ενιωθε,δε μπορουσε να το μεταδωσει με λογια.
Ταυτοχρονα ηταν σοφια,γιατι κατι μεσα του γαληνευε τις σκεψεις του,
κατι του απαντουσε στις ερωτησεις που χρονια κουβαλουσε,
κατι μεσα του καταπραυνε τον πονο
κ μια ανεξηγητη αισθηση πληροτητας ξεπροβαλλε- σα χερι θεικο- που του γαληνευε τη ψυχη.

Κ αυτη η γαληνη,δε μπορει να ηταν τιποτα αλλο παρα σοφια.

Απλα να μη πονεσει.Μονο αυτο ηθελε.Μεχρι την υστατη στιγμη,να μη πονεσει.
Η να εβρισκε απο καπου τη δυναμη να αντεχε τον πονο.

Κατεβηκε μεχρι το περιπτερο να παρει χυμους κ σοκολατες.Ενα ζευγαρι περπατουσε διπλα του.Τσακωνονταν εντονα.Δεν καταλαβε τον λογο του τσακωμου τους αλλα θυμωσε μαζι τους,θελησε να τους αρπαξει απο τον σβερκο κ να τους φωναξει μες στα αυτια τους
"ΠΑΨΤΕ ΝΑ ΜΑΛΩΝΕΤΕ ΗΛΙΘΙΟΙ!ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΛΟΓΟ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΕΙΤΕ!ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΗ ΖΩΗ ΓΙΑΤΙ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ Κ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΗ!"
Ειναι τραγικο το οτι ,η ζωη ειναι ωραια κ λιγη,δε μπορουμε να το αντιληφθουμε παρα μονο οταν συνειδητοποιουμε οτι η κλεψυδρα μας αδειασε.

Αλλα μια ακομα πιο τραγικη αληθεια ειναι οτι αυτη η αληθεια δε μπορει να μεταδοθει
Μπορει καποιος να μας αρπαξει στο δρομο φωναζοντας το μας δυνατα,αλλα κ παλι,θατο ξεχασουμε μεσα σε λιγα λεπτα,απο τη στιγμη που ειμαστε υγιεις.
Δε μπορει αυτο να αλλαξει.
Ετσι ειναι η ανθρωπινη φυση.
Οποτε,αγορασε τους χυμους κ τις σοκολατες,και επεστρεψε στο διαμερισμα του,διχως να παραδωσει μαθηματα ζωης σε κανεναν.

Αποφασισε ,οσο προλαβαινε, να ξαναεβλεπε τις αγαπημενες του ταινιες.Να ακουγε ξανα την αγαπημενη του μουσικη.Απο βιβλια,αποφασισε να διαβασει καινουρια,η αναγνωση παλιων διαβασμενων βιβλιων του εφερε μια πρωτοφανη καταθλιψη.
Οχι,δεν επρεπε να παθει κατι τετοιο.
Η καταθλιψη ειναι προνομιο των υγιων.Η,τουλαχιστον,των μη-ετοιμοθανατων.
Κ αυτος δεν ειχε πια αυτο το προνομιο.

Η λεξη "ετοιμοθανατος" ηχησε ασχημα στο νου του.
Και παρατηρησε οτι,υστερα απο καποιες αρχικες θετικες σκεψεις,οι αρνητικες παραμονευαν,για να γινουν χιονοστιβαδα κ να τον καταπλακωσουν,
Οχι,Δε θα το επετρεπε αυτο.
Τουλαχιστον οχι τωρα,πριν  ανακοινωνε τα δυσαρεστα στην οικογενεια του,στους φιλους του..κ σε εκεινη..
Επρεπε να παραμεινει δυνατος.
Για εκεινους.

Ο νεος του ρολος τον χαλυβδωσε.Τον ηρεμησε.
Και κοιμηθηκε το βραδυ αυτο σαν πουλάκι!Ειχε πολλα βραδια να κοιμηθει ετσι,πριν ακομα μαθει το ο,τιδηποτε.
Την επομενη μερα,πηγαινοντας προς τη σταση λεωφορειου,ειδε ξανα το ιδιο ζευγαρι να περπαταει πιασμενοι χερι-χερι,με ενα αδιορατο χαμογελο σχηματισμενο στις ψυχες τους.
"Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΗ"
Βγηκαν απο το στομα του τα παραπανω λογια,πριν προλαβει να τα ,μαζεψει,σχεδον απο μονα τους.
Ντραπηκε.
Το ζευγαρι σαστισε κ αυτο.
Μα καθως απομακρυνοταν,η γυναικα γυρισε κ του αποκριθηκε
"Να σαι καλα"
Κ εκεινη τη στιγμη,ενιωσε ομορφα ξανα.Η αποστολη που ειχε αναλαβει
(να παραμεινει δυνατος για χατηρι των ανθρωπων γυρω του)
μολις ειχε ξεκινησει






ΜΗ ΜΠΕΡΔΕΥΤΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΕΝΑ ΔΙΗΓΗΜΑ!