ΜΕΤΑ ΤΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Ενα ποιημα για τη χθεσινη παγκοσμια μερα της Ποιησης.

                                                     ΜΕΤΑ ΤΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

                                                             ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Θελω............................................................Μπορω
Αυτο που μπορω,δε ξερω αν το θελω,
Κ αυτο που θελω,δε ξερω αν το μπορω,
ενας συνεχης αντιπερισπασμος,
ενας Κομης-Μοντεχρηστος στο κυνηγι της Εκδικησης
ομως,
φοβαμαι
οτι αρχιζει να με θυμαται
-κ ενω το σχεδιο μου δεν εχει ολοκληρωθει-
οταν πραγματικα το θελεις,
σχεδον ποτε δε το μπορεις,
κ αν αυτο ειναι ενα ψευτοεπιχειρημα για να παρηγοριουνται
οι δειλοι κ οι ανικανοι,
καθε ανθρωπος ζει με επιχειρηματα κ εσφαλμενες πεποιθησεις
που η ζωη τις καταρριπτει,
ποιος ειμαι εγω,στον κανονα αυτο
να αντισταθω;
   Προκαταληψεις.
Ζωη...............................................Ποιηση
Αυτος που ζει,δε γραφει
Αυτος που γραφει,δε ζει
Κ οταν ο ποιητης ζει πραγματικα κατι
αυτο το κατι
αδυνατει να αφηγηθει...
........γραφουμε αυτο που δε ζησαμε
γραφουμε ψεμματα
ειμαστε ψευτες
ευαλωτη σκια,
οι αστικες συμβασεις μας καταπινουν
εχουμε ξεχασει ακομα κ το πως χαμογελανε
κ Ακομα
Ακομα
Ακομα
δεν υπαρχει Τιποτα σε αυτη τη Μη-Ζωη μας
για το οποιο να εχουμε μετανιωσει.
Μονοι.
Νευρωτικοι.
Ζηταμε εκδικηση ........μα δε ξερουμε απο ποιον
Χτιζουμε γεφυρες.........μα δε ξερουμε τι προσπαθουμε να ενωσουμε
Χρησιμοποιουμε λεξεις .........  ενω αυτες μας χρησιμοποιουνε
Αναπνεουμε.....................ενω δεν αναπνεουμε
Παρακολουθουμε με αφυσικη ψυχραιμια τη ζωη μας να εκτυλισσεται
σα κινηματογραφικη ταινια,ακομα κ οταν γινεται συναρπαστικη,το
απολαμβανουμε σα θεατες κ οχι σα δρωντες
     Κ ενω ποτε δε φοβηθηκαμε τον πολεμο,
καποιοι μας αποκαλεσαν ριψασπιδες.
Δε ξερουν ποσο επωδυνος ειναι ο δικος μας πολεμος.
Αυτος που δε φαινεται......αυτος που αγνοειται..
κ ομως,καποτε ο δικος μας πολεμος,εκρινε πολλα.....

                                                            ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

                              

Διασωληνωμενος
παρατηρουσε τα συννεφα να παιρνουν ενα βαθυ γκριζο χρωμα.
Ακουσε τον κεραυνο...ομως δεν εβρεχε..
Ψηλαφιζει νοερα τον χρονο στο κορμι του που συρρικνωνεται
Ειναι αστειο,
τωρα που ολοι οι φοβοι του πραγματοποιηθηκαν,
τωρα ειναι που επαψε να ανησυχει.
Συσσωρευεται ενεργεια στον ουρανο,το νιωθεις,
ο ουρανος εχει σκοτεινιασει,
μα ειναι μια ηρεμη απογνωση,
σα την απογνωση του Πεσσοα,
το νιωθεις οτι κατι Κακο πλησιαζει,
το νιωθεις οτι με τη πρωτη ψιχαλα ολα θα τελειωσουν
το νιωθεις οτι ερχεται ο κατακλυσμος που θα τελειωσει τα παντα
(απλα, το εχεις αποδεχτει)
Κ εσυ,
με ανυπομονησια που σχεδον μετατρεπεται σε ενοχη
(γιατι παραμενεις ο μονος ψυχραιμος μεσα σε αυτο το παραληρημα)
κ εσυ,
περιμενεις
τη βροχη.
Ακινητος....μηχανικη υποστηριξη...διασωληνωμενος...
καποιες λεπτομερειες παντα θα διαφευγουν
καποια κρυφα κινητρα παντα θα απουσιαζουν
Απουσιαζει.
Ο Λογος απουσιαζει.
                         Τωρα...ανεξηγητα αναρρωνει,πεταει τους ορους στην ακρη,
περπαταει στους λευκους,παραλογους διαδρομους
Το νοσοκομειο αδειο
Η ζωη απουσιαζει
Ο δρομος αδειος
Περιμενει ακομα τη βροχη,
μα ειναι σα να εβρεξε,ο κοσμος να τελειωσε
κ να αρχισε παλι απο την αρχη,
διχως εκεινος
να εχει καταλαβει τιποτα.
Στα χερια του βρεθηκε ενα κομποσχοινι.
Συνηθως τον Θεο τον επικαλεισαι πριν τη Καταστροφη.
Εκεινος ενιωσε την αναγκη να το κανει μετα.
Σηκωσε το κεφαλι του.
Πιο γαλαζιο τον ουρανο δε τον ειχε δει ποτε.
Νεα ματια.
Ο κοσμος ειναι πανεμορφος.
Σιωπη
Μπορω να αρχισω απ'την αρχη
Μπορω.........................................Μα δε το θελω