...ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΠΕΤΑ ΘΑ ΜΑΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΝ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΞΑΦΝΙΚΑ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΑΓΑΠΗΣΑΝ..

Eξαφανιστηκε.
Απελευθερωθηκε.
Δεν υπηρχε λευκοτερο δωματιο απο το δικο του.
Εγκλωβισμος η μονη αληθεια.
Κυλησε η Ανατολη διχως να το καταλαβει.
Μαυρη καμπαρντινα της εφηβειας, ενα μονιμο ρουχο,
σταζουν στο μετωπο
παραξενες σταγονες απο το ταβανι....τα τζαμια..
δεν υπηρχα ποτε
φοβαμαι πως τωρα ηρθε η ωρα
οσο κ να σε αγαπω
μια φωνη θα λεει ΠΡΟΧΩΡΑ
στου κεραυνου τη ραχη
ενα ατιθασο εγω
μοιαζει με εγκλωβισμο
μονη αληθεια....... μονο λαθη.

Τυχαια συναντηθηκαμε στο κεντρο του κοσμου
στη κορφη των τυψεων
για το τελος των ημερων
συζητησαμε
   πλησιαζει    ειπε
σα να το ευχοταν
Οταν η Ομορφια εγινε το θεμα της συζητησης μας,
πεθανε καθε αμφιβολια
     σωπασαμε
κ αφοσιωθηκαμε
σε ο,τι μας Τη συμβολιζε.
Αν η συζητηση δε καταληγει Εκει, καλυτερα να μη πραγματοποιειται
      Ενωνομαι με ο,τι αγαπω,
οταν τον Πονο του, κανω δικο μου.
Αφοσιωθηκαμε στον πονο μας.
Κατι ηθελα να στου ζητησω.
Αλλα τωρα το ειχα ξεχασει;
Ποσοι θανατοι αραγε θα μας συντροφεψουν μεχρι το Τελος;
      Κρυο νερο απο τη πηγη
της καρδιας του βουνου..
...προσευχομαι

Και τα ερπετα θα μας εγκαταλειψουν το ιδιο ξαφνικα οπως μας αγαπησαν.
Και οι ανεμοι θα παψουν να μας ψιθυριζουν
φανταζαν οι ψιθυροι τρομακτικοι
τωρα το Μυστηριο νοσταλγησαν
   ολοι εκεινοι
   που ειναι ιδιοι
   ολοι εκεινοι
   που ειμαστε εμεις
στηνω καρτερι στον ανεμο να ακουσω τη φωνη του
αφοβος....για αυτο κενος
με ενα τσιγαρο συντροφια
για να πεθανω πριν ειναι αργα.

                  Δευτερη φορα

ομολογησε την αληθεια        ειπε
ομολογησε τους τοιχους       ειπε
ομολογησε την ελλειψη του μισους
ως κορεσμο
ομολογησε οτι το κοκκινο ειναι
νεκρο
τατουαζ η πτωση
ομολογησε την                ειπε
            καθε μερα
            καθε μερα
ενα λευκο δωματιο
            καθε μερα
αληθεια, τοση αληθεια
τοσο  λευκο.

Εξαφανιστηκε.
Ακουσα ενα πενθιμο εμβατηριο
καρδιοχτυπι
πανω στα τζαμια επεσε
νεκρο σπουργιτι
βαφει με κοκκινο νεκρο
στο μετωπο σταγονες
πανω στο τζαμι αιμορραγω
παλιους παραξενους χειμωνες

Λενε, της εκλεψαν παιδι
κ αιωνες
εχει να μιλησει
Απαλα το βαμμενο τζαμι χτυπα
λες κ καποιος θα της απαντησει
ρυθμικα, οχι μονοτονα
καποιος μακρυα το εχει
κ εκεινη μονη αιμορραγει
κοκινη η αληθεια τρεχει...


Λες κ καποιος φορεσε τα ρουχα του
και τωρα δεν εχει που να παει
γυμνος
λες κ το να ομολογεις ειναι κατι το διαρκες
ολη η ιστορια μεσα σε μια Στιγμη
μα τελικα οι στιγμες ειναι πολλες
       ζαλισμενος απο  αφηγησεις
με προφαση τη γυμνια
υπουλη φωνη τον πνιγει
και μετα του λεει ΞΕΚΙΝΑ
        για αυτο κ εγω, τιποτα δεν κρατησα, τιποτα δεν αντεξα, τιποτα δε θελω να φορω
κανενα ρουχο δανεικο
μονο αυτη τη μαυρη   καμπαρντινα

Εξαφανιστηκε.
Πριν προλαβουν να τον τιμωρησουν.
Ζαλιστηκε απο τις αφηγησεις,
μα δεν ηταν αυτο το προβλημα.

Το προσωπο γερναει.
Ισως αυτο να ειναι το προβλημα.