Χθες βραδυ πηγα ξανα εκει.
Μου ειχες πει οτι δε θα μου το συγχωρεσεις.
Δε ξερω γιατι στο λεω,
δεν ειναι ειλικρινεια η μεταμελεια,
ουτε νιωθω περηφανος για αυτο.
Ομως, δε μπορω να σου το κρυψω.
Χθες βραδυ, πηγα ξανα εκει.
Περασα θαυμασια.
Δε θυμαμαι πολλα πραγματα.
Ισως αυτη ειναι η ξεχωριστη Ομορφια του Εκει.
Οτι δε θυμασαι.
Οτι δε χρειαζεται να θυμασαι.
Καθε μερα παιρνουμε τοσες πολλες αποφασεις,
καθε μερα επιλεγουμε αυτα που θα κανουμε, αυτα που θα πουμε,
ακομα κ αυτα που θα νιωσουμε
-απο μια ηλικια τουλαχιστον κ υστερα-,
(δεν ειναι κουραστικο;)
Επελεξα να παω εκει.
Δεν ηταν η δευτερη φορα.
Εχω παει πολλες φορες εκει.
Θυμαμαι αμυδρα μια Σαυρα ξαπλωμενη στη μεση του χωρου,
γυρω της ειμαστε πολλοι,
δε μπορω να διακρινω προσωπα
πυκνο συννεφο της Ληθης, του Ληθαργου
του Λαθους,
κανεις δεν αγγιζει κανεναν
κ η Σαυρα να αφηγειται ιστοριες.
Μοιαζει με αυτα τα ονειρα που οταν ξυπνας, δυσκολευεσαι να τα θυμηθεις,
οσο κι αν προσπαθεις,
με τα ονειρα αυτα που εισαι σιγουρος οτι ειδες κατι πολυ σημαντικο,
κι απροσδιοριστα συναισθηματα ολη μερα σε πλημμυριζουν,
μα εσυ εισαι ανικανος να τα συγκεκριμενοποιησεις, να τα προσδιορισεις.
Η Σαυρα ειναι το πιο σοφο πλασμα που εχω συναντησει.
Εκστασιασμενοι κι εκπληκτοι,
πρεπει να θεωρησουμε τους εαυτους μας προνομιουχους που μας επελεξε
να ακουσουμε τις ιστοριες της.
Προνομιο.
Δεν ειναι τιμωρια.
Τα δαχτυλα μου, φωτια,
ενας θεος στη παλαμη μου,
φωτια,
το παρελθον αναβιωνει
παντα εκει,
να προσευχομαστε
οχι σε αυτο που του ανηκουμε αλλα σε αυτο που μας ανηκει,
να ερωτευομαστε τους εαυτους μας,
να ξεχναμε ολα αυτα που ειναι ανωφελο να θυμομαστε,
να φεγγουμε, ασημενια φυλακη
σαρκινες φωτοβολιδες
χοανη,
απειρο,
ουρανος.
Απο εκει θα κρεμαστουμε για να περασουμε το μηνυμα μας.
Γινεται αυτο σιγα σιγα κατανοητο.
Πρεπει να περασουμε το μηνυμα μας.
Πανω στα σωματα μας κ οχι στο χαρτι,
χαραγμενα τα μηνυματα μας,
καθε ενας απο εμας , ενα διαφορετικο μηνυμα,
καθε ενας απο εμας, το ιδιο μηνυμα,
Παντα αθωοι,
τι ειναι αλλωστε το Σωμα;
Αιμα, θυελλα και θαλασσα
παντα προσηλωμενοι,
κοκκινη θαλασσα απο την ηδονη.
Παντα πλησιαζουμε, ποτε δε φτανουμε.
Παντα πλησιαζουμε... μεχρι το Μηνυμα να φτασει πρωτο στους αποδεκτες του.
Η Σαυρα γινεται Αστερισμος.
Η Αθωοτητα μας..Ενοχη.
Τοσο καιρο πλησιαζαμε,
μα τωρα φτανουμε, οι ψυχες μας
κι εμεις.
Και μια μερα.. θα ερθεις μαζι μου.
Εκει..
Συγχωρεσε με, μα πρεπει να σε παρω μαζι μου.
Σε αυτο το καταραμενο Εκει,
που διχως να το καταλαβω
εγινε
η ασημενια φυλακη μου.
Παρα πολύ ωραίο το ποιήμα σου celin .Μ αγγίζουν τα ποιήματά σου ,είναι σαν να διαβάζω δικές μου σκέψεις,επιθυμίες,και συναισθήματα μέσα σ αυτά
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ ευχαριστώ για την ταινία που μου πρότεινες,την έχω δεί όμως,και μ άρεσε πάρα πολύ.
Και μια που μιλάς για φυλακή στο ποίημα,είδα σήμερα μια ταινία που με σόκαρε.Δεν είναι γνωστή ταινία,ούτε απο κινηματογραφικής πλευράς τίποτα το ιδιαίτερο.Ομως θίγει ένα θέμα,που ειλικρινά το ακούω για πρώτη φορά.Ονομάζεται boot camp, και ο σκηνοθέτης είναι κάποιος christian Duguay.Θίγει και το θέμα της εξουσίας,και της δύναμης των πολλών.Δες την και πες μου τη γνώμη σου...
Αυτό το Εκεί με τρελαίνει όποιο κι αν είναι το ρίσκο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣελ καλή μέρα και καλό Σ/Κ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξέρεις τα ποιήματά σου μου αρέσουν.
Άλλοτε έχουν ορίζοντα προβληματισμό, κάποιες φορές αδιέξοδα, κάποιες φορές με τρομάζουν, αλλά πάντα καλογραμμένα,πάντα έχουν να πουν, πάντα έχουν να αφηγηθούν και να σου αφήσουν μια γεύση στα χείλη άλλοτε πικρή,άλλοτε φλογισμένη.
Όπως και να είναι όμως, κάθε φορά με κάνουν να σε "αγαπώ"* περισσότερο.
Με την σειρά μου έχω να σου συστήσω 2 ποιητικές συλλογές. Νομίζω ότι θα σε κάνουν να νιώσεις όμορφα είναι από τα καλύτερα,θα συμβάλουν, θα πλουτίσουν, θα σε ικανοποιήσουν,θα σε καλύψουν. Αλήθεια είναι από τα καλύτερα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.
Και πριν τα προμηθευτείς, ρίξε μια ματιά σε αυτά τα λινκ για καλύτερη ενημέρωση.
http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=46758
http://lafyra.blogspot.com/2011/01/blog-post.html
ΥΓ:Το "θαυμάζω" δεν μου πάει,το "εκτιμώ" το βρίσκω ψυχρό,το σε "καταλαβαίνω" ουδέτερο,γι΄αυτό το "σ΄αγαπώ" είναι ποιο αληθινό,περισσότερο ανθρώπινο και εκφράζει την τρυφερότητα μου.
Μπεντλαμ, διαβασα τα 2 ποιηματα της Ηλιοπουλου, κριτικος δεν ειμαι αλλα υστερα απο τη συγγραφη 1200 ποιηματων και την αναγνωση αλλων τοσων, μπορω να κρινω αν ενα ποιημα εχει κατι να δωσει,
ΑπάντησηΔιαγραφήκι αυτο που διαπιστωσα ειναι οτι η Ηλιοπουλου ειναι μια πολυ καλη ποιητρια.
Το ενα ποιημα, οι ΘΑΛΑΜΟΙ ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑΣ, εχει θεματικη ομοια με να ποιημα μου, αν το αναρτησω, θα το δεις κ εσυ, μιλαμε για μεγαλη ομοιοτητα!
Για τα υπολοιπα που λες, ειλικρινα, γλυκαθηκε η ψυχη μου που τα διαβασα.
sunshine, σε ευχαριστω παρα πολυ και για τα λογια σου και για τη κινηματογραφικη προταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήAυτη εδω η ταινια ειναι απο τις καλες που εχω δει τελευταια, αν και καταπιανεται με απομακρο θεμα
http://www.imdb.com/title/tt1247692/
shrink με Κεβιν Σπεησυ.
Θα ψαξω και για το boot camp!
Selana, σε ενα τετοιο Εκει, πολλοι απο εμας παγιδευομαστε, δεν ειναι ιδια τα Εκει μας, ιδια ειναι η Ελξη που μας ασκουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι ωραια αλλα οχι για χορταση! Και δεν ειναι φτιαγμενα για ολους.
Αν και οπως το διαβαζω τωρα, υστερα απο 7 χρονια, το Εκει περισσοτερο μου μοιαζει για τον Καπιταλισμο απο τον οποιο πρεπει να απεγκλωβιστουμε:)
Τι να πω κι εγω, δεν εχω ιδεα τι σημαινει το ποιημα, η ερμηνεια αλλωστε των ποιηματων ανηκει περισσοτερο στους αναγνωστες του παρα στον δημιουργο τους, οπως λεει νομιζω κι ο Προυστ!
Ακομα και η δικια μας ερμηνεια μεταλλασσεται με τη παροδο των χρονων.
Όπως λένε, για κάθε έργο τέχνης, υπάρχουν τόσες αναγνώσεις όσοι κι οι αναγνώστες του!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "εκεί" για τον καθένα μας μπορεί να σημαίνει πάρα πολλά.
Σίγουρα σημαίνει "όχι εδώ" πάντως...
Και μια απορία: γιατί "η σαύρα είναι το πιο σοφό πλάσμα";
Μαζεστιξ, η απαντηση στη δικαιολογημενη ερωτηση σου ειναι στο ιδιο το ποιημα, εκει που γραφω για
ΑπάντησηΔιαγραφήπυκνο συννεφο της Ληθης, του Ληθαργου
του Λαθους,
οχι λοιπον, η Σαυρα δεν ειναι τοπιο σοφο πλασμα που εχει συναντησει ο αφηγητης του ποιηματος.
Ολο αυτο ειναι ενα λαθος, ειναι ληθη, ληθαργος και λαθος.
Και βαθεια μεσα του το ξερει ο αφηγητης, απλα δε μπορει να αντισταθει.
("Ρε μεγαλε, θα μας τρελανεις, μιλας για τον εαυτο σου σε τριτο προσωπο, τοσο πολυ τη ψωνισες;"
Ανεξαρτητως της ορθοτητας του παραπανω(!),
να πω εδω πως οταν γραφω μπαινω σε ενα ρολο, αποστασιοποιουμαι απο τον εαυτο μου κ αφηνω να παρει τα ηνια η εσωτερικη φωνη που ακουνε μεσα τους ολοι αυτοι που γραφουν ποιηματα, ειτε ταλαντουχοι ειτε αταλαντοι.
Δηλαδη δε σημαινει οτι πιστευω απαραιτητα αυτα που γραφω, ουτε οτι με εκφραζουν. Μπορει κ να με εκφραζουν, αλλα μπορει κ να υποδυομαι ενιοτε καποιον ρολο.
Περισσοτερο απο ποιητης δηλαδη, νιωθω ερμηνευτης, οτι ερμηνευω καποιον ρολο, σε ενα εργο που φαινομενικα εγω εχω γραψει το σεναριο.
Εχω γραψει και ποιηματα οπου ο αφηγητης ειναι κατι πολυ κακο, δυσκολα θα τα αναρτησω αυτα τα ποιηματα, αλλα θελω να πιστευω οτι σε αυτα τα ποιηματα δε μιλαω εγω, αλλα η εσωτερικη φωνη, δη΄λαδη, οι επιρροες, οι επιδρασεις, το ES,
τελοσπαντων, οχι παντως ακριβως εγω!)
Ευχαριστώ για τη διευκρίνιση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις δεν είναι πάντα εύκολο με δυο-τρεις ανανγώσεις να πιάσεις πολλούς συνειρμούς!
Συνήθως χρειάζεται να διαβάσω κάτι σε αρκετές και τελείως διαφορετικές στιγμές για να το συλλάβω σε μεγάλο βαθμό.
Όσο για το γ'πρόσωπο, όποιος διάβαζε Αστερίξ, θα θυμάται πως και ο Ιούλιος Καίσαρας μιλούσε πάντα για τον εαυτό του σε γ' ενικό!
Και δεν είναι σύμπτωση πως υπήρξε και κορυφαίος συγγραφέας... :-)
Σοβαρά τώρα, επειδή κι εγώ γράφω, όπως και πολλοί-πολλοί άλλοι φαντάζομαι, αντιλαμβάνομαι πλήρως αυτό που λες περί αποστασιοποίησης.
Πολλοί αδυνατούν να καταλάβουν πως η ποίηση δεν είναι αυτοβιογραφία.
Όταν γράφεις, βγαίνεις από το σώμα σου και πας σ ένα συννεφάκι και γράφεις από κει πάνω, φωτίζοντας και τη δική σου ψυχή και τις ψυχές των άλλων. Φωτίζοντας ακόμη και την ψυχή των άψυχων, αφού στην λογοτεχνία μπορούν να ζωντανέψουν τα πάντα!
Και το ποίημα δεν είναι παρά έκφραση αυτών που βλέπεις και φαντάζεσαι μέσα σ αυτές τις φωτισμένες ψυχές.
Αν ήταν άλλωστε η λογοτεχνία αυτοβιογραφική, οι θεατρικοί συγγραφείς θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον σχιζοφρενείς, για να αυτοβιογραφούνται μέσω δεκάδων -συχνά αντικρουόμενων- ρόλων στο ίδιο έργο, στην ίδια σκηνή...
Ετσι ειναι, Μαζεστιξ!Συμφωνω σε ολα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓραφεις ποιηματα; Αναρτησε ενα να το διαβασουμε, δεν εχω δει στο μπλογκ σου!
Δε γράφω αυτοτελή ποιήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή ασχολούμαι με τη μουσική, γράφω μουσική και στίχους. Οπότε οι στίχοι δε στέκονται χωρίς τη μουσική γιατί τα γράφω σχεδόν ταυτόχρονα.
Θα ανεβάσω κάποια από αυτά όταν τα ηχογραφήσω ολοκληρωμένα και όταν βγάλω κάποια άκρη με την ιστορία της κατοχύρωσης, διότι έχω μπερδευτεί πολύ με αυτό το θέμα, σχετικά με το τι τελικά ισχύει και τι όχι.
Ως τότε συνιστώ στους απανταχού μουσικόφιλους υπομονή, αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία...
Ας βολευτούν μέχρι τότε με τα υποκατάστατα που ακούν στο όνομα Pink Floyd, Doors. Beatles, Radiohead, Muse, Σιδηρόπουλος, Παπακωνσταντίνου και λοιπούς μέτριους... :-)
Μαζεστίξ κάνει πολύ ζέστη στην περιοχή σου; :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι! Αντί να ανάψω air-condition, είπα να βολευτούμε με τα αστειάκια μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαχαχα
Μαζεστιξ, μια που μαζευτηκαμε τα μεγαλα πνευματα εδω, αντε να το πω κι εγω: Μετα απο μενα στη Ποιηση, μονο ο Καβαφης και ο Τομας Ελιοτ:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαιρομαι πολυ που γραφεις τραγουδια. Κι αν οι επιρροες σου ειναι αυτοι που αναφερεις, το αποτελεσμα θα ειναι και παρα πολυ καλο, εγω πολυ θα ηθελα να ακουσω τα τραγουδια σου.
Για κατοχυρωση, πρεπει να πας νομιζω σε συμβολαιογραφο.