ΒΡΑΔΥΦΛΕΓΗΣ ΚΑΙΑΔΑΣ

Tα φτερα του Συνεχους
η αγρια ομορφια της Κινησης,
με καθηλωνει που δε μπορω να αγγιξω
τον διακοπτη,
μενω αφωνος
-παλια συνηθεια-
και σαν αυτοχειρας πηδαω απ'τον
εξωστη,
η γυαλινη μου καννη
λαμπυριζει στο σκοταδι,
αντι-κυματα
ορνιθοσκαλισματα,
εφτα φορες προσπαθησα να σε παω εκει,
την ογδοη μονο δεχτηκες
γιατι ησουνα
νεκρη
η απροσεξια της σαλαμανδρας
στα ματια μου εκτοξευεται
βραδυφλεγης Καιαδας
μια αντιλοπη δωρο,
σα δειγμα ανυποληψιας
κι αναπαλαιωμενου Αλκατραζ,

πηγα εκει οπου εσυ δε θα πας ποτε,

κι αν περπατας κανονικα,
κι αν μιλας κανονικα,
κι αν σκεφτεσαι κανονικα,
εγω παλι,
σε λυπαμαι
γιατι ποτε
δε θα μπορεσεις
να κρατησεις στα χερια σου
φωτιες,

ειμαι η προαιωνια αποδειξη της ημιτελους επιστροφης,
βελονες στα δαχτυλα
μυγες γυρω απ΄το κεφαλι,
και η συνουσια,
σαν παιδι,
λοφους να υποκρινεται

το σχημα της αφανειας
η πεμπτουσια της παρακρουσης
εγω,
να μασαω αναπτηρες
και παραμυθια να καπνιζω,

αν φοβοσουν
δε θα ησουνα εδω

αν ηξερες,
θα φοβοσουν.