ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΡΕΜΠΩ ΚΑΙ ΜΠΛΕΗΚ.

Ενα αποσπασμα απο την ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ του Αρθουρ Ρεμπω, σε μεταφραση Νικου Σπανια

Ξαναρχεται της Ειδωλολατρειας το αιμα!
Το πνευμα βρισκεται κοντα. Ο Χριστος γιατι να μη με βοηθησει χαριζοντας στη ψυχη μου ηθικη τελειωση κι ελευθερια; Αλλοιμονο.
 Το Ευαγγελιο περασε. Το Ευαγγελιο! Το Ευαγγελιο! Λαιμαργα καραδοκω το Θεο. Στον αιωνα τον απαντα θα παραμεινω προστυχη ρατσα.
 Ειμαι στην παραλια της Βρετανης. Αναβουν οι πολεις το βραδυ. Ξοδευτηκε η μερα μου. Εγκαταλειπω την Ευρωπη. Ο αερας της θαλασσας θα καψει τα πλεμονια μου. Παραξενα κλιματα θα τσουρουφλισουν το πετσι μου. Να κολυμπω, να συνθλιβω τη χλοη, να κυνηγω και πιο πολυ, να καπνιζω. Να ρουφω δυνατα ηδυποτα σαν καφτο μεταλλο, καθως συνηθιζαν οι ακριβοι προγονοι, τριγυρω στις φωτιες.
Θα γυρισω πισω με δερμα μελαψο, σιδερενια μελη, ματι φλογερο: οποιος με δει θα νομισει πως βαστω απο γερη ρατσα.
Θαχω χρυσαφι, θαμαι τεμπελης και χυδαιος.
Οι γυναικες παραστεκονται τετοιους φλογισμενους αρρωστους γυρνωντας πισω απο κλιματα τροπικα.
Θα ανακατευτω στην πολιτικη. Σωθηκα. Τωρα ειμαι αποβλητος. Αισθανομαι απεχθεια για την πατριδα
         Ενας υπνος ολομεθυστος στην αμμουδια, αυτο αξιζει, και τ'αλλα κουρουφεξαλα.

                                         -------------------------------

Δεν προχωρουμε. Πισω παλι στους παληους δρομους, φορτωμενους απ'το παθος μου, το παθος οπου φυτρωσε τουτες τις ριζες του πονου στα πλευρα μου απο την εποχη της λογικης- κι ανεβαινει στον ουρανο, με κατακερματιζει, με γυριζει αναποδα, με παρασυρει.
 Η υστατη αγνεια κι η υστατη δειλια. Ειπωθηκε. Να μη φανερωσω τις αδυναμιες μου και τις αηδιες μου στον κοσμο. Εμπρος. Η πορεια, το φορτιο, η ερημος, οργη και πληξη.
 Σε ποιον να πουληθω;
Ποιο θηριο να λατρεψω;
Ποια ιερη εικονα να καταπατιεται;
Ποιες καρδιες να συντριψω;
Ποια ψεμματα να ασπαστω;
Σε ποιο αιμα να τσαλαβουτησω;
Καλυτερα να μην μπλεξεις με την εξουσια.
Η αχαιρευτη ζωη, η τελεια αποχτηνωση, - με λιποσαρκο χερι να σηκωσω το καπακι της κασσας,
να κατσω, να παω απο ασφυξια.
Ουτε γεραμματα ετσι, ουτε κινδυνοι: δεν ειναι ο τρομος Γαλλος. Α! Τοσο ολοκληρωτικα παραπεταμενος ειμαι ωστε προσφερω σ'οποιο ειδωλο τ'ορμεμφυτο μου για την καταχτηση της τελειοτητας.
Ω, αυταπαρνηση μου, ω θεσπεσια φιλευσπλαχνια μου. Κι ομως, εδω κατω.
De profundis, Domine,
Τι ζωο ειμαι.













Κι ενα αποσπασμα απο το βιβλιο ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ,
 του Ουιλιαμ Μπλεηκ, σε μεταφραση του Χαρη Βλαβιανου.
Το αποσπασμα ειναι απο τις Παροιμιες της Κολασης.
Κι αλλες Παροιμιες της Κολασης, εχω αναρτησει
εδω

Οι φυλακες ειναι χτισμενες με τις πετρες του Νομου, τα Πορνεια με τους πλινθους της Θρησκειας.
Η υπερβολικη λυπη γελαει. Η υπερβολικη χαρα θρηνει.
Ο βρυχηθμος των λιονταριων, το οτρλιαχτο των λυκων, το μανιασμα της ταραγμενης θαλασσας και το σπαθι του ολεθρου ειναι κομματια αιωνιοτητας, πολυ μεγαλα για το ματι του ανθρωπου.
Η αλεπου καταριεται το δοκανο, οχι τον εαυτο της.
Οι χαρες γονιμοποιουν. Οι λυπες γεννουν.
Ο αντρας ας φορεσει το τομαρι του λιονταριου, η γυνακα την προβια του αμνου.
Το πουλι μια φωλια, η αραχνη εναν ιστο, και ο ανθρωπος τη φιλια.
Ο τρελος με το αυταρεσκο χαμογελο και ο σκυθρωπος, βαρυθυμος τρελος μια μερα θα νομιστουν σοφοι' για ολους, ραβδος.
Αυτο που σημερα ειναι αποδεδειγμενο, καποτε δεν ηταν παρα γεννημα της φαντασιας.
Ο αρουραιος, ο ποντικος, η αλεπου, ο λαγος βλεπουν τις ριζες.
Το λιονταρι, η τιγρη, το αλογο, ο ελεφαντας βλεπουν τους καρπους.
Η στερνα περιεχει, η κρινη ξεχειλιζει.
Μια σκεψη γεμιζει το απειρο.
Λεγε παντα ελευθερα τη γνωμη σου και ο τιποτενιος θα σε αποφυγει.
Ο,τι πιστευτο, ειναι μια εικονα της αληθειας.
Ο αετος δεν εχασε ποτε του τοσο χρονο, οσο τοτε που βαλθηκε να μαθει απ'το κορακι.
Η αλεπου προνοει για τον εαυτο της, αλλα ο Θεος προνοει για το λιονταρι.