ΩΡΑ ΝΑ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ: Ο ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ, Ο ΜΠΑΛΜΠΟΑ, ΤΟ ΤΖΑΚΟΥΖΙ, Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΟΥ ΚΑΦΚΑ.

Νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να σοβαρευτούμε και να ασχοληθούμε με τα πραγματικά σοβαρά και φλέγοντα ζητήματα, φτάνει πια με τους περισπασμούς και τις λοξοδρομήσεις.
Επομένως: Γιατί κλαις πάλι Παντελή; Μέχρι τώρα έκλαιγες που έφυγε η γκόμενα και τώρα κλαις επειδή γύρισε; Really; Μας δουλεύεις; Θα αποφασίσεις επιτέλους τί θες; 
"Πωωωως μου το κανες αυτό, πες μου σε παρακαλώ..",
 τί σου έκανε ρε; Δυο δίσκους και εικοσικάτι τραγούδια έκλαιγες που την έκανε, τώρα που γύρισε πάλι σου φταίει; Θα αποφασίσουμε επιτέλους τί θέλουμε σε αυτή τη ζωή;
 Γιατί να κλαίμε και όταν φεύγουν και όταν επιστρέφουν οι καψούρες μας; 
Μήπως αυτό που θέλουμε τελικά είναι, όχι μία σχέση ούτε έναν χωρισμό, αλλά το να κλαιμε και να θρηνούμε κάθε που έρχεται το ένα και φεύγει το άλλο; 
Τί θέλουμε σε αυτή τη ζωή;
Το Ευρώ και την ΕΕ αλλά δίχως τις συνέπειες; Τα i phone και τις καπιταλιστικές ανέσεις δίχως να πληρώνουμε τα σπάσμένα όταν το πράγμα πάει στραβά; Θα πάει στραβά, είναι η φύση της ελεύθερης αγοράς. Ανάπτυξη σημαίνει συνεχή δάνεια που την τροφοδοτούνε, καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει να έχεις ένα αμάξι και να νιώθεις φτωχομπινές που ο δίπλα  σου έχει δύο, έτσι μολονότι είσαι ευκατάσταστος, νιώθεις τίποτας 
έτσι παιρνεις κι άλλα δάνεια για να καλυτερεύσεις ακόμα περισσότερο τον Δυτικό σου way of living, οι Τράπεζες πάντα είναι πρόθυμες να δανείσουν ακόμα και τα παγκάκια σε εποχές ανάπτυξης, κι αυτό γιατί είναι τίγκα στα φράγκα από τις  ξένες Τράπεζες οι οποιες, μαζί με τους υπόλοιπους γύπες των αγορών, δανείζουν κι αυτές και το κράτος σου αγοράζοντας κρατικά ομόλογα,
η χώρα αναπτύσσεται στρεβλώς γιατί αναπτύσσεται μόνο στον τριτογενή τομέα των Υπηρεσιών, βλέπεις είσαι στη Δύση και η βιομηχανική παραγωγή έχει μεταφερθεί στην Ανατολή, σε χώρες όπου οι γεννημένοι σκλάβοι είναι ακόμα πιο δουλόφρονες από εσένα,
τριτογενής τομέας,  η απαραίτητη φούσκα στα ακίνητα, χρηματιστές, τραγουδιστές, αθλητές, διοίκηση επιχειρήσεων γιατί τα παιδιά σου νομίζουν ότι είναι ο Ντι Κάπριο στον Λύκο της Wall Street, παραοικονομία, τα αεριτζήδικα λεφτά που όντως βγαίνουν εκείνη την περίοδο πάνε έξω σε επενδύσεις με ακόμα υψηλότερες αποδόσεις, πάνε έξω σε οφσορ και ενδοομιλικές συναλλαγές γιατί οι πλούσιοι είναι Αντίχριστοι και δε δίνουν στη χώρα σου και πουθενά ούτε του Αγγέλου το νερό, εν τω μεταξύ εσύ είσαι στο τρίτο αμάξι γιατί δε μπορεί να στη λέει ο πουθενάς ο δίπλα με τη τζάγκουαρ και το τζιπ, το παιδί θέλει αρμάνι γιατί αλλιώς μένει χαρμάνι, και στην τελική,
 μαλάκας είσαι να μη φτιάξεις κι ένα τζακούζι; Η μία πισίνα; Η και τα δύο ρε αδερφε, γιατί στη ζωή δε φτάνει το πλάτσα πλούτσα το καλοκαίρι, τα σκάει καλά και η τζακουζιά να φεύγουν οι τοξίνες!

Ετσι η τίγκα στην ανάπτυξη χώρα σου καταλήγει να χρωστάει της μιχαλούς, μη ξεχνάς ότι τα λεφτά που εισέρευσαν είναι δανεικά και οι Σαυλόκ θέλουν τη λίβρα τους από τη σάρκα σου,
εσύ σα χώρα όσο μπορείς να δανείζεσαι για να τους ξεπληρώσεις κι έχεις κούτελο στις διεθνείς χρηματαγορές, το κάνεις, όλοι είναι ευχαριστημένοι, από τα εκατό που μπαίνουν δε πάει ούτε μία δεκάρα σε παραγωγικές επενδύσεις, τα ογδόντα πάνε στις τσέπες των ντόπιων οφσοράδων, τα υπόλοιπα δέκα μίζα, τα υπόλοιπα δέκα φτάνουν για αυτό το καταραμένο το τζακούζι σου,
κι έρχεται μία μέρα που είτε οι ξένοι πράκτορες που εξέλεξες παίρνουν εντολή σαν manchurian candidates και τα κάνουν λίμπα λέγοντας "Μα γιατί μας δανείζετε ρε ζώα, δε βλέπετε ότι τα χρέη μας είναι στον Θεό;
Είτε οι απέξω γύπες βλέπουν ότι τα λεφτά τα έκανες τζακούζι και όσα σου (τους) δάνεισαν, θα τα πάρουν όταν ο ήλιος βγει από τη Δύση, πανικοβάλλονται, πουλάνε τα ομόλογα σου σε ακόμα πιο γύπες, τα σπρεντς πανε να συναντήσουν μαζί με τα χρεή σου τον Θεό,
ο Θεός σε αγαπάει μεν αλλά όπως βλέπεις δε πολυασχολείται με τα επίγεια έτσι σε αφήνει στο έλεος του,
οι πιο γύπες αγοράζοντας στο 20 θέλουν να αποπληρωθούν στο 100, μένουν απέξω από τα psi σου, έρχονται μετά να σου πάρουν καταθέσεις, σπίτια, αμάξια,
και είναι τόσο άθλιοι που θέλουν ακόμα και το τζακούζι!

"Πώς μου πήρες το ευρώ, πες μου σε παρακαλώ,  πάνω που είχα υποθηκεύσει και τη μεζονέτα..."

Ακου τώρα τί γίνεται, άκου φίλε μου Παντελή. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη ξέρει τί θέλει. Στο δίλημμα: "Μέσα στο Ευρώ και σιγά σιγά γενοκτονημένοι ή εκτός Ευρώ και ο Θεός βοηθός", σε αυτό όπως και στο δίλημμα: "Επανασύνδεση με αυτή που με πλήγωσε μολονότι θα με ξαναδιαλύσει ή της ρίχνω πόρτα και με μια αγάπη καινούρια θα χαράξω πορεία",
σε όλα τα σοβαρά δηλαδή διλήμματα της ζωής που ο σύγχρονος άνθρωπος στέκει μετέωρος, "μα τί να κάνω δε ξέρω", η απάντηση είναι ότι ξέρει πολύ καλά τί θέλει.
Και η αιτία της αναποφασιστικότητας του είναι ότι αυτό που πραγματικά θέλει δεν είναι τίποτα από τα δύο.
Αυτό που πραγματικά θέλει δεν υπάρχει σαν επιλογή, και ο ίδιος πείθει υποσυνείδητα τον εαυτό του ότι υπάρχει σαν επιλογή μπας και κάποιος από μηχανής Αη Βασίλης, του το φέρει από την καμινάδα.
Αυτό που πραγματικά θέλει είναι το ένα από τα δύο αλλά όχι όπως στα αλήθεια είναι αλλά οπως θα ήθελε αυτός να είναι.
Θελει δηλαδή το Ευρώ αλλά όπως ήταν πριν, 2000-2009.
Θέλει τη γκόμενα αλλά όπως την έχει φαντασιωθεί, σκύλα και αλήτισσα απέξω για να εξακολουθεί να τον καψουρεύει αλλά και Παναγία από μέσα για να τον κοιτά στα μάτια.
Δε θέλει "κοκα κόλα χωρίς καφεϊνη και κρέμα γάλακτος δίχως λιπαρα" όπως λέει ο Ζίζεκ
θέλει κανονικά τη κοκα κόλα του με τη καφεινη και τη κρέμα γάλακτος με τα λιπαρά και ταυτόχρονα να μη παχαίνει και να είναι αυτά υγιεινά.
Θέλει το ναρκωτικό, χωρίς τις βλαβερες συνέπειες. Θελει τη γυναικα δηλητηριο αλλά αυτή να του είναι πιστή σαν Καλόγρια στον Θεό. Θέλει να ξενυχτάει δίχως τους μαυρους κύκλους κάτω από τα μάτια. Θέλει τον γάμο δίχως τις ευθύνες του. Θέλει την καπιταλιστική ανάπτυξη δίχως τις συνέπειες της φούσκας.
Θέλει την Ευρωπαική ένωση με τα πακέτα της όχι τη συνεπακόλουθη καταστροφή.


"Ζητάς να μπειιιιιις..κι από το παθος της στιγμής..."

Στεκουμε μπροστά στο δίλημμα θέλοντας τον τρίτο δρόμο αλλά τρίτος δρόμος δεν υπάρχει, κάτι πήγε να κάνει ο Μπλαιρ με τον Σημίτη αλλά τους φάγαν τα συμφέροντα:)
Στεκουμε μπροστά στο δίλημμα και το ένα μας ξινίζει, το άλλο μας βρωμάει, και μένουμε εκεί πεισμωμένοι σαν μικρά παιδιά γιατί δε μπορεί, κατά ένα μαγικό τρόπο το τρίτο το αλλιώτικο θα έρθει να μας βρει. Τρία είναι τα στάδια κάθε χώρας που βρίσκεται σε καπιταλιστική ανάπτυξη, πρώτον, "μπορώ να έχω ό,τι θέλω"! Μετα όταν έρχονται οι μέλισσες, "γιατί δε μπορώ να έχω ό,τι θέλω;", και όταν αρχίζουν να τσιμπάνε, "θα περιμένω να μου έρθει αυτό που θέλω κρατώντας την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω αν δε μου το φέρουν"!!

Μπουμ.


Και τώρα τί;

Καταρχάς για να μη ξεχνιόμαστε από τα σοβαρά: Καλλιτέχνη Παντελη. Είναι ολοφάνερο ότι τα νέα σου τραγούδια είναι ξεψυχισμένα. Πριν που ήσουν φτωχός και μόνος καουμπόυ, τραγουδούσες τους χωρισμούς σου με πάθος, οκ, δεν είσαι ο David Coverdale, αλλά ο λαός σε γούσταρε γιατί ταυτίστηκε με τη πάρτη σου. Εβγαζες πραγματικό πόνο γιατί όντως πονούσες γιατί όντως σε παράτησε γιατί όντως πολλές γυναικες είναι σκληρές με τα φτωχαδάκια σαν εμάς. Τωρα που έγινες γνωστός και υποθέτω ότι στη πέφτουν σα χιονοστιβάδα από παντού, έχασες αυτό που είχες, την γνησιότητα σου, τη μαγκια της ειλικρινειας σου, με έφτυσε και θέλω να πεθάνω κι επί της ευκαιρίας, δεν έχω ούτε τη ΔΕΗ να πληρώσω, τί να κάνω, να κλαιω μες στα σκοτάδια ή να το αγοράσω τελικά αυτό το ξυραφάκι να τελειώνουμε;
Και τώρα που όχι μόνο ΔΕΗ μπορεις να πληρώνεις λόγω της επιτυχίας σου αλλά μέχρι κι αυτό το καταραμένο το τζακούζι που έκλεψες από τον προπεριγραφόμενο κύριο, δε σου βγαινει συναισθημα, δε σου βγαινει πόνος, δε σου βγαινει καημος. Με αποτέλεσμα τραγούδια νερόβραστες σούπες, σα τις σούπες που φτιαχνει τώρα ο προπεριγραφόμενος πάλι κύριος, όχι στο τζακούζι του γιατί είπαμε του το έκλεψες.

Ενας άλλος σπουδαίος άνθρωπος ονόματι Απόλλο Κρηντ, σε μία ανάλογη φάση που περνούσε ένας φίλος του ονόματι Ρόκυ Μπαλμπόα, γύρισε και του είπε: "ΤΗΕ EYE OF THE TIGER, MAN, THE EYE OF THE TIGER"
Αύτή η φράση, που θα αντηχεί στους αιώνες πλάι στο ΛΙΓΟ ΦΩΣ, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΦΩΣ του Γκαιτε πριν πεθάνει ή του Αινστάιν για την ανθρώπινη βλακεία,
είναι απλή μέσα στη μεγαλοφυϊα της. Βρες ξανά τη ματιά της Τίγρης αδερφέ. Τα πλούτη και τα μεγαλεία σε εκφυλίσανε, σε μαλακώσανε. Τραβα πίσω στο παλιο το γυμναστήριο, ανέστησε τον Μικυ και γυμνάσου με τους παλιούς σου φίλους, τους τρυπιοπαντελονάκηδες.
Βρες ξανά αυτό που σε πληγώνει και σε ταπεινώνει, μη το φοβάσαι, αστο να σε πλημμυρίσει και τη στιγμή που καταφέρνεις να το αντέχεις, τσάκισε το. Νικησε το. Ασε τα πλούτη και τους ιματζ μεηκερ και τις βιζιτούδες και τις δεξιώσεις, καμαρούλα μια σταλιά, βρες την ουσία πίσω από όλα αυτά. Το αληθινό συναισθημα, την αληθινή αγάπη, τους αληθινούς σου φίλους.

Μη φοβάσαι ρε
καιρός να πάψεις να φοβάσαιl
όταν μπροστά στο δίλημμα δεν απαντάς τί θέλεις περιμένοντας την τρίτη ανύπαρκτη περίπτωση, ουσιαστικά αφήνεις τους άλλους να το απαντήσουν για σένα,
μη φοβάσαι, ό,τι είναι να γίνει ας γίνει, κι αν διαδραματίσεις ρόλο ενεργά κι εσύ σε αυτό, ίσως και να το συνδιαμορφώσεις,
μη φοβάσαι ρε, μπροστά σου είναι ο φύλακας του Κάφκα που δε σε αφήνει να διαβεις τις πύλες του Νόμου, της Δικαιοσύνης, μόνος σου δε τον κάνεις καλά, φώναξε κι αλλους 
και ο φύλακας θα την κάνει με ελαφρά.
EYE OF THE TIGER, MAN.:)
Δε μασάμε, δηλαδή μασάμε, και το 2015 θα μασήσουμε ακόμα περισσότερο αλλά μπορούμε να μασήσουμε κι αυτούς που παιζουν με τις ζωές μας.
Καλή χρονιά να έχεις φίλε/φίλη. Κι εγώ σου υπόσχομαι ότι θα ρίξω λίγο τη μαυρίλα γιατί πολύ το μιζέριασα τελευταιά το πράγμα.
Τσάκω και τραγουδάκι μόρτικο για να ξεπλύνουμε λίγο το αυτί (no hard feelings Παντελή, άσε τί γράφω εδώ που το παιζω θολοκουλτούρα, τις έχω πιει τις τεκιλες μου με τα τραγούδια σου, ειδικά αυτό με το κακό σκυλί που ψόφο δεν έχει μα η καρδούλα μου αντέχει ευτυχώς:))

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΝΤΙΔΗΜΟΦΙΛΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗ.

Και κάπου εδώ τελειώνουν τα ψέμματα, και τα παχιά τα λόγια και τα ανέξοδα φληναφήματα. Τις επόμενες μέρες, ίσως ούτε καν μήνες, θα γραφτεί Ιστορία 
και οι μέρες που γράφεται η Ιστορία δεν είναι -την ώρα που γράφεται- ούτε ένδοξες, ούτε λαμπρές ούτε πανηγυρικές. Είναι μέρες πόνου, μέρες σκληρές, μέρες θυσίας, πανικού, 
μέρες που απαιτούνε δύναμη κι άτεγκτη αποφασιστικότητα κι άκαμπτη βούληση.
 Μάθαμε να θεωρούμε θρίαμβο και δόξα το ΟΧΙ στον Ιταλό εισβολέα, ώρα να μάθουμε και τις συνέπειες των ΟΧΙ, ή μπορεί να είναι κι ώρα να μάθουμε τις συνέπειες των ΝΑΙ.
Η Ιστορία δε γράφεται από καταθλιπτικούς, ούτε από πρεζάκηδες (των ευρωενωσιακών ή λοιπών οραμάτων) ούτε από πλαστελίνες ούτε από το ίντερνετ, ούτε καν από happenings στον δρόμο. Η Ιστορία δε γράφεται με λόγια αλλά με πράξεις, κι όσο προσπαθώ να τεκμηριώσω τον τρόπο που γράφεται, τόσο απομακρύνομαι από αυτό που νομίζω ότι γράφω αλλά ουσιαστικά δεν γράφω. Τα λόγια είναι ψευτικα, τα λόγια είναι αρλούμπες, οταν γράφεται Ιστορία, οι πρωταγωνιστές της δε μιλάνε, όποιος μιλάει δε γράφει Ιστορία αλλά εξακολουθεί ουσιαστικά να συμμετέχει ως κομπάρσος σε αυτήν που γράφτηκε μέχρι τότε όσο αυτός μιλούσε. Μέχρι τώρα μιλήσαμε πολύ, μάλλον γιατί αυτό θέλαμε, να μιλάμε δηλαδή κι όχι να γράφουμε την Ιστορία. Δεν είναι τόσο καταδικαστέο όσο ακούγεται, ούτε είναι εύκολο από τη μία στιγμή στην άλλη ο καταναλωτής του Θεάματος να μετατραπεί σε υποκείμενο των Ιστορικών εξελίξεων από αντικείμενο που έμαθε τόσα χρόνια να είναι.

Κι όλα αυτά στο θετικό σενάριο ότι θα γραφτεί ξανά Ιστορία. Γιατί παίζει και να εξακολουθήσει να γράφεται η υπάρχουσα.



Μη περιμένεις τα κόμματα να σε σώσουν. Είτε ανήκουν στις παλλακίδες των Ευρωπαίων, είτε ανήκουν στους "εξευμενιστές" των Ευρωπαίων είτε απορρίπτουν τους ευρωπαίους αλλά προσκυνούν τους ντόπιους καπιταλιστές ανθρωποφάγους είτε ακόμα κι αν απορρίπτουν συλλήβδην όλους αυτούς. Οποιος περιμένει τα κόμματα να τον σώσουν ουσιαστικά περιμένει την αποτυχία τους και η αναμονή αυτή δεν είναι ελπίδα αλλά φόρτωμα ευθυνων κι ανάθεμα σε αναμονή. Η παθητική ελπίδα είναι η αυριανή ανθρωποφαγία, 
όταν ελπίζεις διχως να σκέφτεσαι και να πράττεις, είναι σα να περιμένεις με λαχτάρα σχεδόν να αποτύχουν αυτοί στους οποίους ήλπιζες ώστε να έχεις κάπου να φορτώσεις μετά την ευθύνη της δικής σου Μη-συμμετοχής, την ενοχή της παθητικότητας σου.
 Ολοι αυτοί που περιμένουν τον Σύριζα να τετραγωνίσει τον κύκλο, μέσα τους ξέρουν πως η κατάσταση δεν αλλάζει έτσι εύκολα και θα είναι οι πρώτοι που θα βγούνε μετά να κατηγορήσουν τον Σύριζα ότι τους παραμύθιασε.
Όχι, δε θα σου φταίει ο σύριζα μετά, ακόμα κι αν όντως σε παραμυθιάζει. 
Εσύ φταις που ύστερα από όλον αυτόν τον ορυμαγδό πληροφοριών δεν έμαθες ακόμα τί εστί Ευρωπαίκή ένωση και αγορές και Καπιταλισμός και παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Ακόμα κι αν δεν τα πληροφορήθηκες όλα αυτά, εσύ φταις που δεν τα έψαξες.

Βαρέθηκα να τα ρίχνουμε όλα στα κόμματα, βαρέθηκα τον ανεύθυνο λαό που τον κοροιδεύουν κι αυτός δε φταίει σε τίποτα, βαρέθηκα αυτη τη κακομοιριά, τη κουτοπονηριά και την αυτοαθώωση, 
"δε φταιω με ξεγέλασαν, δε φταίω, αυτός μου τα υποσχέθηκε, τι να έκανα, φοβήθηκα/απελπίστηκα/κουράστηκα, αυτοί με κράτησαν στην αμάθεια και με παραπληροφορούσαν".
Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι τόσο τα σάπια κι άθλια κόμματα που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια και όντως την κατέστρεψαν. Το πρόβλημα είναι ο λαός, το επίπεδο πολιτικής αντίληψης του, η ευθυνοφοβία του, το βόλεμα του, οι κατάρες για την κατσίκα του γείτονα και η συνεχής αυτοαθώωση του. 
Τα παραπάνω δεν ισχύουν για αυτόν που ξέρει ότι η ΕΕ είναι καταστροφή αλλά την επιλέγει γιατί πιστεύει ότι μόνοι μας είμαστε τόσο άχρηστοι που θα καταλήξουμε πάλι σε μία ντόπια αυτή τη φορά χούντα, με τους Λατσοσαλλοβαρδινογιάννηδες πχ να παίρνουν τη θέση της Siemens και της Deutsche Bank.
Δεν ισχύουν για τον σημερινό βολεμένο του Καθεστώτος που πιστεύει ότι όσοι κι αν καταστραφούν, οι δικοί του δεσμοί με το Καθεστώς, θα τον σώσουν.
Δεν ισχύουν για το νεοφιλελεύθερο φασίστα που ξέρει ότι ο Καπιταλισμός για να λειτουργήσει σε συνθήκες ύφεσης απαιτεί εξόντωση πολλών συνανθρώπων του και υποδούλωση των επιζώντων, έχει ένα πλάνο, άλλωστε αν συνεχιστεί αυτό το βιολί, είναι πιθανόν ότι σε λίγα χρόνια που θα έχουμε μείνει οι μισοί, να γραφτούν χρυσές σελίδες Οικονομικής Ιστορίας, με τρελούς ρυθμούς ανάπτυξης, ακόμα και επαναδημιουργίας μιας ισχυρής Μεσαίας Τάξης που θα έχει το δικό της μερίδιο στο χυμένο αίμα της εργατιάς.
Δεν ισχύουν φυσικά για τη ντόπια πλουτοκρατία που κάνει τη δουλειά της και καλά κάνει γιατί δεν είναι κορόϊδα, το συμφέρον της κοιτά όπως κάνει αιώνες τώρα.
Δεν ισχύουν καν για τον ντόπιο φασίστα , με τους δεσμούς με τη παραπάνω ντόπια πλουτοκρατία, ο οποίος, σε μία αυριανή αποκομμένη από την ΕΕ χούντα, πιστεύει ότι θα έχει εξασφαλισμένο μέλλον ως το μαντρόσκυλο των αφεντικών.

Για να μη περιπτωσιολογώ και τραβήξει πολύ, αυτό που λέω είναι ότι, όσο ποταπα κι αν είναι τα κίνητρα ορισμένων,
-δεν αναφέρομαι στη πρώτη κατηγορία ανθρώπων, 
το κίνητρο εκείνων δεν είναι ποταπό-
τους σέβομαι πολύ περισσότερο απο τους τριαπουλάκιακάθονται. Σέβομαι αυτούς που έχουν σχέδιο, αυτούς που έχουν καταστρώσει τη στρατηγική τους και περιμένουν να την εφαρμόσουν ή την εφαρμόζουν ήδη. Σέβομαι αυτόν που σκέφτηκε πέντε πράγματα και βάσει αυτών κινείται, αυτόν που δε περιμένει σα μαλάκας να γράψουν οι άλλοι την Ιστορία αλλά προσπαθεί είτε να τη γράψει μόνος του είτε να συμμετάσχει, ως προνομιούχος, στο γράψιμο της. Προφανώς και οι φασίστες ή οι πλουτοκράτες ή τα υπόλοιπα σκυλιά τους είναι εχθροί του υπόλοιπου λαού, προφανώς και τα πράγματα φτάνουν σιγά σιγά στο σημείο που δε θα χωράμε όλοι σε αυτή τη γη, ή θα χωρέσουμε σκλαβωμένοι κι ατιμασμένοι σε αυτούς που κερδιζουν. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι δεν αντέχεται άλλο η κλάψα και η κακομοιριά για αυτό και προβαίνω σε τέτοιες αηδιαστικές κατα τα αλλα εκδηλώσεις σεβασμου: Θελω να τονίσω ότι μέχρι κι αυτό είναι άξιο περισσότερο σεβασμού από πχ αυτόν που θα ψηφίσει Αριστερα και μετά, στην πιθανή αναμπουμπούλα 
και την τρομοκράτηση του από το παρακράτος, θα καταλήξει στη φυσική θέση του που πηγάζει εκ του μικροαστισμού του: Στου Θεατή και κουταβιού της Ακροδεξιάς.

Τα ίδια όμως που αναφέρω για την παθητική ψήφο για τους ευρωενωσιακούς αριστερούς, τα ίδια ισχύουν και για όσους νομίζουν ότι καθάρισαν με μία ψήφο στο ΚΚΕ. Δε θα αλλάξει σχεδόν τίποτα αν το ΚΚΕ διπλασιάσει τα ποσοστά του. Νιέντε, νάδα, μηδεν εις το πηλίκον.
Ισχυρό ΚΚΕ δε σημαίνει τίποτα απολύτως αν ο λαός δεν είναι ισχυρός. Και ο λαός θα είναι ισχυρός όταν συνειδητοποιήσει την ισχύ του, όταν θελήσει να επιδείξει την ισχύ του, όταν καταλάβει ότι ακόμα και μία ψήφος στο ΚΚΕ δεν αλλάζει την θέση του ως κομπάρσου των εξελίξεων. Για να είναι πρωταγωνιστής των εξελίξεων, θέλει δρόμο κι όχι κάλπη, η κάλπη είναι μηδεν. Φαντάσου λοιπον αν η κάλπη είναι μηδεν, πόσο ακόμα πιο μηδεν είναι η Μη καλπη, το να υποταχτεί δηλαδή στη θέληση αυτών που του καθορίζουν το μέλλον ψηφίζοντας. Καταλαβαίνω αυτόν που λέει ότι η ψήφος δεν είναι τίποτα, μόλις πριν λίγες γραμμές το ίδιο έγραψα κι εγώ. 
Αλλά αν το λέει αυτό και δεν είναι στα βουνά οργανώνοντας την επανάσταση, τότε είναι ακόμα πιο πρόβατο από αυτους με τη παθητική ψήφο. Γιατί αυτοί κάνουν έστω αυτό το τίποτα. Λιγότερο από το τίποτα είναι τα Πανουσοειδή με τη μόνιμη άρνηση και την ουσιαστικά εξυπηρέτηση του Συστήματος μέσω του μηδενισμού τους
"ΙΔΙΑ ΣΚΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ 300"
Ναι, υπάρχει και λιγότερο από το μηδεν. Ειναι αυτοί που κρίνουν τα πάντα ως υποταγμένα ενώ οι ίδιοι με την απραξία τους είναι ακόμα πιο υποταγμένοι ή κάτι χειρότερο: Βολεμένοι στο υπάρχον Συστημα (Χειρότερο για αυτούς που τους γουστάρουν, καλύτερο για τους ίδιους που δουλεύουν τα κορόϊδα).

Υποθέτω ότι δεν είναι τόσο δημοφιλή όλα αυτά. Το να πουλάς ελπίδα είναι εύκολο, το να υποδεικνύεις ότι η ψευδαίσθηση δεν είναι ελπίδα κι ότι αυτή η "ελπίδα" πρέπει να εξαφανιστεί για να αντικατασταθεί από τον ρεαλισμό γεμίζοντας με απελπισία όσους δε μπορούν να αντέξουν το κενό, είναι δύσκολο και δυσάρεστο. Ακόμα κι εγώ που γράφω ό,τι γράφω, μέσα μου ώρες ώρες λέω ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο μαύρα, ότι ο λαός μπορεί να ενωθεί στη βάση των δικών του συμφερόντων ή κάτι χειρότερο, ότι θα καταφέρω με ένα μαγικό τρόπο να επιβιώσω τουλάχιστον εγώ κάνοντας ό,τι χρειαστεί. Η ψευδαίσθηση που κατηγορώ υπάρχει μέσα μου, ένα κομμάτι μου θα ήθελε με έναν μαγικό τρόπο ο Συριζα να έφερνε την ευημερία, δίχως να χρειαστεί να συγκρουστούμε με καμια ΕΕ, εντός Ευρώ, εντος Καπιταλισμού, με εμένα να αξιοποιώ τα όποια προσόντα μου και να κατορθώνω να επιβιώνω, μακάρι να επιβίωναν κι όλοι οι συνάνθρωποι μου δηλαδή, αλλά αν χανόντουσαν και μερικοί, 
δε θα τα έβαφα και μαύρα. 
Είναι εύκολα τα λόγια και η από καθέδρας κατηγορία των πολλών. Είναι δύσκολο να αναγνωρίσεις στον εαυτό σου ότι είσαι σχεδόν το ίδιο μικροαστικό νούμερο με ό,τι κατηγορείς. Είναι εύκολο να γράφεις πως πρέπει να γράφεται η Ιστορία, είναι δύσκολο στην ίδια ανάρτηση να αμφισβητεις ότι εσύ το μπορείς. Είναι εύκολο να κατηγορείς τον φόβο του Αλλου, είναι δύσκολο να παραδέχεσαι ότι ο ίδιος φόβος είναι θρονιασμένος μέσα σου. Είναι εύκολο να κατηγορείς τον άλλον ότι ανησυχεί μήπως χάσει κι αυτά τα λίγα που ακόμα έχει, κι όταν κοιτάς τα δικά σου λίγα, αναρωτιέσαι μήπως υπάρχει ένας μαγικός τρόπος να σωθουν τουλάχιστον αυτά,
 και τα λίγα των άλλων; Δε βαριέσαι αδερφέ, έτσι κι αλλιώς μαλάκες είναι. 
Είναι ευκολο να παραδεχεσαι και τη δικιά σου μαλακια, περιμένοντας ανθρώπους να "αναγνωρίσουν την ειλικρίνεια σου", όταν ακόμα κι αυτή η παραδοχή είναι το ίδιο ανέξοδη με τα λόγια τα παχιά, 
αν παραδέχεσαι τη μαλακία σου δίχως ουσιαστικά να θες να την αλλάξεις, είσαι κάτι χειρότερο από υποκριτής: Εισαι βολεμένος στην υποκρισία, κι είναι χειρότερο γιατί τουλάχιστον αρκετοί υποκριτές, έχουν και τύψεις, ενώ η υποκρισία που εξομολογείται παύει φαινομενικά να θεωρείται υποκρισία.
Φαινομενικά. Είναι χειρότερη από υποκρισία. Είναι υποκρισία που αρνούμενη τον εαυτό της, προσπαθεί να ανακτήσει από το χειροκρότημα μέχρι και το ηθικό πλεονέκτημα.

Δε πιστεύω ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Ταυτόχρονα όμως, η παραδοχή της παραπάνω πρότασης είναι κι ο ασφαλέστερος τρόπος για να μην αλλάξουν ΠΟΤΕ. Τί πιο καλύτερο για το Σύστημα να "πειστούν" οι πολίτες ότι δεν αλλάζει τίποτα, επομένως ας αποδεχτούμε τη σφαγή μας.Όχι λοιπον. Ακόμα κι αν δεν αλλάζει, πρεπει να προσποιηθούμε ότι μπορεί να αλλάξει γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να αλλάξει κάποτε. 
Δε φτάνει μόνο η Σκέψη, δίχως οργή και θυμό απομένεις να τους κοιτάς απραγος, αναλύοντας τους.
Δε φτάνει μόνο η Οργη και ο Θυμός, εύκολα μπορεί να μαγευτεις από αυτούς που φαίνονται πιο οργισμένοι από όλους και να φασιστικοποιηθείς δίχως καν να το καταλάβεις. Δεν είναι εύκολο να βρεις τη κατάλληλη ισορροπία μεταξύ Σκέψης και Θυμού, μεταξύ Ψυχραιμίας κι Αποφασιστικότητας, μεταξύ Διορατικότητας και γυαλισμένου ματιού. Δεν είναι εύκολο αλλά δε γίνεται αλλιώς, δεν είναι εύκολο αλλά είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Οχι για να αποτρέψεις τα συντρίμμια, αυτά μάλλον είναι αναπόφευκτα. 

Αλλά για να μπορέσεις να ξαναχτίσεις μετά.

ΥΓ Ο,τι κι αν έρθει, και πολύ χειρότερο ακόμα, 
όπως και να έχει,
στα τσακίδια  γενοκτόνοι. Γιατί, φαντάζεσαι οι πολίτες να ξαναεπιλέξουν "σταθερότητα";!!! Όλου του κόσμου τα 1453 δε θα φτάνουν για να κατασφαγούμε όπως θα μας αξίζει.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Δειξε μου κατι που σε δικαιωνει,
κατι που σε κανει να νιωθεις περηφανος,
κατι που θα με αναγκαζε να εγκαταλειψω την αιρεση στην οποια ανηκω απο τη στιγμη που γεννηθηκα
να μετανιωσω για οσα αρνηθηκα
σε μια ακαταβλητη Εξαψη να υπαρξω
Φυλακτο να βρω ξανα και Προσευχη.

Με εξοντωσαν οι ψευτικες παραδοσεις,
νεκρα ηθη κι εθιμα
παραλογες προκαταληψεις
ποιος στ'αλήθεια σου εδωσε αυτο το μηλο;
Την Αλήθεια έστω για μια φορα,
μας γεννησε,
μας τυφλωσε
και μετα μας εδιωξε,
κομπαρσοι στην ιδια μας τη Πραξη Αυτογνωσιας που αιωνες πασχιζουμε,
τιποτα σαφες,
μονο βλεμμα απλανες,
τιποτα σαφες
και ολο στο προσωπο ρυτιδες.

Εγω,
που επεισα τον δρεπανηφορο ερμαφροδιτο να αργησει,
τωρα κυλιεμαι στις λεπιδες,

λυπημενος, ευλογημενος, ανεκφραστος
δοξαζω την αμφισημια του Ειναι
δοξαζω γκροτεσκο θεασεις στο Ανολοκληρωτο
δοξαζω πρασινα παραλογα τραγουδια
τιποτα δε κρυβεται
ολα ειναι αυτο που φαινονται
κι αυτο που μας διχαζει απο τον εαυτο μας
ειναι ενας αλλος εαυτος που ζηλευει
και διαρκως προσπαθει να δραπετευει
απο αυτα που του μαθαν να πιστευει
(μα ποτε δε πιστεψε)

Τωρα
απο το Θαυμα το Ανυπερβλητο,
εμεινε μονο μια υποτονικη Ελεγεια,
κι εγω μαλλον πρεπει συντομα να αποφασισω
τι θα επιλεξω,
τα Αιώνια ή τα Εφημερα,
αυτο που διαρκως πεθαινει αυριο
η αυτο που διαρκως γεννιεται Σημερα..

(Δειξε μου κατι που σε δικαιωνει)

..γιατι,σε λιγες ωρες, ξημερωνει...

Ο,ΤΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΠΑΓΟΒΟΥΝΟΥ (ΘΑ ΜΑΣ ΒΥΘΙΣΕΙ-ΜΗΝ ΠΝΙΓΕΣΑΙ).

Το προφανές κι αυτονόητο που ο καθείς σκέφτεται παρατηρώντας όλες τις τελευταίες εξελίξεις με την απόπειρα χρηματισμού του Χαϊκάλη, δεν είναι παρά το εξής: Προκειμένου να επιβιώσει και στον 21ο αιώνα αυτή η χώρα δίχως να καταστραφεί ολοσχερώς, επιβάλλεται να πέσουν καμιά πενηνταριά πυρηνικές βόμβες απ'ακρη σε άκρη, κι αν δε καταστραφεί ολοσχερώς, τότε οι εναπομείναντες, όποιοι κι αν είναι αυτοί, να τη ξαναφτιάξουν από την αρχή. 
Θα είναι και λίγο ρώσικη ρουλέτα το πράγμα βέβαια γιατι κι οι εναπομείναντες τα ίδια σκατά θα είναι με τους αποβιώσαντες, αλλά και πάλι, θα έχουν μία ευκαιρία να το φτιάξουν το πράγμα ξανά από την αρχή. Για να είμαι δίκαιος, αυτό δεν είναι προφανές μόνο για την Ελλάδα, λες κι έξω, στη Δύση ή στην Ανατολή, η Ανθρωπότητα είναι λιγότερο άρρωστη. Ας αφήσουμε τις πυρηνικές βόμβες γιατί είναι απόλυτη καταστροφή κι ας αμολύσουμε τις χριστιανικές μας εγκεφαλοπλύσεις δίχως αναστολές:)
Ενας κατακλυσμός θα ήταν ό,τι καλύτερο. Δεν έχει σωτηρία αλλιώς αυτή η ανθρώπινη Μαστιγα, Μαστιγα για τον πλανήτη και Μαστιγα για τον εαυτό της.

Αλλά επειδή ούτε η φωτιά ούτε το νερό πρόκειται να μας απαλλάξουν από τα δεινά μας, 
ή τουλάχιστον έτσι ελπίζω μιας και αν ερχόταν στα αλήθεια η καταστροφή, θα παρακαλούσα τον Θεό να μας αφήσει να απολαυσουμε λίγο ακόμα την υπέροχη αθλιότητα που λέγεται Ζωή, ας δούμε τί μπορεί να γίνει μέχρι τότε. 
Πρώτα από όλα, ζήστε. Ασχοληθείτε με τον μικρόκοσμο σας, με τα μικρά όνειρα σας, με τους μικρούς στόχους σας, αντλήστε ελπίδα ή ψευδαίσθηση από όπου μπορείτε να αντλήσετε, μη σκέφτεστε δηλαδή μόνο τα μεγάλα ή πώς/αν αλλάζει αυτός ο κόσμος. 
Ας πούμε ότι μπορεί να αλλάζει, ετσι για να μην απελπιστούμε κι ας προσπαθήσουμε μέχρι τότε, να περάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα. 
Ξέρω πόσο απολιτικ και Μενεγακοειδή ακούγονται αυτά: Κανένα πρόβλημα, θα το χοντρύνω κι άλλο: Ερωτευθείτε, αγαπήστε, αφεθείτε, λυτρωθείτε με χάδια, 
αν σας έχει περισσέψει κανά φράγκο, βγείτε και ψωνίστε, ενωθείτε σαρκικα-πνευματικα, ενωθείτε μόνο σαρκικά η μόνο πνευματικά, κάντε ότι στο διάολο θέλετε γιατί είναι κρίμα ή ίδια σου η σκέψη να σε κάνει δυστυχισμένο: Καποιες φορές δε πρέπει να σκέφτεσαι, 
όταν η σκέψη σου σε βγάζει σε αδιέξοδο ειδικά, απαγορεύεται να σκέφτεσαι. Εστω για λίγο, για διάλειμμα.
 Δε σώζεται το πράγμα, οκ,  τουλάχιστον να σωθώ εγώ. Και πώς θα σωθώ; Με το να ισορροπώ μεταξύ Σκέψης και Μαλακίας, μεταξύ Σοβαρότητας και Φαιδροτητας, μεταξύ του Σημαντικού και του Ασήμαντου, μεταξύ της Οργής και της Χαράς, μεταξύ της Μόρφωσης/Πληροφορίας και της Ηλιθιότητας. Και πού σαι; Μη σε νοιάζει τόσο η ζωή σου και τί θα γίνει αυριο. Ολοι στον ίδιο προορισμό κατευθυνόμαστε, πάψε να φοβάσαι τον θάνατο.
 Δόξα τω Θεώ θα πεθάνεις, φαντάζεσαι να ζούσες εδώ για πάντα; Δε θα εκτιμούσες τίποτα από ό,τι βλέπεις, ουρανους, ηλιους, καψούρες, αγαπες, καβλες, φιλια, βιβλια, ταινίες, ορειβασία, αθλήματα, τίποτα από όλα αυτά. Τα εκτιμάς όλα αυτά γιατί κάποτε θα πάψεις να τα ζεις. Παψε να μας ζαλίζεις τα #$%$#% με τη θανατοφοβία σου (Σύγχρονε Ανθρωπε) εννοείται πως όταν έρθουν τα κακά μαντάτα για την αρρώστια, θα σε πάρει απο κάτω, θα μας πάρει από κάτω, ας φυλάξουμε τον θρήνο μας για τότε. Μεχρι τότε ξέχνα το. Δόξα τω Θεώ θα πεθάνεις, φανταζεσαι να ζούσες για πάντα ή να ζούσα για πάντα και να αλληλοπρηζομασταν για πάντα; Να ένας εφιάλτης:) Δόξα τω Θεώ, θα πεθάνεις. Μεταξύ μας, ο λόγος που έχεις καταντησει ενας παθητικοποιημενος νεκροζωντανος είναι ακριβώς επειδή φοβάσαι υπερβολικά τον θάνατο, κι ότι απωθείται, επιστρέφει,
 κι επιστρέφει στοιχειώνοντας όλες τις δραστηριότητες και σκέψεις.

Εσύ, ανθρωπότυπε 1, Πάψε να είσαι ένα κακομαθημένο μαλακιστήρι με τη μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου, αναζητώντας τη τέλεια σχέση και τον τέλειο σύντροφο, μηδεν κι ατελής είσαι όπως όλοι, πάψε να μένεις στην επιφάνεια και κοίτα την ουσία, κι αν προτιμάς την επιφάνεια, οκ, μαζί σου, πάψε όμως μετά να μυξοκλαίγεσαι επειδή ο επιφανειακός άνθρωπος δίπλα σου, ύστερα από τον αρχικό ενθουσιασμό, σε αφήνει άδειο/άδεια, 
εσύ το επέλεξες κοιτώντας την επιφάνεια, σκασμός λοιπόν, δε μπορείς να τα έχεις όλα. Μείνε στην επιφάνεια, αν είσαι επιφανειακός κι εσύ, ή ψάξε για την ουσία,

κι εσύ ανθρωπότυπε 2, σταμάτα να μισείς τον εαυτό σου με το να σου φταίνε όλοι κι όλα, εσύ είσαι το πρόβλημα σου, ακόμα να το καταλάβεις; Δεν είσαι ρομαντικός/κυνικός ή μισάνθρωπος, εσένα μισείς κατα βάθος. Εννοείται πως όταν καταλαβαίνει ο άλλος τη μιζέρια σου, απομακρύνεται, μη ζητάς αγάπη όταν δε μπορείς εσύ να αγαπήσεις τον εαυτό σου, είναι ανέφικτο, μια χαρά είναι ο εαυτός σου-χωρίς τη μιζέρια-, σταμάτα να τον μισεις. Οκ, δεν είσαι ξεχωριστός σα χιονονιφάδα ή ήρωας παραμυθιού, δε τρέχει τίποτα, κανείς δεν είναι. Αγκάλιασε και συγχώρεσε την ατελή σου ύπαρξη κι όλα θα γίνουν ομορφότερα,

κι εσύ ανθρωπότυπε 3, νικημένε από την ατέλειωτη προσπάθεια σου να προσεγγίσεις την τελειότητα και εσύ κύριε 4, που έπαψες να αναζητάς την τελειότητα και βουτάς μέσα στα λίγα αηδιασμένος με τον εαυτό σου που έψαχνε να αναζητά τα πολλά, 5,6, 7 ή λίγο από όλα αυτά μαζί, με την πύρινη ηθική ρομφαία, τον απομονωτισμό που έγινε ιδρυματισμός, με τη κλεισούρα στο συμβολικό σου δωμάτιο που δε σε αφήνει να αναπνεύσεις από τη συμβολική σου σκόνη, κι εσύ που χάνεσαι στο περίτεχνο των λόγων σου μιας που η υπεραναλυτικότητα σου μετέτρεψε τον κόσμο γύρω σου σε ένα άψυχο, λεκτικό σύμπαν που η μία λέξη ψάχνει την  άλλη για να νοηματοδοτηθεί με αποτέλεσμα ένα ψυχωτικό παραλήρημα δίχως τελικά νόημα γιατί αυτή είναι η κατάρα όσων ψάχνουν μονίμως για ένα νόημα, η τελική δηλαδή συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει ένα μεταφυσικό νόημα κι ότι εμεις είμαστε που καλούμαστε να φτιάξουμε ένα τεχνητό για να πορευθούμε.


Δε ξεκίνησα με σκοπό να γράψω ό,τι έγραψα. Ήθελα να γράψω για τις πολιτικές εξελίξεις, ήθελα να γράψω ότι όλα αυτά που βλέπουμε δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου, ότι τα πρακτοριλίκια ξένων δυνάμεων δε μπορούνε να ερμηνευτούν μέσω των επιφαινόμενων που παρουσιάζονται μπροστά μας, πάντα τα πρακτοριλίκια που στήνονται είναι διαφορετικά από αυτά που βλέπουμε μπροστά μας και ξεγελιομαστε, 
μένοντας στη κορυφή του παγόβουνου, αδυνατώντας να δούμε τα υπόλοιπα 9/10.
Πχ νομίζουμε ότι το έργο που βλέπουμε μπροστά μας είναι η κατάρρευση του συστήματος -της εγκληματικής οργάνωσης που λέγεται παρούσα Κυβέρνηση- κι όμως, δεν είναι η κατάρρευση, κάθε φορά που το Σύστημα φαίνεται να καταρρέι μπροστά μας δεν είναι παρά η αλλαγή μιας συγκεκριμένης του μορφής, σε μία άλλη,
 δεν είναι κατάρρευση, είναι η επιβεβαίωση του. Κι αυτο δε το καταλαβαίνουμε γιατί κάθε φορά μπερδεύουμε το Σύστημα με την εκάστοτε παρούσα Κυβέρνηση.
Τρίχες μπλε (πράσινες, ροζ κλπ)
Δεν έπεσε το Σύστημα όταν έπεσε ο Καραμανλής για να έλθει ο ΓΑΠ, δεν έπέσε το Σύστημα όταν αντί για το φαβορί Ντόρα ήρθε ο Σαμαράς, δεν έπεσε το Σύστημα όταν αντί για τον "εκλεκτό της διαπλοκής" Μπένυ ήρθε ο Γαπ, δεν επεσε το Σύστημα όταν έπεσε ο Γαπ υπό τις ιαχές αγανακτισμένων κουτορνιθιών και ήρθε ο Παπαδήμος. 
Όταν ο λαός δεν οδηγεί τις εξελίξεις, αλλά τις οδηγούν αστικά κόμματα, μικρά ή μεγάλα, όταν τις οδηγούν ακόμα και τυχόν άνθρωποι καλοπροαίρετοι που δεν λαδώθηκαν μεν αλλά είναι πιονια ακόμα μεγαλύτερων δυνάμεων από όσες νομίζουν ότι αντιμάχονται,
'οταν ένα αυτονομημένο τμήμα του παρακράτους, σαμποτάρει την εκάστοτε Κυβέρνηση βιντεοσκοπώντας και ηχογραφώντας Πρωθυπουργούς ή ανθρώπους της εξουσίας να ξεβρακώνονται,
αυτό το τμήμα του Παρακράτους, υπό "πατριωτικό"/εθνικιστικό μανδύα, εις τους αιώνες των αιώνων αμήν, ήταν πάντοτε το ίδιο, τουλάχιστον εδώ: Θειοςσαμ-ο-κρατούμενο.
Πιονια των Γερμανών και πιόνια των Αμερικανων, σε μία στημένη σύγκρουση με σκοπό να πείσει τον θεατή ότι τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο. Αλλά όλα τα πιόνια είναι στημένα από τους ίδιους ανθρώπους, στο ίδιο ουσιαστικά στρατόπεδο είναι όλοι, και έναν κοινό εχθρό έχουν: Τον λαό και τη τυχόν αυριανή βούληση του να διαολοστείλει πιόνια και μαριονοπαίχτες, χτίζοντας το δικό του αύριο.

Ό,τι βλέπεις στην οθόνη είναι ψέμμα, ή ακόμα χειρότερα, μισές αλήθειες που βγαίνουν στη φόρα , κατάλληλα διαρθρωμένες κι αντιμαχόμενες η μία την άλλη ώστε να δημιουργούνε ψέμματα, ώστε να σου αποκρύπτουν την αλήθεια. Φυσικά κι εγώ που τα λέω όλα αυτά δε μπορώ να γνωρίζω την ακριβή αλήθεια, μιας κι όλος αυτός ο "ρεαλισμός" και η τάση να μη μένεις σε ό,τι ακούς, πιθανόν να είναι ένα ακόμη τερτίπι του Συστήματος ώστε να σε αηδιάσει, να σε κάνει να πάψεις να ασχολείσαι, και να γίνεις κι εσύ ένα απολιτίκ προβατάκι όμοιο με ό,τι κατηγορούσες μέχρι τώρα. Είναι παντοδύναμο το Συστημα κι έχει τον τρόπο να κάνει ακόμα και τους ιδεολογικά εχθρούς του είτε να λυγίζουν είτε να τους ενσωματώνει είτε να σε κάνει να πιστεύεις ότι το αντιμάχεσαι, ενώ στην ουσία το υπηρετείς και το βοηθάς στο να εξαπλώνει και να εγκαθιδρύει τη παντοδυναμία του.

Εν αρχή ην ο αντικαπιταλισμός και η πεποίθηση ότι το Κακό σήμερα είναι οι αγορές και η σκοπούμενη υποδούλωση των λαών σε αυτές, αυτή είναι η πρώτη βάση στη προσπάθεια εξορθολογισμού του Χάους.
(Όχι ότι εξορθολογίζεται, αλλά λέμε τώρα)
 Δεύτερη βάση, η προσπάθεια να μην τους αφήσεις να κυριεύσουν τουλάχιστον τη ψυχή σου και τη σκέψη σου. Τρίτη βάση, ότι η οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής αρχικά κοινωνίας, είναι η μόνη απάντηση σε αυτό το Κακό.
Από κει και πέρα, μην τους επιτρέψεις να σου σπαταλήσουν τη ζωή στη στεναχώρια. Μία ζωή την έχουμε, κι αν δε μπορούμε να τη γλεντήσουμε, τουλάχιστον ας μη την εξευτελίσουμε, ας μην αφήσουμε να περάσει αναλωνόμενοι στον αγώνα να την αλλάξουμε. Ας προσποιηθούμε ότι μπορεί να αλλάξει κι ας βρούμε τη διάθεση να ασχοληθούμε και με τα μικρά. Όσο μας παίρνει.
Με ένα τραγούδι πχ. Ενα τραγούδι δεν αλλάζει φυσικά τον κόσμο. Αλλά μπορεί να αλλάξει τη διάθεση μας για το λίγο που κρατάει. Ενα τραγούδι, μία ταινία, ένα μεθύσι, ένας έρωτας, μία συζήτηση με έναν παλιό μας φίλο όταν διαπιστώνουμε ότι νοιάζεται ακόμα για εμάς.
Κρατάνε λίγο. Μα είναι αρκετά.

Προς το παρόν, είναι αρκετά.

ΤΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΤΡΟΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΕΝΑΡΙΑ (Η ΚΟΥΒΑ ΕΠΙ ΜΠΑΤΙΣΤΑ Η ΚΟΥΒΑ ΕΠΙ ΚΑΣΤΡΟ)

Χθες άκουσα τον Τσίπρα να λέει, ευρισκόμενος στην Κρήτη, ότι θα κάνει τις αγορές να χορέψουν πεντοζάλι....κι ότι οι Έλληνες είναι σκληρά καρύδια. Εκεί κατάλαβα ότι το πρόβλημα δεν είναι το να φανεί ανακόλουθος ο Σύριζα, όντας ήδη στημένος ώστε να κάνει την κωλοτούμπα, εφαρμόζοντας τις πολιτικές του Μνημονίου όπως ακριβώς η ΝΔ.
 Το πρόβλημα θα είναι αν εννοεί στ'αλήθεια αυτά που λέει κι αν σκοπεύει να μείνει συνεπής στην προαναγγελθείσα επιθετική πολιτική εναντίον της ΕΕ.
Εξηγούμαι:

Ακούω πολλούς του Σύριζα να καταδικάζουν τα "σενάρια τρόμου" της Κυβέρνησης και την προσπάθεια των δολοφόνων να τρομοκρατήσουν τους πολίτες. Τις προάλλες είδα ένα σκίτσο και πέθανα στα γέλια, είναι ο Γκοτζίλα στην Αθήνα και μία λεζάντα τύπου "Εγκυροι πολιτικοί αναλυτές προειδοποιούν για την εμφάνιση του Γκοτζίλα στην περίπτωση που εκλεγεί ο Σύριζα", ή κάτι τέτοιο. 
Έχω διαβάσει πολλά ευρηματικά σχόλια που καυτηριάζουν την τρομολαγνεία των γαλαζοπράσινων εκτελεστών της Ελλάδας, ποιός δε τα έχει διαβάσει; Κι απ'τη μία γελάω, απ΄την άλλη κλαίω, γιατί είναι ολοφάνερο ότι όλοι αυτοί που τα λένε, πολιτικοί ή πολίτες, δεν έχουν σπίθα αντίληψης του γεωπολιτικού γίγνεσθαι. Δεν έχουν καταλάβει ή δε θέλουν να καταλάβουν ότι αυτά τα σενάρια τρόμου δεν είναι καθόλου σενάρια. Κι αναφορικά με τους πολιτικούς, προσπαθώ να καταλάβω αν είναι πολιτικά αφελείς, όμως η αφέλεια στις κρίσιμες μέρες μας δε λέγεται αφέλεια αλλά επικίνδυνο καραγκιοζιλίκι. Προσπαθώ να καταλάβω αν μας κοροϊδεύουν για να βγούνε πρώτο κόμμα και μακάρι να συμβαίνει αυτό, μακάρι δηλαδή να αποδειχθούνε οι του σύριζα ψεύτες κι απατεώνες και να θέλουν απλά να είναι αυτοί που θα διαχειριστούνε τον αργό θάνατο της χώρας.
Γιατί αν όντως πιστεύουν ότι θα κάνουν τις αγορές και τη Μέρκελ να χορέψουν πεντοζάλι, αν όντως το πάνε για σύγκρουση δίχως να προετοιμάσουν τον λαό για ό,τι επακολουθήσει, τότε τα πράγματα δε θα είναι δύσκολα μόνο για την Αριστερά
-μπορεί και να εξαφανιστεί απ΄τον πολιτικό χάρτη με όσα επακολουθήσουν-
αλλά κυρίως για την Ελλάδα: η επόμενη Κυβέρνηση μετά του Σύριζα θα κάνει τη σημερινή να μοιάζει δημοκρατική, αριστερή και πατριωτική. 

Ελπίζω να είναι κατανοητό ότι το πρόβλημα μου δεν είναι η σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η παραμονή στην ΕΕ θα κάνει τη χώρα μας να μοιάζει σε λίγα χρόνια με την Κούβα επί Μπατίστα.
Όποιος υποστηρίζει την παραμονή σε μία Ένωση που διαλύει την πατρίδα, είναι συνένοχος στην καταστροφή. Οι Ευρωπαίοι "συμμαχοι"-"δανειστές" μας είναι εχθροί του Ελληνισμού, έχουν σκοπό να αιματοκυλήσουν τη χώρα κι όποιου το στόμα ισχυρίζεται ότι είναι πατριώτης και ότι είναι μονόδρομος η παρουσία μας στην ΕΕ, πρέπει να ραφτεί με συρματόπλεγμα (Συμβολικά μιλάω....)
Αυτονόητο.
Αυτονόητο είναι όμως και ότι σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένου Καπιταλισμού και ελεύθερης ροής των Κεφαλαιων και κυριαρχίας των Χρηματιστηρίων και off shore κλπ κλπ, τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Οι λαοί έχουν αλυσοδεθεί, εδώ έχουν ξεπουληθεί τα πάντα μέσω Πανγαιας (σαλόμ σαλόμ), Ταιπεδ κλπ, ψάξτε να βρείτε όποιος ενδιαφέρεται.
Η Ελλαδα πουλήθηκε στα σκλαβοπάζαρα από τους σιχαμερούς που την εξουσιάζουν κι οποιαδήποτε προσπάθεια απελευθέρωσης όχι μόνο δε θα είναι αναίμακτη, αλλά δε ξέρω καν αν μπορεί να είναι επιτυχής. Βγαίνοντας στον δρόμο και ρίχνοντας ματιές στη νεολαιά -αλλά και στους σαραντάρηδες- της χώρας, ασφαλώς σε κάνει να σκέφτεσαι αν αυτοί οι ψηφοφόροι του Ποταμιού και γενικότερα
του Αντιφασισμού
θα μπορούσαν όχι να προσπαθήσουν κάτι τέτοιο, αλλά αν θα έπρατταν ό,τιδήποτε διαφορετικό πλην του να ανοίξουν τα πόδια, όχι μόνο σε εχθρικό στρατό αλλα και σε έναν υπερήλικα που τους απειλέι με νεροπίστολο.
(Δεν αναφέρομαι καν στους ορίτζιναλ φασίστες, οι οποίοι πλην του παραπάνω, κατηγορούν ακόμα και σήμερα την ..Αριστερά για ό,τι συμβαίνει, φανατισμένα ανθρωπόζωα που μόνο Στάλιν τους πρέπει)
 Ποιος εχθρικός στρατός, μαλακίες λέω.
Μία εβδομάδα χωρίς ιντερνετ και θα έχουμε μαζικές αυτοκτονίες. Μία εβδομάδα χωρίς atm η αστυνομία, γενικότερα, μία εβδομάδα μακρυά από την νουδουπασοκική "ασφάλεια" και θα υπάρχουν μαζικές διαδηλώσεις τύπου "Αποφυλακίστε τον Κασσιδιάρη να μας κυβερνήσει".
Αλλά δε χρειάζεται να πάμε τόσο μακρυά. Και το "ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ ΣΑΜΑΡΑ" δεν είναι λιγότερο αηδιαστικό ή δουλοπρεπές.

Αν λοιπόν ο Τσίπρας εννοεί αυτά που λέει, είναι δεδομένο ότι οι Ευρωπαίοι θα θελήσουν να μας χρησιμοποιήσουν ως αντιπαράδειγμα για τους υπόλοιπους λαούς του Νότου που εξοντώνονται κι αυτοί από τον Γερμανικό ή Βόρειο ή Προτεσταντικό ζυγό. Ο οικονομικός πόλεμος ενδεχομένως να είναι το λιγότερο, το 12% κάτω του Χρηματιστηρίου είναι απλά μία στρακαστρούκα. Βάλε στην εξίσωση και το ΔΝΤ, δηλαδή τους Αμερικάνους, οι οποίοι σήμερα ζητήσαν..μείωση του κατώτατου μισθού. Βάλε το παρακράτος, βάλε 100 όχι παραπάνω, Αμερικανουποκινούμενους Τζιχαντιστές που στην αναμπουμπούλα θα κηρύξουν θρησκευτικό πόλεμο. Δεν αναφέρομαι καν στους εχθρικότατους γείτονες, οι οποίοι με χαρά θα συνέβαλλαν ή συμβάλλουν ήδη στην αποσταθεροποίηση,
Όλα αυτά δεν είναι τρομολαγνεία ή σενάρια που εκπορεύονται απ΄τους καθεστωτικούς. Ολα αυτά θα είναι η πραγματικότητα, ενδεχομένως και λίγα γράφω, αν μία Ελληνική Κυβέρνηση θα αποφάσιζε να απεγκλωβιστεί από τον αργό θάνατό της, δηλαδή το Ευρώ, την ΕΕ και το ΔΝΤ.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν; Ακριβώς. Μεταξύ δύο καταστροφών είμαστε. Και η έξοδος από την ΕΕ θα μπορούσε να στεφθεί με επιτυχία μακροπρόθεσμα αν οι Ελληνες πολίτες, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, ήταν έτοιμοι να συνασπιστούν υπό αυτή τη λαϊκή-πατριωτική κυβέρνηση που θα έστελνε στον διάολο το διάολό της. Αν οι Έλληνες ήταν πρόθυμοι να παλέψουν, να ματώσουν, μιλάμε για πολιτοφυλακές στους δρόμους, μιλάμε για άκαμπτη βούληση, για τσάκισμα οποιωνδήποτε αποπειραθούνε να σκορπίσουν το Χάος στη χώρα, είτε λέγεται ντόπιο παρακράτος, είτε ξένους πράκτορες είτε ακόμα ημεδαπά ή αλλοδαπά καρκινώματα-απλούς εγκληματίες του κοινού Ποινικού Δικαίου (έχουμε πολλούς τέτοιους) που στην αναμπουμπούλα θα θεωρήσουν κατάλληλη στιγμή να κλέψουν, να βιάσουν, να σκοτώσουν.
Μιλάω για άμεση εκτέλεση θανατικών ποινών για κάτι τέτοιους, για Σοβιετική (και στρατιωτική να το πεις, μέσα είσαι) πειθαρχία, για άμεσες επαφές με Ρωσία ή Κίνα γιατί χωρίς στήριξη από υπερδύναμη δε θα κρατήσεις πολύ, εδώ και στήριξη να έχεις, πάλι δύσκολα τα πράγματα αλλά και η στήριξη από αυτές δεν είναι καν δεδομένη αν οι ίδιοι δε θελήσουν να προσθέσουν κι άλλους λόγους διένεξης με ΗΠΑ, ΕΕ και Ιαπωνία. 
Εννοείται και επαφές με Ιραν ή Βενεζούέλα για πετρέλαιο, όυτε αυτό δε ξέρω αν είναι εφικτό.

Δεν ακούγονται ειδυλλιακά όλα αυτά. Όμως είναι απαραίτητοι όροι και επακόλουθα της εξόδου από τον Ευρωπαϊκό ζυγό. Αν υποτεθεί ότι αυτά γίνονταν, κανείς από τους πρόθυμους να αγωνιστούνε για αυτά δε θα έμενε αλώβητος από το ερώτημα: "Καλά δεν ήμασταν πριν;" 
Κι επιπροσθέτως, μία κυβέρνηση που εκ των πραγμάτων θα είχε τόση πολύ δύναμη στα χέρια της, δε θα υπήρχε άραγε το ενδεχόμενο να μεθύσει από τη δύναμη και να εκτραπεί σε απολυταρχία; Να δημιουργήσει τις δικές της ευνοούμενες τάξεις, τον δικό της κομματικό στρατό που εν προκειμένω, θα ήταν και πραγματικός στρατός/πολιτοφυλακή
 κι όχι το γαλαζοπράσινο απλώς κομματόσκυλο-κομματάρχης της γειτονιάς όπως σήμερα;
Μα το πραγματικό δυσοίωνο κι αποθαρρυντικό δεν είναι καν κάτι εκ των παραπάνω.
Είναι ότι όλα αυτά προυποθέτουν πραγματικούς επαναστάτες, πραγματικούς αγωνιστές που θα ήταν έτοιμοι να θυσιαστούν για την ελευθερία της Ελλάδας κι όχι φυσικά για τα συμφέροντα των ντόπιων καπιταλιστών. Γίνεται να χωθεί στο μυαλό του σύγχρονου Ελληνα σκλάβου ότι άλλο η πατρίδα άλλο ο εφοπλιστής/καναλάρχης/βιομήχανος/τραπεζίτης;
Γίνεται να χωθεί στο μυαλό του σύγχρονου όχι μόνο Έλληνα αλλά και δυτικού σκλάβου ότι η ζωή του είναι ασήμαντη μπροστά σε ένα αγνό Ιδεώδες, στην ιδέα της Συλλογικότητας, στην υποχώρηση του Εφήμερου μπροστά στο Διαχρονικό, στην επικράτηση ιδανικών που αιώνες οδηγούν τις εξελίξεις, πριν τη κοινωνία του Θεάματος, πριν τη τηλεόραση, το διαδίκτυο, τη παθητικοποίηση, τον ευνουχισμό και τον εκφυλισμό;
Και πόσο υποκριτής μπορεί να είναι κάποιος που παραθέτει απλώς πομπώδεις, κούφιες λέξεις ενώ δεν είναι ούτε κατ'ελάχιστο διαφορετικός από αυτό που στήνει στον τοίχο και κατηγορεί;

Ούτε ειδυλλιακά ούτε ευχάριστα, αντιθέτως μαύρα κι αποθαρρυντικά.
Αν υποθέσουμε ότι ερχόντουσαν από την κυβέρνηση και μου έλεγαν "Πάρε ένα 20αρικο χιλιάδες ευρώ και κάνε προπαγάνδα να φοβηθούνε όσοι σε διαβάζουν και να μην επιθυμήσουν ποτέ εκλογές ξανά", δε θα έγραφα κάτι διαφορετικό. Άντε να παρέλειπα ότι μέσα στην ΕΕ θα καταλήξουμε όπως η Κούβα επί Μπατίστα, όλα τα άλλα ίδια θα έμεναν.
Αντε να παρέλειπα κι ότι πολλές φορές οι λαοί ήταν μπροστά σε τέτοια διλήμματα αλλά δε λύγισαν, βλέπε Ελλάδα και Ιερά Συμμαχία, βλέπε την ίδια την Κούβα που ξέσκισε τον Αμερικάνικο Ζυγό, βλέπε τη Σοβιετική ένωση το 1917, τη Γαλλία το 1789 και μέχρι το 1794, κι αλλα πολλά παραδείγματα. Το πρόβλημα είναι πως όλα αυτά τα παραδείγματα ανήκουν στο μακρυνό χθες. Ο Δυτικός κόσμος παραδόθηκε στην τρυφηλότητα, στην πλαδαρότητα, τις μεταμοντέρνες παπαριές και τις οθόνες. Πρόσφατο παράδειγμα αγωνιζόμενου λαού; Να, το Βιετναμ 1965-1975. Τί σχέση έχει το σκληροτράχηλο των Βιετναμέζων με το δικό μας;
Η η αγωνιστικότητα των Κουβανών; Παλι στην ίδια άρνηση καταλήγω, χωρίς καν το 20αρικο από τη κυβέρνηση:)


Δε ξέρω αν θα βγει ο Τσίπρας και τί θα κάνει, αν και στοιχηματίζω ότι είτε λέει μπούρδες συνειδητά είτε του φουσκώνουν τα μυαλά υπερατλαντικοί συμβουλάτορες με σκοπό να τον αφήσουν ξεκρέμαστο μετά ώστε να συνεχιστεί η κυριαρχία τους με τα καινούρια φυντάνια, η Αγία οικογένεια έχει ήδη δύο υποψηφιούς. Θελει αρετή και τόλμη η ελευθερία και οι γεννημένοι σκλάβοι όπως οι Δυτικοί εν συνόλω, δεν έχουν τίποτα από τα δύο. Ίσως τα επόμενα χρόνια, που θα γίνουμε όντως Κούβα επί Μπατίστα, να ξυπνήσει στον Ελληνα κάτι από τη δύναμη των προγόνων τους το 1940κάτι, άλλωστε η εθελοδουλία, όπως και η τόλμη δεν είναι σταθερά και αναλλοίωτα μεγέθη. Οι δυσκολίες θα γεννήσουν τους καινούριους αγωνιστές, άλλωστε μιας που ψάχνουμε σύγχρονα παραδείγματα, υπάρχει το ξεσκισμα στον Ιταλό εισβολέα και η συγκλονιστική αυταπάρνηση απέναντι στους Ναζί.
Οι σύγχρονοι ναζί έχουν κυριαρχήσει πιο ολοκληρωτικά και ύπουλα μιας και πρώτα πήραν το μυαλό σου κι ύστερα το σώμα σου κι όλα αυτά πείθοντας σε ότι δεν υπάρχει καν πολέμος.
Θα δημιουργηθουν αντιστάσεις και αντισώματα και για αυτήν την ασθένεια, είμαι σίγουρος.
Μέχρι τότε, 
δε ξέρω τι να πω για μέχρι τότε, 
θα πω μόνο ότι ο ρεαλισμός απέναντι σε ηλίθιες δηλώσεις υποψήφιων κυβερνώντων δεν είναι ηττοπάθεια. Είναι όπλο. 
Αν δε ξέρεις τί σου γίνεται, δε θα ξέρεις από που θα σου ρθει. Αν ξέρεις από που θα σου έρθει, και πάλι, ίσως να μη μπορείς να το αποτρέψεις. Τη στιγμή όμως μετά το χτύπημα, θα είσαι σε θέση να ανασυνταχτείς γρηγορότερα. Τα χειρότερα είναι μπροστά μας. Αλλά κάποτε θα πάψουν να είναι χειρότερα. Κί ίσως τότε, μετά το σοκ, να μπορούμε να αγωνιστούμε για τα καλύτερα. Χωρίς αυταπάτες πια.

ΣΤΗ ΣΟΦΙΤΑ..

Ανακαλυψα κατι
ψαχνοντας  στη σοφιτα.
Δε με εξεπληξε ιδιαιτερα
μα ουτε και περιμενα πως θα το βρω εδω.

Η Ομορφια..
..τι μπορεις να κανεις για την ομορφια;
Τοση ομορφια σε ενα προσωπο
τοση παγωνια σε ενα κορμι




Κλειδωθηκα στη σοφιτα
Εδω δε θα με εβρισκε κανεις.
Οσο στριμωγμενος κι αν ημουν,
διχως χωρο, φως, χρονο κι ανταποκριση
σκεφτηκα οτι τουλαχιστον εδω κανεις
δε θα μου κανει  την ερωτηση




[Αγαπας;]






Οχι, δεν ειναι αυτη η ερωτηση





[Αγαπας;]





Σαβανο παρατημενο
ζωντανεψε παραπονεμενο





[Αγαπας?]





Οπισθοχωρωντας..
μια μαυρη σημαια ανεμιζει
τοσοι και τοσοι νεοι χαθηκαν στο λαβυρινθο
και μια ψυχη μες στη σοφιτα μαραινεται κι ανθιζει

σοφιτα μικροτερη και πυκνοτερη απο οτι τη φανταζομουν,

συμπαγης τρομος
διαρκης υπενθυμιση
ο,τι κρυβεται εκει
κρυφτηκε για παντα
μια ανηλιαγη, πηχτη κραυγη
στοιχειωμενη,
απελπισμενη




ποιος με κλειδωσε εκει?





Μια φημη κυκλοφορει για τη σοφιτα
μα εγω πολυ αμφιβαλλω
δυο πτωματα, λενε, κλειδωμενα εκει
αγκαλια, το ενα με το αλλο

ΕΙΜΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΑΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΓΟΡΑΣ.

Eίμαι αντιφασίστας και πιστεύω ότι ο φασισμός αντιμετωπίζεται μόνο με την εύρυθμη λειτουργία του Καπιταλισμού, αφήστε την ελεύθερη αγορά να αναπνεύσει και το αόρατο χέρι της θα φέρει ευημερία στους λαούς, άλλωστε ο φασισμός δεν είναι η συνέχεια του Καπιταλισμού με άλλα μέσα, ο Φασισμός είναι κάτι εξωγήινοι που έρχονται από τον Σείριο καταστρέφοντας τις υγιείς σχέσεις ημών των αστών με τα υγιή τμήματα του Κεφαλαίου, 
ο Χίτλερ δεν ήταν η Siemens, η Mercedes και οι Krupp, 
ο Μουσολίνι δεν ήταν οι Ανιέλι και η Fiat, οι εδώ ναζί δεν είναι τσιράκια των εφοπλιστών και ο Μπαλτάκος είναι θανάσιμος εχθρός του Σαμαρά.
Είμαι αντιφασίστας και υπερ της αστικής δημοκρατίας, άλλωστε δε θα μπορούσε να συμβεί και διαφορετικά, την αστική δημοκρατία και τα μάτια μας, ποιό άλλο πολίτευμα μου εξασφαλίζει ελευθερία γνώμης; Μπορώ να πιστεύω ό,τι θέλω, μπορώ να ψηφίζω όποιον πολιτικό ή παίχτη reality παιχνιδιού θέλω, μπορώ να εκφράζομαι όπως θέλω όταν μου τηλεφωνούν οι εταιρείες δημοσκόπησης, γενικά είμαι υπερ της ελευθεριας της γνωμης αρκεί να εκφράζεται με μέτρο και κόσμια, δηλαδή ατομικά, δηλαδή σπίτι σας, στο τηλέφωνο σας ή στο διαδίκτυο, ή μπροστά στην τηλεόραση βρίζοντας τον δημοσιογράφο και τον πολιτικό, οκ, καλή η ελευθερία της γνώμης αλλά εκφράστε τη μόναχός σας και παλουκωθειτε σπιτι σας, πολλοί μαζί δεν είναι ωραίο, άνω των δύο είναι παρτούζα,
 κλείνουν οι δρόμοι και θυμώνουν οι τουρίστες.

Είμαι αντιφασίστας, σκοτωσε τον φασιστα που κρυβεις μεσα σου γιατι δε πρεπει να υποχρεωνουμε κανεναν δια της βιας, αλλωστε το νουδουπασοκ δεν επιβαλλει τιποτα δια της βιας ετσι η απαντηση στη βια πρεπει να ειναι να βαψουμε καμια σταση λεωφορειου η να χεσουμε σε κανα παρτερι για λιπασμα ετσι ωστε να συνειδητοποιησουμε οτι η μη ουσιαστικη απαντηση στη βια σημαινει αποδοχη τελικα της βιας του νουδουπασοκ αλλα σκοτωσε τον φασιστα που κρυβεις μεσα σου γιατι ειμαι μια γαμημενη υποκριτικη φαρα που εν τελει δε τραβαω κανένα ζόρι με την επιβολη της βιας και ο φασίστας μέσα μου είναι ζωντανός


ειμαι αντιφασιστας αλλα κι αντισταλινικος γιατι ο Σταλιν ηταν βιαιος, ενώ η γενοκτονία από ΔΝΤ και ΕΕ δεν είναι βίαιη και η μαστούρα είναι δικαιωμα

ειμαι αντιφασιστας και φυσικα υπερ της Eυρωπαϊκής Ένωσης που στηριζει τα φασισταρια του Κιεβου και καθε πορτοκαλι επανασταση , αρκει να ειναι υπερ της Δυσης, του τουητερ,
 και των human rights, 
i have every right to be a bankster slave, 
democracy motherfucker!the socialdemocrat imperialistic way
-παντως δεν εχει παντα ο λαος δικιο, ας πουμε στις ΗΠΑ το παραξεφτιλισαν οι μαυροι, 
που ειναι η εθνοφρουρα να επιβαλλει ταξη;-

ειμαι αντιφασιστας και αστοδημοκράτης και ντροπη στον αντιπρυτανη  που μιλησε για αναγκαιοτητα φασιστοποιησης της εξουσιας, 
απο την αλλη με ενοχλησαν ακομα περισσοτερο τα θρασίμια με τα σκουπιδια, για αυτο και δεν εχει τελικα τοσο αδικο ο αντιπρυτανης οταν λέει οτι πρεπει να πεφτει καμια σφαλιαρα αλλα καλως παραιτηθηκε γιατι μπορει να ειμαι αντιφασιστας αλλα δεν εχω κανενα προβλημα να γινεται η καπιταλιστικη εξουσια φασιστικη αρκει να μη το λεει παραεξω και μας παρουν χαμπαρι τα προβατα

ειμαι αντιφασιστας και πιστευω οτι η Ευρωπαική Ένωση μπορει να εκδημοκρατιστει με πολλους τροπους, πχ...................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

ειμαι αντιφασιστας και σορι που μου ξεφυγε προηγουμενως η λεξη "καπιταλιστικη" γιατι ο καπιταλισμος υπαρχει μονο στο μυαλο των σταλινικων, δημοκρατια λεγεται κυριοι, τι καπιταλισμος, απλα το 1% εχει το 60% του πλούτου διότι οι πολιτικοι δεν επιτυγχάνουν τη δικαιη κατανομη του πλουτου λόγω ανικανότητας 
αν κι εδω που τα λεμε μια χαρα κατανομη του πλουτου γινεται, απλα οσοι ψοφανε απ'τη φτωχεια δε θελουν να παραδεχτουν ποσο αχρηστοι ειναι

ειμαι αντιφασιστας, υπέρ της αστικής δημοκρατίας και ατενίστας
κατι πρεπει να γινει με τους τραπεζιτες που τα εκαναν σκατα, θα μπορουσαμε να μαζευτουμε στον κηπο τους η στο καβλι τους και να φυτρωσουμε λουλουδια ετσι ωστε οταν στην ερωτηση μας γιατι τα κανατε σκατα και οτι πρεπει να τιμωρηθειτε,
 η απαντηση που θα δινουν, 
-που ειναι κι αυτη που δινουν τωρα-, 
"στον πουτσο μας λουλουδια" δηλαδη,
να μας φαινεται λιγοτερο παραξενη

ειμαι αντιφασιστας και πιστευω οτι ο νεοφιλελευθερισμος ειναι κακο πραγμα κι επιτελους τα στρατευματα του Μιλτον Φρηντμαν που εισβαλλουν στις χωρες και τον επιβαλλουν θα πρεπει να διωχθουν, 
ωστε να μπορεσουν επιτελους οι πολιτικοι, οι ματατζηδες και οι ανωτατοι δικαστικοι που αναγκαστικώς πειθόμενοι τον επιβαλλουν 
να επιστρεψουν στις αρχες της αστικης δημοκρατιας που τοσο πιστευουν γιατι αστικη δημοκρατια και νεοφιλελευθερισμος ειναι ασυμβατα πραγματα
και δεν ειναι τυχαιο που ο νεοφιλελευθερισμος δεν εφαρμοζεται ποτε σε χωρες με αστικη δημοκρατια,
 αλλα αντε και ας πουμε οτι εφαρμοζεται ενιοτε, 
ποιος μπορει να τα βαλει με τις στρατιες των νεοφιλελευθερων στρατιωτων που σα τον στρατο των Άσπιλων στο game of thrones τρομοκρατουν τις δυναμεις καταστολης τοσο πολυ που αυτες αναγκαζονται να μας τον επιβαλλουν;

ειμαι αντιφασιστας και οι τραπεζες το παρακαναν για αυτο και θα τις εκδημοκρατισουμε μεσω των αστων πολιτικων μας που δεν ειναι αγορασμενοι απο αυτές και μεσα απο τα αστοδημοκρατικα μας μμε που ουτε αυτα δεν ειναι αγορασμενα απο αυτές κι άλλους

ειμαι αντιφασιστας ζητω η ελευθερια της εκφρασης -των πολιτικων μας- αλλα ελευθερια της εκφρασης μπορει να εχουν και οι πολιτες, αρκει να την εκφραζουν μεσα στο μυαλο τους και λιγο πριν κοιμηθουν, αν την εκφραζουν με πορειες κλπ αυτο ειναι κακο πραγμα γιατι ετσι βλαπτεται η οικονομια και τα μαγαζια που εχουν το πωλειται εξω δε θα μπορεσουν να λειτουργησουν

ειμαι αντιφασιστας, η ΕΕ μπορει να εκδημοκρατιστει, ολα αυτα ειναι μια κακια στιγμη, εταιροι μας ειναι ρε παιδια, τι να κανουμε, να τους σκοτωσουμε δηλαδη που για μια κακη στιγμη τους ετυχε να καταστραφουν κατι εκατομμυρια ελληνων; 
shit happens, get over it, η αγαπη θελει θυσιες, πολυ καλομαθημενοι γιναμε μου φαινεται, ξαφνικα πιστεψαμε οτι πρεπει να πληρωνομαστε επειδη εργαζομαστε η οτι δε χρωσταμε ακομα και τα παιδια μας στο κρατος,
εγω που ειμαι αντιφασιστας βεβαια πιστευω στο λιγοτερο κρατος, για αυτο σταματηστε  να αναπαραγεστε για να μη γινεται περισσοτερο το κρατος

κρατος κακο κακο κακο-οταν παρεχει κοινωνικες υπηρεσιες και κομμουνιστικα κατασκευασματα οπως μισθοι συνταξεις κλπ
κρατος καλο καλο καλο-οταν χρησιμοποιει το μονοπωλιο της βιας κι ανοιγει τα κεφαλια διαδηλωτων η οταν παιρνει τις περιουσιες και τα σπιτια του λαου

αχ μπερδευτηκα, τι θελω τελικα, λιγοτερο η περισσοτερο κράτος;

θελω δικαιοσυνη, ετσι αοριστα. θα μαζευτουμε εξω απο τα σπιτια των δικαστων και θα κρατησουμε την αναπνοη μας μεχρι να μπλαβιασουμε. Τώρα που αλλάζει ο Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας και οι Τράπεζες θα μας βιάζουν ευκολότερα, κανείς δεν ασχολείται και γιατί να ασχοληθεί άλλωστε είδαμε και που φτάσαμε με τις διαμαρτυρίες

Είμαι αντιφασίστας και υπερ της αστικής δημοκρατίας, άλλωστε δεν είναι φασισμός να έρχεται η ΕΕ, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ κι ενώ ψοφάει κι α-μορφώνεται ο κόσμος, να ζητάνε κι αλλη αύξηση του ΦΠΑ στα βιβλία, στα φάρμακα και στα θέατρα, πρώτον εδώ που τα λέμε γίναμε πολλές και δε χρειάζεται σώνει και καλά χημειοθεραπεία ο καρκινοπαθής, 
νομίζω ότι έχουμε υποτιμήσει όλοι τη σημασία της θετικής ενέργειας: ΩΩΩΩΩΜ   ΩΩΩΩΜ, λίγο γιόγκα, λίγο αμίτα μόσιον και λίγο Κοέλιο και όλα θα πάνε καλά, καθαρίστε την αύρα σας και κάντε θετικές σκέψεις, ο καρκίνος οκ μπορεί να μη φύγει αλλά τουλάχιστον θα έχουμε μία σύνταξη λιγότερη στον προϋπολογισμό.

Γιατί μπορεί να είμαι αντιφασίστας αλλά ψιλοπιστεύω στον κοινωνικό δαρβινισμό, 
δηλαδή , κάτσε, οι ανίκανοι πρέπει να ζούνε εις βάρος των ικανών; 
Μία υγιής επιχείρηση είναι το ίδιο με μία χρεωκοπημένη;
Δε πρέπει να κλείσει, όπως άλλωστε συμβαίνει στην Ελλάδα τώρα όπου οι υγιείς επιχειρήσεις όπως τα χουντοκάναλα, το Μέγαρο Μουσικής, οι τράπεζες και τα διόδια του χρηματοδότη μας φυσάνε στο τάληρο δίχως να έχουν πάρει ούτε δύο δις ευρώ συνολικά επιχορήγηση από το Κράτος;
 Να που χρειάζεται κι αυτό τελικά!
Φυσικά και δεν είμαι φασίστας κι απορώ, τί σχέση έχω εγώ με την ευγονική και με τα πειράματα του Μένγκελε; Εγώ δεν είπα οι αδύναμοι να πεθάνουν. Απλά να κάνουν στη μπάντα να βγει η νέα γενιά μπροστά, με τις νέες ιδέες, τώρα τις νέες ιδέες που θα τις βρούνε μιας που αυξάνονται μέχρι και οι τιμές των βιβλίων, δε ξέρω,
ας τις δημιουργήσουμε εμείς τις νέες ιδέες, 
πάμε παιδιά, όλοι μαζί, brainstorming

είμαι αντιφασίστας αλλά δεν έχω πρόβλημα να μη μπορεί να διαβάσει ο κόσμος βιβλία μιας και εδώ που τα λέμε μας φάγαν λίγο τα βιβλία, τα βιβλία είναι αντιπαραγωγικά γιατί τα διαβάζεις και νομίζεις ότι μπορεί να υπάρξει ένας κόσμος διαφορετικός από αυτόν που σου λέει ότι πρέπει να είσαι σκλάβος των αφεντικών,
 τα βιβλία είναι επικίνδυνα για αυτό και λέμε για όποιον διαβάζει ότι είναι "Τέρας" μορφώσεως 
κι όχι ας πούμε "Κιμ Καρντασιαν" μορφώσεως,
 αμάν πια με τα τέρατα και τις αμπελοφιλοσοφίες, πράξεις θέλουμε κύριε, πράξεις, πράξεις δηλαδή ανάπτυξη, ανάπτυξη, δηλαδή επενδύσεις, 
επενδύσεις δηλαδή τέρμα κάτω οι μισθοί αλλιώς πώς θα έρθουν οι επενδυτές,
είμαι αντιφασίστας γιατί ο ιδεολογικά αντίθετος μου Χίτλερ τα έκαιγε τα βιβλία, ενώ τώρα η ΕΕ απλώς τα ακριβαίνει τόσο η ΕΕ ωστε να μη μπορούμε να τα διαβάσουμε

ειμαι αντιφασιστας, υπερασπιζομαι τους ομοφυλοφιλους οταν διεκτρανωνουν τη διαφορετικοτητα τους στα gay parade αλλα αν οι ιδιοι ομοφυλοφιλοι μαζευτουν να φωναξουν για το δικαιωμα στην εργασια, δεν εχω κανενα προβλημα να τους σπανε τα μουτρα τα Ματ,
 γαμηστε η γαμηθειτε ελευθερα αλλα μεχρι εκει,
 κατω τα χερια απο την ελ ντοραντο και την Κερατέα, ζητω η διαφορετικοτητα, 
ομοιομορφια επιτρεπεται μονο στην ομοιομορφια ως αναλωσιμοι σκλαβων των αφεντικων

Είμαι αντιφασίστας και υπέρ της αστικής δημοκρατίας, πόσο στεναχωριέμαι για τους πρόσφυγες στο Σύνταγμα δε λέγεται, ας τους δώσουμε κάτι, κρίμα είναι,
 οκ, η λατρεμένη μου ΕΕ δε θα τους δεχτεί, ε ας τους πάμε σε ένα γκέτο, 
να φτιάξουμε ένα ακόμα γκέτο 
όπου φτωχοί διαφόρων φυλών θα σφάζονται μεταξύ τους, ας μην ερευνήσουμε γιατί είναι εκεί, ας μην ερευνήσουμε γιατί η αντιφασιστική Δύση τους ξέσκισε τόσο πολύ κι υποδαύλισε τόσο πολύ τα πάθη χρησιμοποιώντας τα διαφορετικά τους θρησκευτικά δόγματα ώστε κάποιοι να αποκτηνωθούν και να αρχίσουν να αποκεφαλίζουν βιάζοντας ή να βιάζουν αποκεφαλίζοντας,
 ζήτω η Σενγκεν που  έκανε τον Ευρωπαικό Νότο αποθήκη ψυχών,
ζήτω το Κατάρ, τα Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία που είναι καλές και δημοκρατικές, 
όχι σα τη Συρία και το Ιράν, καλέ δώστε τους κάτι, τους λυπάμαι εγώ, έχω ψυχή, έχω κι αντιφασισμό πολύ μέσα μου για αυτό και δε θα τους χτύπαγα ποτέ όπως τους χτυπάνε οι φασίστες, αρκεί βέβαια να μη κάνουν το λάθος και ζητήσουν ανθρώπινες συνθήκες εργασίας αλλιώς θα βάλω τα ΜΑΤ να τους βαράνε κι αυτούς, 
τους λυπάμαι μόνο όταν είναι κακομοίρηδες, 
-γενικά λυπάμαι και συμπάσχω μόνο για κακομοίρηδες, όταν οι κακομοίρηδες θέλουν να φτιάξουν τη μοίρα τους, κάτι με χαλάει-
θα τους φτιαξω κι ένα τζαμί να προσεύχονται για να αποχαυνωθούν  ηρεμήσουν, 
μισθό και ανθρώπινα δικαιώματα να μη ζητάνε κι ας έρθουν άλλα δύο τρια εκατομμύρια, όλοι οι σκλάβοι χωράνε σε αυτή τη γη, 
ζήτω η πολυπολιτισμικότητα, ζήτω η διαίρεση μέσα στο κράτος πεντακόσιων διαφορετικών φύλων ώστε να φαγώνονται μεταξύ τους και εμείς να τους ρουφάμε το αίμα, 
πεντακόσιες διαφορετικές φυλές για να αυξάνεται σε περιόδους κρίσης ο Εθνικισμός κι όχι η Ταξική Συνείδηση,
τα πάντα εν Σοφία ποιούμε,
λάτρεψε όποιον Θεό θέλεις, είμαι δημοκράτης εγώ, αρκεί να μην είναι ο Θεός της Αξιοπρεπούς Διαβίωσης γιατί σε προειδοποιώ ότι με αυτόν τον Θεό δε τα πάω καλά.

Είμαι αντιφασίστας και υπερ της αστικής δημοκρατίας και θέλω να ομορφύνω την γκρίζα πόλη. Παιρνω το πινέλο μου και βάφω τις στάσεις λεωφορείων, θέλω να ομορφύνω την Αθήνα, θέλω να διώξω το νέφος, να σώσω τις φάλαινες και να βάλω τις pussy riot και τις femen πάνω στο άσπρο άλογο και μέσα στο Κρεμλίνο. Θα πάρω το πινέλο και θα βάψω ροζ τη πόλη, θα ξεκινήσω από το κέντρο και θα φτάσω μέχρι το λιμάνι, να σταματήσει η μιζέρια, να δικαιωθούν ο Σταύρος και τα free press, να βγάλω ένα νέο free press, να γεμίσω τους δρόμους με ζαχαρώτα, κούκλες barbie και θετική σκέψη, σιχάθηκα τη μιζέρια, 
συγγνώμη αλλά τη σιχάθηκα και όταν ενσαρκώνεται στα ανθρώπινα δράματα που γυρνάνε στους δρόμους και ζητάνε ελεημοσύνη. Θα κάνω το πινέλο μου οδοστρωτήρα και θα αλλάξω όλα αυτά που μας ασχημαίνουν τις ζωές, θα κάνω το πινέλο οδοστρωτήρα και στο νέο τσιμέντο από ανθρώπινη σάρκα όσων πήρα σβάρνα, θα ξαναλλάξω τον οδοστρωτήρα σε πινέλο και θα ζωγραφίσω το σήμα της ειρήνης. Και της αγάπης. Και της δημιουργικότητας. Και της Διαφορετικότητας.
Και της Ευρωπαϊκης ένωσης. Αυτό το μπλεδάκι με τα αστεράκια που μου φωτίζουν τον δρόμο και τόσες φορές μας έσωσαν απ'το να γίνουμε Βόρεια Κορέα. Κι ίσως τότε να ξαναγυρίσει η θετική σκέψη, ίσως να ξαναβγεί ο κόσμος να ψωνίσει που φοβισμένος τώρα από τις διαδηλώσεις κλείνεται σπίτι κοιτώντας τις βιτρίνες με λαχτάρα. Ίσως να αλλάξει επί τα βελτίω όλο αυτό που δημιουργήσαμε με τη κακομοιριά μας, επιμένοντας να υπερασπίζουμε σάπιες νοοτροπίες όπως μισθός, σύνταξη, φάρμακα για τους γέροντες και Παιδεία για τα παιδια μας.
Τόση Σοβιετία μας κατέστρεψε, τόση κλάψα δε μας επέτρεψε να αρπάξουμε στα χέρια μας  το μέλλον.
Μπροστά είναι το μέλλον, μπορεί να είναι άσχημο τώρα αλλά μετά θα γίνει όμορφο. Αλήθεια το λέω, όταν απομείνουμε οι μισοί, θα είναι ομορφότερο. 
Αποχαιρέτησε τους -η αποχαιρέτα μας αν ανήκεις σε αυτούς. 

Φύγαμε.

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ.

Ξερουμε και οι δυο οτι τιποτα δε διαρκει πολυ,
μοιραζομαστε το ιδιο Μυστικο,
μας κρατα σε αποσταση
μας ενωνει.

Υπαρχει μια αστρικη παραδοξοτητα που τα παντα καθοριζει
υπαρχει ενα αηδονι που ποτε δεν τραγουδα
εχουμε κι οι δυο το χερι στο τιμονι
και που πηγαινουμε, κανεις δεν ξερει πια..

Ενα Μυστικο που με ηδονοβλεπτικες διαθεσεις,
παρατηρει
καθε τι που μας συγκινει,

μεσα στο ιδιο κελι,
μοιραζομαστε εκτος απ'το σκοταδι
και την ιδια ανταμοιβη,

μελι,
σκοταδι,
αγαπη και προσμονη

κι αν ισως τελικα δε διαρκει πολυ,
ταγμενοι στο Μυστικο αυτο θα ειμαστε
προστατευοντας
στο ιδιο κελι παντα
μενοντας

μεχρι να δοθει το σινιαλο
μεχρι οι καταρρακτες να αλλαξουνε πορεια
μικροι ανθρωποι σωπαινουν και περιμενουν
ποιος θα ειναι ο προδοτης σε αυτη την ιστορια?
ποιος το σκοταδι θα αρνηθει και θα σημανει την αυγη?
ποιος θα βγει πρωτος απο αυτο το κελι?

μα κανεις τους δε ξερει
πως το Μυστικο αυτο θα πεθανει μαζι μας
και κανεις δεν θα το μαθει,
γιναμε τωρα εμεις το Μυστικο αυτο
το Μυστικο μας

αυτο που μας χωριζει
ειναι αυτο που μας κρατα μαζι

εξορια,
καταφαση,
καταφυγιο
αιωνιοτητα,
απρεπεια,
μαρτυριο

κι ας λενε οτι τιποτα δε διαρκει πολυ

Μεσα στην αβυσσο της υπομονης
το Μυστικο μας δε θα μαθει
ποτε

κανεις.

Ενοχή.

Τον ειδα να μπαινει σε ενα παλιο κτηριο.
Σταθηκα απεναντι και περιμενα.
Οταν βγηκε, τον ακολουθησα. Μπηκα στο ιδιο λεωφορειο.
Κατα τη διαρκεια της διαδρομης, επιβεβαιωθηκα.
Οσο τον κοιτουσα,
οι εκφρασεις του, οι κινησεις του,
η ανησυχια του, ο εκνευρισμος του.
Δε μου εμοιαζε αλλα ηταν ιδιος με μενα.
Δε μου εμοιαζε
 αλλα ηταν εγω.
Αν μπορουσα να διαβασω τις σκεψεις του,
ημουν σιγουρος οτι ηταν σκεψεις που ειχα σκεφτει,
η προκειται να σκεφτω.
αν με ειχε προσεξει, θα ειχε αναστατωθει,
οπως εγω,
ισως το ενστικτο του να ταν πιο δυνατο,
γιατι ολοενα και φαινοταν να εκνευριζοταν,
μα το λογο δε μπορουσε να αντιληφθει,
οπως εγω,
οχι σωσιας, οχι παιχνιδι του μυαλου,
οχι λουλουδια που ακουμπας σε ταφο συγγενη εχοντας τυψεις διοτι δε νιωθεις στεναχωρια,
κατι με καλει
κατι απροσδιοριστο
δεν εχει σχεση με το χρονο η με τη λογικη,
κατι με καλει,
κι εγω απλος παρατηρητης
μιας σιωπηλης κραυγης
που ανεβαινει σκαλοπατια
και στο φως θελει να βγει,
τι ειδε εκει κατω, να φωναξει
και στον κοσμο να το πει.
Κατεβηκε απ'το λεωφορειο.
Προχωρησε σε ενα Στενο.
Τον ακολουθησα, μα ειχε χαθει. 
Πρεπει να τον ξαναδω.







Το Χαος δεν εχει διακυμανσεις,
η Αληθεια δεν εχει εκφανσεις,
ενα λουλουδι χανει το αρωμα του αν το κοψεις,
πρεπει να μαθω,
να σηκωνομαι οταν πεφτω,
να υψωνομαι οταν απειλουμαι,
να ζητω αντι να εκλιπαρω,
να ψαχνω αντι να αρνουμαι.

Ποιος χαθηκε σε αυτο το στενο; Ηταν σωσιας;
Ηταν παιχνιδι που εστησε το μυαλο;
Ημουν κουρασμενος,
τοσες μερες αυπνος και ταλαιπωρημενος,
καποιος νικησε τα ματια,
κυριευει πια το βλεμμα,
ισως βλεπω ο,τι βλεπει,
ισως βλεπω ο,τι θελει αυτος να βλεπω,
ηφαιστειο που εκδικειται για ολα αυτα τα χρονια
που οι ανθρωποι χτιζαν αφοβα χωρια στις παρυφες του
 η συνεννοηση,
η κατανοηση,
μια ρηξικελευθη ιδεα που αν δε την αντιμετωπισεις,
αν δε τη δαμασεις,
θα σε καταβροχθισει.

Κι ολα αλλαζουν
ακομα κ αυτα που δε πρεπει να αλλαξουν ποτε,
προσευχες παντα θα ακουγονται,
μα οι λεξεις θα ιδρωνουν ολο και λιγοτερο,
θελουν τροπο καποιες λεξεις,
αν δε τις προφερεις σωστα,
αν δε τις νιωθεις,
αυτο που κουβαλουν,χανεται
νομιζεις οτι το εχεις,
μα αυτο ειναι νεκρο,





ποιος ηταν εδω και τωρα πια δεν ειναι;
ποιος κρυφτηκε για παντα
μες στις δειλες χαραδρες
μες στις δειλες κρυψωνες,
ριψασπις,
ακινδυνος,
χλωμος,
ποιο ειναι το ονομα εκεινου που τοσο μισω;
ποιος γλυστρησε στις φυλλωσιες του Ισως
κι απτοητος συνεχισε για παντα να ξεφευγει
-διχως τιποτα να τον καταδιωκει-
για παντα να ξεφευγει
-διχως να εχει καπου να παει-
περιπλανηθηκε,
φοβηθηκε
μα εξακολουθει να γυρναει,

σα τραγουδι που μολυνθηκε απ'τα ιδια του τα λογια
σα γκρεμος που ζαλιστηκε απ'το ιδιο του το υψος,
σα δαιμονας που νικηθηκε απ'το ιδιο του το Μισος
-μα αγαπη δε τον αφηνει η ιδια η λαβα του να γινει-


επιστροφη
επιστροφη
επιστροφη
οταν καθε σκεψη ειναι επιστροφη,
μοιραιο ειναι ολοενα να απομακρυνεσαι απο παντου
οταν ποθεις κατι πολυ, ασυναισθητα το διωχνεις
και δε το πραγματοποιεις,
οταν επιστροφη ειναι η καθε σου σκεψη,
καθε σκεψη ειναι αδεια.
Και νεκρη.

Για αυτο σταματα να ερμηνευεις τα σημαδια.
Δεν  ειναι αυτα που το δρομο θα σου δειξουν
κι αν ποθεις κατι,
μην το πεις σε κανεναν.
Γιατι αν το μαθουν,ποτε
δε θα σε αφησουν 

Νιωθω οτι καποιος με παρακολουθει,
ποσο θα θελα σε αυτο το Στενο, να ειχα εξαφανιστει.
Μα τωρα,
κατι απειλητικο
βαζει φωτιες στα βηματα μου,
γενναει λυκους στη σκια μου,
κι αν τη μερα τους ακουω να ουρλιαζουν,
τη νυχτα
τους βλεπω να πλησιαζουν.

Και καθε στιγμη, νομιζω οτι ειναι η τελευταια

(Αργησα πολυ να φυγω)
Θεριευει η αυταπατη μου;
η κατι οντως δυσκολευει την ανασα μου;

(Αργησα πολυ να επιστρεψω)

Φοβαμαι αυτα που αισθανομαι

(Τωρα,δεν ειμαι πουθενα)
Τα αισθηματα μου,
οι σκεψεις μου,
με οδηγουν σε αυτο το Στενο
Ισως τον βρω εκει.
Αυτος μαλλον με παρακολουθει.
Μα αν αυτος ειμαι εγω,
γιατι τοσο με μισει;

(Ξανα σε αυτο το δωματιο,η φρικη -σα φλογα δυναμωνει-
καιγονται οι τοιχοι, τα πραγματα μου, το σωμα μου
καιγονται ολα κι οταν γινονται σταχτη,
ειμαι παλι εδω. Αθικτος. Και η φλογα δυναμωνει ξανα..)








Μεσα στη θλιψη αυτη,
καποτε ηταν υγρη και τη ζωγραφιζα,
μα τα πινελα εχουν πια στεγνωσει,
τωρα αποκοσμη αυτη η θλιψη
με κανει αποκοσμο και μενα,
οχι πια εξομολογησεις,
ενα τραγουδι ο αερας κουβαλαει
Θεε μου τα λογια του ποσο απαισια ειναι,
ενας γκρεμος και το πουλι που δεν θελει να πεταει,
απειλειται η ζωη του
κι ομως πεφτει
πεφτει
πεφτει
και ποτε του δε θα μπορεσει
να επιστρεψει,
στο σωμα που καποτε τον φιλοξενησε
εφυγε τωρα....
προσπαθησε να μοιασει στα αστρα
μα εμοιασε στο χωμα,
προσπαθησε να γινει φως
μα εγινε καταπακτη,
τωρα στα σκαλοπατια που βαδιζει,
τιποτα τον δρομο του δεν οδηγει,
μοναχα ψευτικα σημαδια που τον παραπλανουν,

εφυγε,
μπορει και να τον διωξανε,
ανθρωποι φρικτοι,
σκεψεις φρικτες
φλογες φρικτες που δωματια καινε
αναβιωνουνε παλιες στιγμες,
στιγμες που πρεπει να ξεχασει,
δεν ειναι οι δυσκολιες που σε γονατιζουν
αλλα τα λαθη που εκανες εσυ
-για αυτο ποτε δε θα ξεφυγω-

οχι εξιδανικευσεις
μα ουτε κι αναλαμπες
ο,τι βιβλιο κι αν ξεφυλλισω
δε θα ξαναβρω αστραπες.

Περιμενω κατι να λαμψει,
μα αυτο εκει πανω,
δεν ειναι ο ουρανος
αργοπεθαινω νεος
μα οχι απορημενος
αυτο που με εκδικηθηκε

ηταν ο ιδιος μου ο εαυτος.

Ξαπλωνω μες στο Στενο. Πλησιαζουν. Ουρλιαζουν.
Περιμενω.
Ειναι η λυσσα τους μεγαλη.
Και ειμαι τοσο κουρασμενος