ΔΕ ΝΙΩΘΕΙ [ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ]

Σε αυτο το παρκο,στο κεντρο της πολης
αργα το βραδυ κυκλοφορουν
Ψυχες
Ψυχες που ερχονται
Ψυχες που φευγουν
Ψυχες που απορουν
κ αμφιβαλλουν
Οι κατοικοι της πολης το αποφευγουν
Δε γνωριζουν φυσικα τι συμβαινει εκει
Αταβιστικοι φοβοι ομως τους κυριευουν
Κ ξερετε,ο ανθρωπος γνωριζει πολλα περισσοτερα απο αυτα που καταλαβαινει
Αλεξικεραυνα κ σταχτες
Χαραζει αυτο που δε μπορω να αποφυγω
Σαν μοναστηρια μεσαιωνικα απολιθωνονται τα παθη μου
[Ερχεται να δει αν εχω κοιμηθει
Προσποιουμαι  τον κοιμισμενο]
Χορδες σπανε
Ανθρωποι λυγιζουν
Κιθαρες κ νεφη κ σκεψεις βαριες
Σωριαζομαι ανεμελος       κανεις δεν υπαρχει
ελευθερωνω σκλαβους      μα ολο καινουριες φυλακες
Τωρα πρεπει να νοηματοδοτησουμε εξ'αρχης την Αβυσσο
Χαραζει   εμαθα να μην το επιθυμω
Εχασα οριστικα κατι σπανιο μεσα μου
                                                     Ομως το ξερω οτι μπορω
                                                     να παψω να το επιθυμω
                                                     να μην το εχω προορισμο
                                                     απο τη σκεψη του να λυτρωθω
                                                   
                                                     Κι αυτο ολοενα με καλει
                                                     σχεδον ακουω τους νεκρους κ τους αγεννητους
                                                     ελξη επιφοβη,μοιραια
                                                     οχι,ακομα δεν του ανηκω

Κ οταν περναω απο εκει
ειναι σαν κατι να με καλει
πιθανον γοργα να φτασω
πιθανον να εχω ηδη φτασει
Οχι,ψελλιζω παθητικα
οχι
μα η ψυχη πια
δε νιωθει