Ξαφνου νιωθω στις πλατες μου ασηκωτο φορτιο/εγινε ο ουρανος μια πετρα,κ πως να τη σηκωσεις?
Χαθηκε μες στα χερια μου,πνιγηκε στην ανασα μου/οσα αγκαλιασες,βαρια,
αγαπη που δε μπορεις να νιωσεις
Εφυγε απ'το στομα μου μια λεξη καταδικη/ψαχνω ποιος την εκστομισε,ψαχνω μα δε θα βρω
Κυλησε η απογοητευση,πετρα κ αυτη Σισσυφου/σκλαβος μες στα παλατια μου,οχι,δεν ειμαι αυτο που ζω
Κ ολη αυτη η αρνηση,
παγωμενη,μακαρια,πυκνη,
ψαχνει ελπιδες κ φοβους να συμμαχησει
ψαχνει δικαιολογιες,αιτιες,συγκρουσεις
ψαχνει
μολονοτι μπορει να αυτοεξηγηθει
ενα μηδεν,ενα κενο αυτη η αρνηση,
ξεπροβαλλει σαν αστερι
που δε προσκυνησαν ποτε οι πρωτογονοι,
ξεπροβαλλει γυμνη,
πελωρια,αποκρουστικη.
Κυλησε η απογοητευση,τιποτα δεν υπαρχει/φευγει κ ολο ερχεται μια ερημος στο βλεμμα
Πως να ξεχωρισεις τι ειναι κ τι δεν ειναι?/μπερδευεται στα λογια μου η αληθεια με το ψεμμα
Περα κ απο τη συγχυση,βαρεθηκα να βλεπω/ολο αυτο το Ακατανοητο να παρελαζει σιωπηλο
φευγει ξανα απ'το στομα μου αυτη η καταδικη/τη σιωπη να σπασω,τον ενοχο να βρω
Μα δε καταδικαζεται αυτο που δεν υπαρχει/τι εμεινε απ'τα λογια μας?στο τιποτα να ελπιζεις
ψυχη μου που δε καταλαβες τι την αρνηση θρεφει/για αυτο ψυχη μου σωπασε,κ αλλο μη μαυριζεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου