MAHΣ 1968-MAHΣ 2010 [ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ,,http://aldebaran-mhnyma.blogspot.com/]

Τον Μάη του ’68 άνοιξαν τα παράθυρα της καρδιάς τους... είπαν «σ’ αγαπώ» με πέτρες απ’ τους δρόμους... απαγόρευσαν τις απαγορεύσεις... ξέχασαν τα όσα είχαν μάθει... κι άρχισαν απ' την αρχή... Απ' τα όνειρά τους...

Πήραν φωτιά τα όνειρα και χύθηκαν στους δρόμους του πλανήτη... Έφτασαν στην Αμερική... πήγαν στη Γερμανία... ταξίδεψαν μέχρι την Πολωνία... και πηδώντας από Μάη σε Μάη έφτασαν μέχρι την Κίνα... την Ιταλία... την Ελλάδα...

Κάθε φορά που οι νέοι ονειρεύονται ο κόσμος σταματά, έστω και για λίγο, να γερνάει... Από το Μάη του ’68 έως τον επόμενο Μάη...

«I have a dream» είχε τολμήσει να πει κάποτε... Οι πυροβολισμοί ενός δολοφόνου ανέλαβαν να διακόψουν για πάντα το όνειρό του... Ήταν 4 Απριλίου 1968 όταν ο ηγέτης των μαύρων της Αμερικής Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έπαυσε βίαια να ονειρεύεται στη Μέμφιδα του Τεννεσσί....

Μια βδομάδα αργότερα στο Βερολίνο, ένας άλλος ονειροπόλος ερχόταν αντιμέτωπος με τις σφαίρες ενός άλλου δολοφόνου.... Ο ηγέτης του γερμανικού φοιτητικού κινήματος Ρούντι Ντούτσκε... Βαριά τραυματισμένος δεν συνήλθε ποτέ από τα τραύματά του, στα οποία οφείλεται τελικά ο θάνατός του, παρόλο που επήλθε 10 χρόνια αργότερα...

Τον επόμενο μήνα, Μάη του ’68, δεκάδες χιλιάδες φοιτητές στη Γαλλία αρχίζουν να ονειρεύονται όλοι μαζί στους δρόμους μέρα και νύχτα... «Ξεχάστε ό,τι μάθατε, αρχίστε με το να ονειρευόσαστε», γράφουν στους τοίχους και στα πανό τους... «Η φαντασία παίρνει την εξουσία!», προσθέτουν... Έχουν βέβαια λάθος... Η εξουσία εξακολουθεί να παραμένει στα χέρια εκείνων που μισούν τα όνειρα των νέων... Τα τανκς κυκλώνουν το Παρίσι... Ο στρατηγός Ντε Γκωλ, πρόεδρος της Γαλλίας, απευθύνει ραδιοφωνικό διάγγελμα-απειλή προς τους εξεγερμένους νέους: Δικτατορία και εμφύλιος πόλεμος, αν συνεχίσετε να ονειρεύεστε με τέτοιον τρόπο!...

Εκείνη τη χρονιά τα όνειρα βρίσκονται σε ανηλεή διωγμό... Ο Ρόμπερτ Κέννεντυ (άνθρωπος του αμερικανικού πολιτικού κατεστημένου) έχει ένα μειονέκτημα: Κάνει τους νέους να ονειρεύονται... Κι αυτό δεν μπορεί να του συγχωρεθεί... Έτσι στις 5 Ιουνίου του μοιραίου ’68 οι σφαίρες αναλαμβάνουν να κόψουν την πορεία του προς τον προεδρικό θώκο...

Μόνο που τα όνειρα δεν σταματούν με σφαίρες... Τον Σεπτέμβρη του '68 ξεσηκώνονται οι φοιτητές στο Μεξικό... Δεν ικανοποιούνται με το "πανηγύρι" των Ολυμπιακών Αγώνων που πρόκειται να αρχίσουν στην Πόλη του Μεξικού... Άλλα ονειρεύονται αυτοί... Όμως εκεί είναι Τρίτος Κόσμος... και το δικαίωμα των νέων στο όνειρο είναι πολύ πιο ακριβό... 15 οι νεκροί φοιτητές από τις πρώτες κιόλας επιθέσεις της αστυνομίας... Δέκα μέρες αργότερα η μεγάλη σφαγή... Βουνό τα πτώματα των δολοφονημένων στην «Πλατεία των πολιτισμών», πάνω από 150 νεκροί νέοι!... Μόνο που ακόμη και το «τσίρκο» της Ολυμπιάδας παρασέρνει στο όνειρο... Στον αγώνα δρόμου των 200 μέτρων οι Αμερικανοί Τόμυ Σμιθ και Τζων Κάρλος καταλαμβάνουν την 1η και την 3η θέση αντίστοιχα... Καθώς ανακρούεται ο εθνικός ύμνος των ΗΠΑ οι δύο μαύροι αθλητές... πάνω στο βάθρο των νικητών... υψώνουν τη σφιγμένη γροθιά τους μέσα σε μαύρο γάντι (ο χαρακτηριστικός χαιρετισμός της ριζοσπαστικής οργάνωσης «Μαύροι Πάνθηρες»)... Έξαλλη η Αμερικανική Ολυμπιακή Επιτροπή τους αποβάλλει...

Τον Νοέμβρη του ’68 η νεαρή Μπεάτε Κλάρσφελτ κατορθώνει να χαστουκίσει δημόσια τον Γερμανό καγκελάριο Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ, στέλεχος του ναζιστικού κόμματος του Χίτλερ, ουρλιάζοντας «Ναζί! Ναζί!»... Το χαστούκι αυτό κάνει το γύρο του κόσμου... Παντού ερμηνεύεται ως το χαστούκι της νέας γενιάς εναντίον της αμαρτωλής Γερμανίας των γονέων της...

Δεν ονειρεύονται φυσικά οι νέοι μόνο στη Δύση ή στον Τρίτο Κόσμο... Ονειρεύονται και στις χώρες του τέως «υπαρκτού σοσιαλισμού»...

Τον Ιανουάριο του '68 η πολωνική λογοκρισία διατάζει ξαφνικά να κατέβει από το θέατρο Ναρόντοβι της Βαρσοβίας το έργο «Οι πρόγονοι» του Άνταμ Μισκίεβιτς, κλασικό πολωνικό δράμα γραμμένο τον 19o αιώνα... Αιτία;... Ο κόσμος ξεσπά σε χειροκροτήματα κάθε φορά που οι ηθοποιοί απαγγέλλουν κορώνες εναντίον του ρωσικού ιμπεριαλισμού και των τσάρων... Σ' ένδειξη διαμαρτυρίας ομάδες φοιτητών οργανώνουν μικροδιαδηλώσεις... Ο γνωστός Πολωνός «διαφωνών» φοιτητής Άνταμ Μίχνικ αποβάλλεται από το πανεπιστήμιο, μαζί μ' έναν άλλον νέο, ως πρωταίτιος της διαμαρτυρίας... Στις 8 Μαρτίου γίνεται η πρώτη συγκέντρωση συμπαράστασης προς τους διωχθέντες... Είναι η αρχή του φοιτητικού «κινήματος του Μάρτη» στην Πολωνία... Ακολουθούν επιθέσεις της αστυνομίας και ταχύτατη εξάπλωση του κινήματος σ’ όλη τη χώρα... «Σοσιαλισμός δεν σημαίνει ρόπαλο»... «Δεν υπάρχει ψωμί χωρίς ελευθερία»... «Δημοκρατία»... είναι τα συνθήματα που γεμίζουν τους τοίχους...

Τον Αύγουστο του '68 έρχεται η εισβολή των Σοβιετικών στην Τσεχοσλοβακία... Η υπόθεση δεν αφορά μόνον ή κυρίως τη νεολαία, όμως ένας νέος, ο φοιτητής Γιαν Πάλατς, είναι αυτός που αυτοπυρπολείται τον Γενάρη του ’69... αφήνοντας τη φλόγα των ονείρων του να κάψει και την ίδια του τη ζωή...

Δεν σταμάτησαν οι νέοι να ονειρεύονται το '68... Στην Ελλάδα το ’73... στη Γαλλία το ’85... στην Κίνα το ’89... στη Γαλλία, στην Ιταλία και στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του ’90... αλλά και τον Δεκέμβρη του 2008... ασταμάτητα γεμίζουν τους δρόμους... Όσο κι αν οι εξεγέρσεις τους δεν προκαλούν τον κοινωνικό σεισμό του Μάη του ’68... κλονίζουν κυβερνήσεις... αλλάζουν συνειδήσεις...

Αχ!... Αν δεν ήταν κάτι τρελαμένα παιδιά να τραβάνε κάθε τόσο τη Γη από το μανίκι... σαν ένα «αίφνης που αίρει το λίγο του κόσμου»...

Αν δεν ήταν, Μάη του ’68, στο Παρίσι να φωνάζουν «Είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο»...

Αν δεν ζητούσαν το αδύνατο παραμονές των Ολυμπιακών, Σεπτέμβρη του ’68, τ’ αδερφάκια του Γαλλικού Μάη, στην «Πλατεία των πολιτισμών» στο Μεξικό...

Αν δεν ήταν οι φοιτητές στην Πολωνία να βγάζουν τη γλώσσα στον υπαρκτό σοσιαλισμό...

Αν δεν ήταν τόσο διψασμένα τα όνειρα του Τσεχοσλοβάκου φοιτητή Γιαν Πάλατς, δεν θα ’χαν τυλίξει οι φλόγες το κορμί του λίγο μετά την εισβολή των Σοβιετικών στην πατρίδα του... Κι αν δεν είχε αυτοπυρποληθεί ο Πάλατς, θα είχαν μείνει απυρπόλητα τα ψέματα....

Αν δεν ήταν οι φοιτητές της Αμερικής την εποχή του Βιετνάμ...

Αν δεν ήταν ο φλογισμένος Ρούντι Ντούτσκε και η νεαρή Μπεάτε Κλάρσφελτ να χαστουκίσει το Γερμανό καγκελάριο...

Αν δεν ήταν οι φοιτητές της Νομικής και του Πολυτεχνείου στην Ελλάδα... τα παιδιά της πλατείας Τιεν-αν-Μεν του Πεκίνου... και οι τρελοί Κορεάτες...

Αν δεν ήταν οι 16ρηδες τον Δεκέμβρη του 2008 στην Αθήνα, να διαδηλώνουν για τη δολοφονία της Άνοιξης...

Αν δεν είχαν εκσφενδονιστεί τόσες τρελές απειλές στο ακατόρθωτο... τόσες ανεκπλήρωτες επιθυμίες στο Σύμπαν...

Αν οι νέοι δεν άλλαζαν κάθε τόσο, έστω και για λίγο, αυτόν τον έναν κόσμο... Τότε...

Αχ!... τότε τα αινίγματα θα ’χαν κιόλας ξεδιψάσει...

Θα πίναμε όλοι εμφιαλωμένες απαντήσεις...

Τα τραγούδια θα ’ταν σαχλά και λυπημένα...

Στις φλέβες των ποιημάτων δεν θα ’τρεχε αίμα, αλλά υφάλμυρα δάκρυα κουτών παρθένων...

Τα καθαρματάκια δεν θα πεταγόντουσαν κάθε τρεις και λίγο μέσα στο μαλθακό τους ύπνο...

Οι λυγμοί σου εκείνης της Τετάρτης θα ’χαν μείνει ακόμη ανεξήγητοι...

Τα "οπωσδήποτε" θα ’μεναν -το φαντάζεσαι;- αιωνίως "οπωσδήποτε"...

Καμιά σκουριά δεν θα ’τρωγε της σιγουριάς τα πόδια...

Ο Λεόν δεν θα ’χε γίνει ολοκαύτωμα για ’κείνη τη διαολεμένη δωδεκάχρονη...

Όταν μ’ έσπρωξες, δεν θα ’χες κλάψει...

Θα τρέμαμε πάντα τα πρωινά της Δευτέρας και θα τσακιζόμασταν πάντα στα φοβερά Σαββατοκύριακα...

Κι όσο για μένα, αλλού θα κοίταγα όταν έπρεπε... Δεν ξέρω πού...

Και θα ’χε μείνει κλειδωμένη η γραμμή ανάμεσα στα δυο σου χείλη...

Μάης 1968 - Μάης 2010...

Σαρανταδυό χρόνια μετά... στη χώρα των λογιστών που υποδύονται τους πολιτικούς... όταν οι νέοι ονειρεύονται... αυτοί έχουν εφιάλτες...

*Ανάρτηση αφιερωμένη στους διαδικτυακούς μου φίλους πρκλς, KOSTAS PAP, Υπατία, Γλαρένια, Marilise, Foteini και Celin, που μ' έπεισαν να σπάσω -έστω και για μιαν ανάρτηση- τη σιωπή μου...

 

 

http://aldebaran-mhnyma.blogspot.com/