ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΚΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟΙ

Τον φωναζαμε Δελτα.Απο το αρχικο γραμμα της προτασης "Δεν εχει σημασια το ονομα μου".Ετσι συστηνοταν στις γκομενες."Πως σε λενε;" "Το δικο μου;" "Δεν εχει σημασια το ονομα μου.Σημασια εχει να καταλαβεις ποσο μου αρεσεις"
Επιανε αυτη η βλακεια;
Ναι,συνηθως επιανε.Αλλα ηταν κ η ηλικια τετοια,που καμια σημασια δεν ειχε αυτο που λες,παρα μονο ο τροπος που το σερβιρεις.Ημασταν 18,ημασταν αθανατοι και υπεροχοι.
Κ ο Δ. ηξερε πως να ηλεκτριζει τις βραδιες μας.Ηταν εξυπνος,ειχε χιουμορ,ειχε αυτοπεποιθηση κ δε μασαγε πουθενα.
Εκεινη την εποχη δεν ειχαμε αντιληφθει κανενα προβλημα,δε μας απασχολουσε το γεγονος οτι κατεβαζε ενα καραβι σαμπουκα στη καθισια του(σαμπουκα=ιταλικο ουζο,αυτο το ποτο ηταν στη μοδα καπου εκει,το 1996)
Αλλωστε κανεις απο τη παρεα δε γυρνουσε σπιτι ξεμεθυστος.

Λιγα χρονια αργοτερα,βρεθηκαμε στην Αθηνα,σε ενα παρτυ καποιου ΑΕΙ.Ειχαμε ψιλοκοψει απο παρεα.Διαφορα ακουγονταν για τον Δ..Οτι ειχε μπλεξει με ναρκωτικα,οτι ειχε γινει κωλοχαρακτηρας.Αλλα δεν ημουν εγω αυτος που ειχε ξεκοψει απο εκεινον.Εκεινος ειχε ξεκοψει απο μενα.Οσοι μπαινουν στη φαση των ναρκωτικων,αυτοι ειναι που ξεκοβουν συνηθως απ'τις παλιες τους παρεες.Prima facie,ο λογος ειναι οτι θεωρουν τους παλιους τους φιλους "ξενερωτους" που δεν ακολουθησαν τον δρομο της ξεφρενης διασκεδασης τους.
Αλλα εγω πιστευω οτι κατα βαθος ντρεπονται να τους αντικρυσουν.Εχουν ενοχες για τη νεα ζωη τους.Κ δε θα αντεχαν με τιποτα ενα βλεμμα περιφρονησης που πιθανως θα ξεφευγε αθελητα.Ομοιος ομοιω αει πελαζει.Ετσι λενε απο αρχαιοτατων χρονων.

Οταν ειδα τον Δ. παντως στο παρτυ του ΑΕΙ,τιποτα δε προδιδε τις νεες του συνηθειες.Αλλωστε η κοκαινη ειναι social drug.Hταν μεσα στη τρελη χαρα,περισσοτερο απο καθε αλλη φορα.."Που εισαι μωρη αρρωστια;!!" μου φωναξε απο μακρυα.Εφτασε κοντα μου σχεδον πετωντας.Η αυτοπεποιθηση του ηταν αυξημενη οσο ποτε.Φαινοταν μια χαρα,Μονο τα ζυγωματικα του ειχαν καπως πρηστει(χαρακτηριστικη αλλοιωση στο προσωπο των χρηστων κοκαινης)
Περασαμε μαζι ολο το βραδυ,ενα βραδυ βγαλμενο απο τις καλυτερες στιγμες του παρελθοντοςΔε θυμαμαι σε ποσες την επεσε.Η ποσα τηλεφωνα μαζεψε.Βασικα,ουτε ο ιδιος σιγουρα θυμοταν.Εκεινο το βραδυ,ο πρωταρχικος σκοπος του ηταν να κανει εμενα,τον παλιοφιλο του,να περασω καλα.Κατι σαν αποζημιωση,σαν ετεροχρονισμενη ΣΥΓΓΝΩΜΗ, για το γραψιμο ολων αυτων των ετων.
Πριν αποχωριστουμε,κανονισαμε να ξαναβρεθουμε συντομα.
Εννοειται οτι τις επομενες μερες εξαφανιστηκε.Ενα τηλεφωνο που τον πηρα,δε το σηκωσε.Το περιμενα.Αλλα κ παλι,πικραθηκα λιγο.Οχι μονο απο ανησυχια για την υγεια του.Αλλωστε,ημασταν ακομα αθανατοι κ υπεροχοι.
Αλλα κυριως γιατι βεβαιωθηκα οτι ο παλιος μου φιλος,παρεμενε παλιος.

Τα χρονια περνουν.Κ οι ανθρωποι ειναι καταδικασμενοι(ισως κ ευλογημενοι) να ξεχνουν το προσωπο που δεν αντικρυζουν,οσο κ αν τους ειχε το προσωπο αυτο σημαδεψει.

Οταν εμαθα οτι ο Δ, επεσε μια ξεφρενη βραδια σε κωμα,τον αναζητησα,Ρωτησα παντου κ εμαθα το καινουριο κινητο του.Του τηλεφωνησα.Ερχομαι απο το σπιτι σου,του ειπα.Πες μου ποτε βολευει.
Φυσικα κ ο Δ. δεν ειχε πεσει σε κωμα.
Αλλα ξερετε τι συμβαινει με τις φημες.Κ ποσο διαστρεβλωνεται το πρωταρχικο γεγονος.
Η φαση ειχε ως εξης,ενα βραδυ ο Δ. λιποθυμησε κ τον τρεχαν στα νοσοκομεια.Οι εξετασεις δεν ηταν πολυ απογοητευτικες.Απλα εδειξαν αφυδατωμενη καρδια..Αυτο ακριβως του ειπε ο γιατρος."Την εξαντλησες" "Προσεξε"
Η κοκαινη αναγκαζει τη καρδια να φτασει μεχρι κ  160 παλμους την ωρα.Εφιδρωση,Το σωμα χανει τα υγρα του.Η μεταβαση σε τοπο χλοερο δεν αργει κ πολυ.

Καθως μου τα εξηγουσε ολα αυτα,τον κοιταζα κ προσπαθουσα,πισω απο τα στρωματα του χρονου κ της ντρογκας,να διακρινω τον παλιο μου φιλο.Δεν ειχε αλλαξει πολυ ομως ειχε αλλαξει.Καταλαβαινω οτι φασκω λιγο κ αντιφασκω,ισως δε βγαινει ακρη.Αλλα δε μπορω να το περιγραψω καλυτερα.Ειχε παχυνει πολυ στο προσωπο,τα μαλλια του ειχαν ασπρισει αρκετα,τα ματια του εδειχναν φοβισμενα.
Αλλα δεν ηταν παλλομενος,ζωντανος φοβος.
Ηταν φοβος απολιθωμενος.
Λες κ αντικρυσε τη Μεδουσα,
λες κ γυρισε να δει τα Σοδομα που φλεγονταν.
Ειχε χαθει εννοειται,η παλια του αυτοπεποιθηση.Μιλουσε γρηγορα,μασαγε τις λεξεις,μετεδιδε αγχος στον συνομιλητη του.Αλλα ταυτοχρονα ο φοβος τον ειχε προσγειωσει,τον ειχε μαλακωσει,του ειχε σπασει τον κακως νοουμενο τσαμπουκα,τον τσαμπουκα που περισσευε.Δεν ημασταν πια 18,ουτε 25.
Κ ο Δ. ειχε αντιληφθει(οχι με τον καλο τροπο)οτι δεν ημασταν πια αθανατοι κ υπεροχοι.
Κ ομως,πισω απο αυτα τα στρωματα,ηταν πολυ ευκολα να διακρινεις τον Δ.Σχεδον οπως ηταν παλια.
Εφυγα απο το σπιτι του λεγοντας του να ξαναβρεθουμε οποτε ηθελε.Τις επομενες μερες,βδομαδες,κανεις δεν ειχε επικοινωνησει με τον αλλον.Μαθαινω ομως νεα του.Καλα νεα.

Σηκωθηκα μια μερα κ σταθηκα απεναντι στον καθρεπτη μου.Εχω παχυνει κ εγω,αν κ οχι στο προσωπο.Επισης τα μαλλια μου εχουν αραιωσει καπως.
Αλλα δεν εχω αλλαξει πολυ απο τα 18 μου.Την ιδια τρελα κουβαλω,κ εχω πασχισει να κουβαλω και την ιδια αγνοτητα.Κ ξερω οτι κ ο Δ.,αν κοψει τελικα τις μαλακιες,θα αντιληφθει το ιδιο,κοιταζοντας στον δικο του καθρεπτη.
Δε γαμιεται.
Αθανατοι κ υπεροχοι θα ειμαστε για παντα.