ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΝΕΚΡΩΝ (ΕΝΑ ΦΡΟΥΔΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ)

Eνα μικρο αγορακι εχει πανω μου
το βλεμμα καρφωμενο.
Ισως νιωθει περιφρονηση.
Ισως νιωθει φοβο.
Ενα μικρο σφαγμενο αγορακι ψαχνει το κεφαλι του,
περπαταει με δυσκολια,
ισως το πετσοκοψω με μανια,
ισως το διωξω απο δω,
ενα μικρο, σφαγμενο κ αποδιωγμενο αγορακι προσπαθει να θυμηθει
πως ηταν,
ισως ειχε δοντια στραβα,
ισως ηταν χοντρο, με μεγαλα βυζια,
μα σιγουρα θα ηταν κι αυτο ενα γλυκο αγορακι,
οπως ολα τα αλλα παιδακια της ηλικιας του.
Μπορω να βρω το κεφαλι,
μπορω να βρω εκεινη τη στιγμη,
ομως ποτε μου δε θα βρω
τη χαμενη του ψυχη.

                                ---------------------------------

"Θυμησου
κλαψε
ικανοποιησου
τα παραλληλα μονοπατια παντα θα σε απελπιζουν.
Χανω δερμα
χανω τα ζωα μου
χανω τα στρατιωτακια μου
χανω τη παρθενια μου
χανω τη λυσσα μου.
Πεσε να κοιμηθεις.
Ισως ο Θεος να σε λυπηθει.
Και να μη ξυπνησεις."

                                   --------------------------------

Ποιος ηταν εδω;
Ποιος εχυσε στα σεντονια;
Ποιος μουτζουρωσε τις φωτογραφιες;
Η ντροπη γινεται Οργη,
πομπωδης διεκτρανωση του Καθημερινου Τιποτα,
η Οργη γινεται Κλειδι,
το Κλειδι γελαει
γιατι ξερει τι θα ανοιξει.
Ποιος παραβιασε το Απορρητο;
Ποιος εψαξε μες στα συρταρια;
(Κανεις δε θα με σεβεται απο δω και περα.
Κανεις δε θα πιστεψει οτι καποτε ειχα προσδοκιες.)
Ποιος ηταν τελικα εδω;

                             -------------------------------------

Ενα μικρο αγορακι φοβαται μηπως μεγαλωσει.
Μηπως ξεχασει τα τραγουδια.
Μηπως γινει Τερας.
Ενα μικρο αγορακι τρομαζει με αυτο που βλεπει στον καθρεπτη,
τρομαζει τα αλλα τα παιδακια,
φταιει η ουρα του;
Οι σαυρες που εχει στα μαλλια του;
Τα δοντια που φυτρωσαν στη παλαμη του;
Ενα μικρο αγορακι κρυβεται συνεχως στο δωματιο του.
Γεματοι οι τοιχοι απο φωτογραφιες νεκρων.
Οταν μεγαλωσει,
δε θελει να μοιασει σε κανεναν.
Παρα μονο
σε αυτους.

                                              --------------------------------

Καποιος εκρυψε τη μαμα μου.
Δεν ειναι αστειο αυτο.
Καποιος ισως κανει κακο στη μαμα μου.
Φοβαμαι μη τη σκοτωσει πρωτος.
Φοβαμαι οτι θα γινω τερας.
Φοβαμαι οτι θα κρυβομαι στο δωματιο μου.
Φοβαμαι οτι θα μου κοπει το κεφαλι.
Καποιος εκρυψε τη μαμα μου.
Εγω κρυβομαι στο δωματιο μου.
Καποιος ηταν στο δωματιο μου.
Μαζι με τη μαμα μου.
Αρχιζω και μισω αυτο το δωματιο.
Φανταζομαι πραγματα,
φανταζομαι ιστοριες,
σιγουρα θα εχω βγει εξω απο το δωματιο,
δε μπορει ανεκαθεν να ημουν κρυμμενος εδω,
μα ειναι φορες που νομιζω οτι ζω
την ιδια μερα, συνεχως.

                                    -----------------------------

Ανησυχω.
Ζω μεταξυ Πραγματικοτητας και Ψευδαισθησης.
Μα δε ξερω ποια ειναι ποια. Τι ειναι τι.
Τωρα που γραφω,
μπορει στη πραγματικοτητα να μη γραφω.
Αλλα να κοιταζομαι στον καθρεπτη,
να χυνω στα σεντονια,
να μουτζουρωνω φωτογραφιες.
Ανησυχω.
Βλεπω το ασχημοτερο ονειρο εδω και χρονια.
Μα φοβαμαι να ανοιξω τα ματια,
μην αντικρυσω κατι ακομα χειροτερο.
Ισως ζω μεταξυ Ψευδαισθησης και Ψευδαισθησης.
Εχω για σκηπτρο ενα κομμενο κεφαλι.
Εχω για φιλο ενα μικρο αγορι.
Που χανει τη μιλια του.
Τα δακρυα του.
Την ομορφια του.
Το κορμι του.
Τη ψυχη του.
Θελω να το βοηθησω.
Να βρω τη μαμα του.
Να τη σκοτωσουμε.
Μαζι.
Καποιος κραταει μια χειροβομβιδα.
Καποιος κραταει συνεχως το πεος του.
Δεν ειμαι εγω.
Δεν κρυβομαι στο δωματιο.
Ενα μικρο αγορακι κλαιει,
θα κλαιει για παντα.
Κι οσο το παρηγορω,
τοσο το καταστρεφω