ΕΝΑ ΧΕΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΔΕΙΛΟ ΚΟΥΤΑΒΙ (ΤΟ PUNCTURE ΚΑΙ Η ΑΓΕΛΗ)

H ταινια PUNCTURE δεν εχει καμια σχεση με τη τυπικη καταγγελτικη χολυγουντιανη ταινια.
Δεν εχουμε τον ηρωα εδω που τα βαζει με το Συστημα, τις Εταιρειες, το Καθεστως
και τους ξεσκεπαζει, καταφερνοντας ο ιδιος να βγει αλωβητος απο ολο αυτο.
Δε θα μπορουσε να συμβαινει αλλιως, απο τη στιγμη που ειναι βασισμενη σε μια αληθινη ιστορια,
κι οπως ολοι γνωριζουμε, στον πραγματικο κοσμο, τα χολυγουντιανα χαπυ εντ ειναι σπανιοτατα.

Εδω εχουμε δυο νεαρους δικηγορους, εκ των οποιων ο ενας ρουφαει κοκκαινη, σουταρει πρεζα, καταστρεφει το συκωτι του λογω του αλκοολ,
στη προσωπικη του ζωη, ταξιδευει απο παρακμη σε παρακμη, κι ομως, παραμενει ιδεαλιστης, ιδεαλιστης ακαταβλητος, δοσμενος απολυτα στην εσωτερικη του, σχεδον Πλατωνικη, αισθηση της Δικαιοσυνης.
Αυτοι οι ανθρωποι αναλαμβανουν μια υποθεση που κανεις δεν ηθελε να αναλαβει.
Ενας τυπος, εφηυρε τη συριγγα ασφαλειας, η οποια αχρηστευεται υστερα απο τη πρωτη χρηση.
1998, 800.000 ατυχηματα καθε χρονο στην Αμερικη, με θυματα κατα κυριο λογο νοσηλευτριες που μολυνονται απο φορεις του ΑIDS, της Ηπατιτιδας C κλπ,
οι οποιοι νοσηλευονται στα Αμερικανικα Νοσοκομεια.
Τα οποια νοσοκομεια αρνουνται να προμηθευτουν την ευρεσιτεχνια του τυπου αυτου, αρνουνται δηλαδη να προλαβουν τα 800.000 αυτα ατυχηματα (και δυστυχηματα ενιοτε)
και ο λογος ; Η συριγγα ασφαλειας ειναι ακριβοτερη κατασκευη και τα λομπι των προμηθευτων νοσοκομειακου υλικου, δεν εχουν καμια διαθεση να τους την προμηθευσουν.

Οι δικηγοροι λοιπον αυτοι, επιδιδονται στον τιτανιο αγωνα, μηνυοντας, αν θυμαμαι καλα, τις ενωσεις προμηθευτων νοσοκομειακου υλικου, οι οποιοι, βαζουν μπροσταρηδες δικηγορους-φιρμες, για να κανουν τη ζωη δυσκολη στους δυο νεους δικηγορους.
Οι δυο αυτοι τυποι περνουνε τα πανδεινα,
με απιστευτο προσωπικο κοστος κανουν ο,τι μπορουν για να αφυπνισουν τον κοσμο,
προσπερνανε τις "φιλικες" προειδοποιησεις-απειλες των μεγαλοσυναδελφων τους οτι αν συνεχισουν, "θα το φανε το κεφαλι τους"
Ομως, στη πραγματικη ζωη, αυτα δε προσπερνουνται ετσι απλα.
Στην πραγματικη ζωη, τα εξοδα τρεχουν, οι υποχρεωσεις τρεχουν, τα νοικια τρεχουν, οι λογαριασμοι τρεχουν,
τρεχουν και σε παρασερνουν σε εναν αδυσωπητο αγωνα δρομου, οπου,
διχως να ξερεις καλα καλα αν θα καταφερεις να τερματισεις,
τα εμποδια μπροστα σου ορθωνονται σωρο,
κι οση διαθεση να εχεις να βοηθησεις τους διπλανους σου, συνειδητοποιεις με τον πιο πικρο τροπο, οτι ο χρονος δε φτανει, η ορεξη δε φτανει, η διαθεση δε φτανει, ο αλτρουισμος δε φτανει,
δε φτανει,
οσο και να το παλεψεις, οταν εισαι μονος σου,
δε φτανει.
Ακομα και με ομοιους σου, οταν ειστε λιγοι,
δε φτανει.
Και τα ερωτηματα αμειλικτα χοροπηδανε διπλα σου, οταν η ζωη σκαει απο το παραθυρο μια μερα απροειδοποιητα, κι εκει που νομιζεις οτι μπορεις να τη ζησεις διχως να συμβιβαζεσαι, διχως να εκφυλιζεσαι, ερχεται και με ενα παγωμενο -δηθεν παιχνιδιαρικο- βλεμμα,
σου υπενθυμιζει πως αυτο που ερχεται,
οσο κι αν φωναζεις ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, οσο κι αν φωναζεις ΟΜΟΨΥΧΙΑ,
αυτο που ερχεται λοιπον,
θα το περασεις μονος.

Σκεφτομαι οτι οι νεοι δικηγοροι της ταινιας,
(να επαναλαβω οτι ειναι υπαρκτα προσωπα)
ειναι ο,τι πλησιεστερο στην εννοια του ΗΡΩΑ που εχουν εμφανιστει τα τελευταια χρονια στον πλανητη. Διχως κομματα απο πισω, διχως πατρονες, διχως κανενα απολυτως συμμαχο,
εδωσαν τον αγωνα τους, εναν τιτανιο αγωνα στη Μεκκα του Ανθρωποφαγικου Καπιταλισμου,
την Αμερικη.
Δεν εννοω οτι μονο αυτοι ειναι αγωνιστες
ακομα και εδω, στη νεκρη μας χωρα, εχουμε τους αγωνιστες στη Χαλυβουργικη, που δινουν τον αγωνα τους, διχως να ακουγεται κιχ για αυτους στα χουντοκαναλα
http://redflyplanet.blogspot.com/2011/12/16.html
Εννοω οτι δε μπορω να φανταστω κατι που να προσεγγιζει περισσοτερο την εννοια του Θαρρους και της Αυταπαρνησης, πλην παραδειγματων σαν αυτων,
τετοιοι ανθρωποι μπορουν και πρεπει να ειναι προτυπο για εμας τους υπολοιπους.

"τετοιοι ανθρωποι μπορουν και πρεπει να ειναι προτυπο για εμας τους υπολοιπους";

Μπαινω στη θεση αυτων των δικηγορων. Πως ειναι δυνατον να κανεις αυτο που εκαναν;
Πως ειναι δυνατον να τα βαλεις με ολους και με ολα, σε εναν ανισο αγωνα, οπου ο Δαυιδ δε κραταει στα χερια του ουτε καν σφεντονα;
Και τι θα εκανα εγω στη θεση τους; Θα αντεχα να τα βαλω με το Συστημα; Μεχρι που θα εφταναν οι αντοχες μου; Αν δεν ειχα να πληρωσω ουτε το ρευμα, πως θα αντιστεκομουν στη δωροδοκια των μεγαλοδικηγορων αντιδικων; Θα μπορουσα να το παω μεχρι τελους, στη προσπαθεια μου να τα τσακισω τη μαφια των Νοσοκομειων;
(ΕΔΩ ΕΝΤΑΞΕΙ, ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, ΤΗ ΤΣΑΚΙΣΕ Ο ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ ΚΙ Ο ΛΟΒΕΡΔΟΣ)
Και να σωσω τις εκατονταδες χιλιαδες των νοσηλευτριων που μολυνονταν καθε χρονο λογω της εγκληματικης τσιγκουνιας των διοικησεων των νοσοκομειων;
Κι αν δε με ακουγε κανεις; Κι αν απειλουμουν;
Ενταξει, ισως καποιοι να εχουν τη δυναμη να βαλουν τα τριαντα αργυρια στον κωλο των Φαρισαιων.
Ομως η απειλη κατα της ζωης της δικιας σου, η ακομα χειροτερο, των δικων σου ανθρωπων;
Πως αντιμετωπιζεται κατι τετοιο;

Πως μπορουμε να ξερουμε οτι εμεις δε θα καναμε τα ιδια και χειροτερα,
αν ημασταν στη θεση των δικηγορων, των βουλευτων, των δικαστικων, των Υπουργων,
των δημοσιογραφων, των Ακαδημαικων
και γενικα ολων αυτων που σκυλοβριζουμε απο το πρωι ως το βραδυ εδω και δυο χρονια ως ξεπουλημενους και υπευθυνους για τη σαπιλα των θεσμων;
Αν ημουν ο ΓΑΠ και με απειλουσαν πχ οτι θα σκοτωσουν τα παιδια μου,
αν ημουν η Ολγα Τρεμη, η ο ανακριτης που εβγαλε απο τη φυλακη τον Μακη Ψ.,
αν ημουν ο Καραμανλης, ο Πρετεντερης η καποιος Ακαδημαικος, με τις νεκρικες μασκες αποστεωμενης θανατιλας που εχουν για προσωπο και βγαινουν στα ΜΜΕ προσπαθωντας να μας πεισουν για την αναγκαιοτητα των Μνημονιων,
αν ημουν ολοι αυτοι, και ηξερα οτι πρεπει να υπηρετησω το Συστημα για να επιβιωσω εγω και οι ανθρωποι που αγαπαω,
πως μπορω να ειμαι σιγουρος οτι στη Παρελαση των Δολοφονων του Λαου,
εγω με τα παχια τα λογια,
δε θα ημουν ο Σημαιοφορος;

Δε προσπαθω βεβαια να πεισω κανεναν να δουμε τους φορεις της θεσμικης σαπιλας με καλυτερο ματι, ποσο μαλλον να δικαιολογησω τους δολοφονους μιας ολοκληρης χωρας.
Αυτο που ουσιαστικα λεω σε αυτη μου την αναρτηση, ειναι οτι πρεπει να κοπουν μαχαιρι τα παχια τα λογια και οι τσαμπα μαγκιες. Να κοπουν τα συνθηματακια και οι ευκολιες που μηρυκαζουμε διχως να εχουμε συναισθηση του τι λεμε. Χρειαζεται βαθεια αυτοκριτικη, χρειαζεται παραδοχη των φοβων,
της δειλιας, των υπερβολων και των ψεμματων μας,
οι περισσοτεροι απο εμας δεν ειμαστε παρα δειλα, χεσμενα ανθρωπακια, που ανα πασα στιγμη θα πουλουσαν και τον κωλο τους αν καποιος παρουσιαζοταν και τους δωροδοκουσε, υποσχομενος να τους λυσει το οικονομικο τους προβλημα για μια ζωη.

Αν υποθεσουμε οτι ερχοταν καποιος τυπος και μου υποσχοταν μια κατοσταρα χιλιαδες ευρω για να σταματησω να γραφω αυτα που γραφω, η ακομα και να το "γυρισω" λιγο προς Καθεστως μερια,
πολυ θα ηθελα να γραψω οτι θα του ελεγα, take the money and shove it up your ass.
Πιθανον και να το εκανα, επειδη ειμαι και λιγο μουρλος, αλλα δε θα προετρεπα κανεναν να πονταρει σε αυτο..
Αν ακομα χειροτερα, καποιος απειλουσε τους δικους μου, εγω τι θα εκανα;
Σαλαμ αλεκουμ μαγκες, το ιστολογιο κλεινει, να ζησουμε να το θυμομαστε.

Δε προσπαθω να φερω τους παντες στα μετρα της δικης μου δειλιας, η της δικιας μου απουσιας γενναιοτητας, αλλωστε, υπαρχουν πολλοι ανθρωποι, ειμαι βεβαιος, που θα μπορουσαν να παιξουν το κεφαλι τους κορωνα γραμματα, για τον συνανθρωπο τους.
Αλλα αυτοι, ηταν, ειναι και θα ειναι, εξαιρεσεις.

Βλεπω τους ανθρωπους γυρω μου σα πληγωμενα κουταβια, που γλειφουν τις πληγες τους και προσπαθουν να γαβγισουν στον ανεμο η στους εχθρους τους, αλλα αυτο που βγαινει απο τα λαρυγγια τους ειναι τοσο αδυναμο, που το παιρνει ο ανεμος και χανεται.
Βλεπω τα κουταβια να ψαχνουν να βρουν τη μαμα τους, αλλα η μαμα τους δεν υπαρχει πια
(ΜΑΜΑ=ΟΙ ΣΤΑΘΕΡΕΣ ΠΟΥ ΜΑΘΑΜΕ ΟΤΙ ΥΦΙΣΤΑΝΤΑΙ, ΑΛΛΑ, GUESS WHAT;
ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΑΘΕΡΕΣ)
Και τα κουταβια αυτα ειναι ανυπερασπιστα στα ορνεα που τα περιτρυγυριζουν για να τραφουν απο τα κουφαρια τους, η ακομα κι απο τα ιδια εν ζωη,
υπαρχουν σημερα ορνεα
που δε σε περιμενουν να πεθανεις για να τραφουν,
βουτανε πανω σου προτου ξεψυχησεις.

Εινα αστειο, ματαιο η κι ανοητο να περιμενουμε τα κουταβια να γινουν λιονταρια.
Ειναι ακομα πιο ανοητο, αλλα και κατι χειροτερο, ειναι επικινδυνο, τα κουταβια να πιστεψουν οτι ειναι λιονταρια.
Ειμαστε αυτο που ειμαστε κι αυτο που ειμαστε ειναι ανυπερασπιστο,
οσο παλευει μονο του.
Ειμαστε ενα συνονθυλευμα δειλων παρτακηδων που ανα πασα στιγμη, θα πουλαγαν τον διπλανο τους αν χρειαστει, για να επιβιωσουν,
ομως, και παλι, οσο ομολογεις την αδυναμια σου, φτανει η αδυναμια σε ενα σημειο που παυει πια να ειναι αδυναμια.
Ειναι λυτρωση απο τον φοβο οτι εισαι φοβιτσιαρης, η παραδοχη οτι φοβασαι.
Δε γινεται δυναμη, ομως παυει πια να ειναι αδυναμια.
Ειναι αληθεια, και η αληθεια μονο πια μπορει να μας βγαλει απο την παραδοση.
Ονομασε τον φοβο σου, κι ο φοβος θα χαθει. Ονομασε τα πιο τρωτα σημεια του χαρακτηρα σου, και ξαφνικα θα ανακαλυψεις οτι εισαι λιγοτερο τρωτος απο αυτο που φοβοσουν να παραδεχτεις οτι νομιζες πως ησουν.

Ενα χεσμενο και δειλο κουταβι, δεν ειναι παρα ενα χεσμενο και δειλο κουταβι.
Πολλα χεσμενα και δειλα κουταβια που λεονταριζουν, δεν ειναι λιονταρια, εξακολουθουν να παραμενουν πολλα δειλα και χεσμενα κουταβια.

Πολλα χεσμενα και δειλα κουταβια ομως που αναγνωριζουν τη δειλια και τον πανικο τους,
μαθαινουν να ζουν με τη δειλια και τον πανικο τους,
μαθανουν να τον κουμανταρουν,
μαθαινουν να συγχωρουν ο ενας τον αλλον για τη δειλια του,
αλλα το κυριοτερο,
μαθαινουν να συγχωρουν
τον εαυτο τους..
που βλεπει σε αποσταση τους ηρωες του και τιμωρει διαρκως τον εαυτο του γιατι δε καταφερε ποτε να γινει σαν αυτους..

πολλα χεσμενα και δειλα κουταβια που τα συνειδητοποιουν ολα αυτα, γινονται αγελη.
Ενωνουν τη δειλια τους και η δειλια σιγα σιγα αρχιζει σα δειλια να μη μοιαζει.
Κι αν η λεξη αγελη τρομαζει τους εγωισταρους που δε θελουν να τσουβαλιαζουν τον πολυτιμο εαυτο τους εις οφελος του κοινου καλου,
ας τους θυμισουμε οτι αν ξερει η αγελη να κανει ενα πραγμα καλα, αυτο ειναι να θρεφεται οταν πειναει και να εκδικειται οσους την εβλαψαν, γιατι ποτε
μα ποτε, δε ξεχναει..

ΥΓ Δε θα αποκαλυψω το τελος της ταινιας PUNCTURE
Αξιζει να τη δειτε, διχως να τα μαθετε ολα απο εδω.