ΣΚΑΡΦΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΒΟΥΝΟ.. (ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕ ΠΕΣΣΟΑ ΚΑΙ ΚΑΡΟΥΖΟ)

"Που βρισκεται ο Θεος, ακομα κι αν δεν υπαρχει; Θελω να προσευχηθω και να κλαψω, να μετανιωσω για εγκληματα που δεν διεπραξα, να απολαυσω τη συγχωρεση σαν θωπεια οχι ακριβως μητρικη.
   Μια αγκαλια για να κλαψω, αλλα μια αγκαλια πελωρια, χωρις μορφη, πλατια σαν νυχτα καλοκαιρινη, κι ωστοσο κοντινη, ζεστη, γυναικεια, διπλα σ'ενα τζακι...Να μπορω εκει να κλαψω πραγματα ασυλληπτα, αποτυχιες που δεν ξερω καν ποιες ειναι, τρυφεροτητες ανυπαρκτων πραγματων και μεγαλες αμφιβολιες που φερνουν ριγος δεν ξερω ποιου μελλοντος...

Χρονια παιδικα απ'την αρχη, παλι μια γρια παραμανα, και μια κουνια για ν'αποκοιμηθω αναμεσα σε παραμυθια που νανουριζουν, που μολις τα ακουω, ενω η προσοχη μου γινεται ολο και πιο αδυναμη, ολο μεγαλους κινδυνους-εισχωρουσαν σε νεαρα μαλλια ξανθα σαν σταχυα....
Κι ολα αυτα ειναι πολυ μεγαλα, πολυ αιωνια, οριστικα τετελεσμενα, κι εχουν το μοναδικο αναστημα του Θεου, εκει στο θλιβερο και υπναλεο βαθος της εσχατης πραγματικοτητας των Πραγματων..
Mια αγκαλια η μια κουνια η ενα μπρατσο ζεστο γυρω απο το στηθος μου...Μια φωνη που τραγουδαει σιγαλα και μοιαζει να θελει να με κανει να κλαψω...Το τριζοβολημα της φωτιας στο τζακι...
Μια ζεστη μεσα στο χειμωνα... Μια χλιαρη παρεκκλιση της συνειδησης μου... Κι επειτα, χωρις ηχο, ενα γαληνιο ονειρο σ'εναν τεραστιο χωρο, σαν το φεγγαρι που κυλαει αναμεσα στα αστερια...

Οταν βαζω κατα μερος τα τεχνασματα και τακτοποιω σε μια γωνια, με μια προσοχη ολο τρυφεροτητα-θελοντας να τα φιλησω- τα παιχνιδια μου, τις λεξεις, τις εικονες, τις φρασεις- απομενω τοσο
μικρος και ακινδυνος, τοσο μονος σε ενα δωματιο τοσο μεγαλο και τοσο θλιβερο, τοσο βαθια
θλιβερο!...
  Τελικα ποιος ειμαι εγω οταν δεν παιζω; Ενα κακομοιρο ορφανο εγκαταλειμμενο στους δρομους των αισθησεων, τρεμοντας απο το κρυο στις γωνιες της Πραγματικοτητας, που ειναι υποχρεωμενο να κοιμαται στα σκαλοπατια της Θλιψης και να τρωει τον αρτο της Φαντασιας.
Γνωριζω το ονομα του Πατερα μου, μου ειπαν οτι το ελεγαν Θεο, αλλα το ονομα του δε μου λεει τιποτα. Μερικες φορες, τη νυχτα, οταν νιωθω μονος, τον φωναζω και κλαιω και προσπαθω να του δωσω μια μορφη που θα μπορουσαν να την αγαπησω... Αλλα υστερα σκεφτομαι πως δε τον γνωριζω, πως ισως δεν ειναι ετσι, πως ισως ποτε δεν θα ειναι αυτος ο πατερας της ψυχης μου..
   Ποτε θα τελειωσουν ολα αυτα, αυτοι οι δρομοι οπου σερνω την αθλιοτητα μου, κι αυτα τα σκαλοπατια οπου κουρνιαζω για να ζεσταθω απ΄το κρυο και νιωθω τα χερια της νυχτας μεσα απ'τα κουρελια μου; Αν καποια μερα ο Θεος ερχοταν να με βρει για να με παρει σπιτι του και να μου δωσει ζεστασια και στοργη...Μερικες φορες το σκεφτομαι και κλαιω απο χαρα στη σκεψη οτι μπορω να το σκεφτω...Αλλα ο ανεμος σερνεται εξω στο δρομο και τα φυλλα πεφτουν στο πεζοδρομιο...
Σηκωνω τα ματια και βλεπω τ'αστερια που δεν εχουν νοημα κανενα...Και απ'ολα αυτα μενω μοναχα εγω, καημενο παιδι εγκαταλειμμενο, που καμια Αγαπη δεν θελησε για υιοθετημενο παιδι της και καμια Φιλια για συντροφο των παιχνιδιων της.
   Κρυωνω πολυ. Ειμαι τοσο κουρασμενος στην εγκαταλειψη μου. Ω ανεμε, πηγαινε να βρεις την Μητερα μου. Πηγαινε με μεσα στη Νυχτα στο σπιτι που δεν γνωρισα...Δωσε μου παλι, ω απεραντη Σιωπη, την παραμανα μου και την κουνια μου και το νανουρισμα με το οποιο κοιμομουνα...."






" Ο τελειος ανθρωπος για τους ειδωλολατρες ηταν η τελειοτητα του ανθρωπου που υπαρχει.
Ο τελειος ανθρωπος για τους χριστιανους, η τελειοτητα του ανθρωπου που δεν υπαρχει.
Ο τελειος ανθρωπος για τους βουδιστες, η τελειοτητα του να μην υπαρχει ο ανθρωπος.

Η φυση ειναι η διαφορα μεταξυ της ψυχης και του Θεου.

Ολα οσα ο ανθρωπος εκθετει η εκφραζει ειναι σημειωσεις στο περιθωριο ενος κειμενου που εχει σβηστει ολοσχερως. Απο το νοημα των σημειωσεων μπορουμε πανω κατω να συναγαγουμε ποιο πρεπει να ηταν το νοημα του κειμενου. Αλλα απομενει παντα μια αμφιβολια, και τα πιθανα νοηματα ειναι πολλα."



ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΤΟΜΟ ΤΟΥ "ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ"
ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ,
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΑ

                     ΠΑΥΣΙΠΟΝΟΝ       του Νικου Καρουζου

Το βλεμμα φτανει ανετα στη Λισαβωνα
εχω σχεδον αποδημησει στα εναυσματα
θα'θελα να σου επιστρεψω την αφη σου
χαριζοντας σου και τα δεκα μου δαχτυλα
μνημονευουμε μυστηριο
μνημονευουμε ηλιθιοτητα, μα εμενα
με φρουρει συνεχως η εναρθροσυνη
το τριγωνο εμπαιζει κι αυτο τα ανυπαρχτα
  ουρανια συνεχως με τρια υψη
δευτερευοντες αγγελοι διαρκως συστρεφονται
στον υπνο πετυχαινουμε τον σοσιαλισμο μας.
Κουφαλογο-αυτη ΄ναι- η αδιορατη καλοσυνη
χασμουρητο του εαρος μυωπικη νοσταλγια.
Ειμαι ακεραιος ωσαν του Αγιου Πανθηρα τα σαγονια
κοιταζοντας απ΄τη γαλαζια κλειδαροτρυπα
τις λινες του Ιησου βλεφαριδες που ο ανεμος
με τον αντιχειρα ξαναχαιδευει σημερα
στα ανεπροκοπα βραχια της χαμηλοφωνης Ιουδαιας.
  Οσμιζομαι καταιγιδα στο επακρο
μα η καρδια μου απουσιαζει στ'αγριολουλουδα.



                                   ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟ        του Νικου Καρουζου

[....] παραγει αζωτο σας λεω οποιος
δεν τις βλεπει και τις δυο οψεις
God is dead/υπογραφη  Fred
Fred is dead/υπογραφη God

ας βαλουμε το νομισμα στην τσεπη




                                      (Σημειωση δικια μου: ο Fred στο ποιημα του Καρουζου δεν ειναι παρα ο Fredrich Nietzsche..το ποιημα σχολιαζει τη φραση του Νιτσε "Ο Θεος ειναι νεκρος")

 Σημερα Χριστουγεννα 2011, στο μυαλο ολων, ερχεται εστω για λιγο ο Θεος.

Tι ειναι ο Θεος; Μια δροσοσταλιδα και σταλα αιματος μαζι, ο πονος της γεννας και ο πονος της μανας που χανει το παιδι της, το δακρυ αιχμαλωτισμενου ζωου, το αορατο δακρυ της Νυφης
και το χαμογελο ενος μικρου παιδιου στο Χριστουγεννιατικο δενδρο,
η βαρυτητα που μας δυσκολευει να σκαρφαλωσουμε στο βουνο,
η εκρηξη του Κρακατοα και οι βαλσαμωμενοι ερωτευμενοι που εγιναν σταχτες αγγιζοντας ο ενας τον αλλον στην Πομπηια,
η κουραση που νιωθουμε αυτες τις μερες που προιωνιζει μια ακομα Πτωση,
η Πτωση, η καθημερινη μας Πτωση και η καθημερινη μας Υψωση οταν συνειδητοποιουμε οτι ειμαστε ακομα ζωντανοι,
τι ειναι ο Θεος, εσυ κι εγω, εσυ κι εγω ειμαστε ο Θεος, γιατι αν δεν ειμαστε εσυ κι εγω ο Θεος, τοτε ο Θεος ειναι ενα τιποτα,
οπως εσυ κι εγω..

(το τιποτα που καθημερινα οφειλουμε να υπερβαινουμε)