2 ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΤΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΘΡΙΛΕΡ.

Δεν εχω τι να γραψω,
-βασικα εχω, αλλα ειναι τελειως απαισιοδοξες οι σκεψεις και δε θελω τωρα να επεκταθω-
οποτε, αναδημοσιευω δυο διηγηματα που εχω αναρτησει παλιοτερα.



                                    

ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΤΕΡΟ ΛΕΥΚΟ

 

 

 

 

Δεν ειχα βρεθει εκει με τη θεληση μου. Θυμαμαι οτι περπατουσα μεσα στο δασος και ξαφνικα συνειδητοποιησα οτι ειχα χαθει..Θυμαμαι οτι με τραβηξαν οι ψαλμωδιες και οι παραξενοι θορυβοι,
αλλα δε μπορω να θυμηθω περισσοτερα, ουτε τι δουλεια ειχα σε αυτο το δασος, ουτε εκεινους που ειχαμε ερθει εδω μαζι.
Κρυμμενος μεσα στις φυλλωσιες, παρακολουθουσα μια Λιτανεια. Δε ξερω πως αλλιως να  χαρακτηρισω αυτο που εβλεπα. Ντυμενοι ομοιομορφα με λευκες κελεμπιες, δεκα με 15 φιγουρες ειχαν σχηματισει εναν κυκλο. Και βαδιζαν στη νοητη περιμετρο αυτου του κυκλου,
βημα αργο κι ασταματητο,
ψελνοντας η μουρμουριζοντας ακαταλαβιστικα.
(Διαισθανθηκα πως η αγωνια μου θα ηταν ακομα μεγαλυτερη αν καταλαβαινα τη γλωσσα τους)
Ηταν ντυμενοι στα λευκα, αλλα αποτελουσε το δαιμονικοτερο Λευκο που ειχα δει ποτε.
Ενα αρρωστο λευκο, που θαρρεις οτι φωσφοριζε, στελνοντας θλιβερα μηνυματα στο φεγγαρι
(Η μπορει  να ηταν εκεινο που αντανακλουσε τη θλιψη του φεγγαριου)

Σταδιακα, φλογες δυναμωναν απο κρυμμενους βωμους.
Και δε θα μου προξενουσε το θεαμα αυτο την ιδια αγωνια, αν δεν ειχα δει κι ακουσει καθαρα
το κλαμα ενος μωρου.
Ημουν σε μια υπερυψωμενη τοποθεσια κι εβλεπα καθαρα μεσα σε αυτο το ξεφωτο.
Μια σκουροχρωμη κουνια στη μεση αυτου του λευκου κυκλου
κι ενα μωρο να κλαιει. Οχι πολυ εντονα, ουτε σπαρακτικα,
κλαμα απαλο, σα να ακουγεται απο πολυ μακρυα,
ομως το οτι ηταν απαλο, καθολου δε μειωνε τη φρικη.
Γιατι βρισκοταν αυτο το μωρο εκει, στη μεση του κυκλου; Στη μεση του πουθενα;
Απο ποια Μητερα το αρπαξαν; Κι αν δεν απηχθη, τι ειδους Μητερα μπορεσε να προσφερει
το μωρο της σε αυτους;

Οι λευκες κελεμπιες σταματησαν να περπατανε, και σχεδον με στρατιωτικο ρυθμο, εστρεψαν
το βλεμμα ταυτοχρονα στο κεντρο αυτου του κυκλου...
....εστρεψαν το βλεμμα τους στο βρεφος.
Εμειναν ακινητοι..ναζι συνοδοι στο Αουσβιτς, επικινδυνοι παραφρονες που μπορεσαν να συνεννοηθουν για να φτιαξουν μιαν Αιρεση..Ηταν σιγουρα Αιρεση γιατι ηταν σιγουρο οτι ολοι αυτοι πιστευαν σε ιδιο Θεο..και τη συνεχεια αυτης της σκεψης δε θελω να τη κανω.

Επειτα κινηθηκαν ολοι μαζι προς το βρεφος, το οποιο, σα να τους καταλαβε,
αρχισε να κλαιει εντονοτερα.
Δε θα ντραπω εδω να το πω: Η πρωτη μου σκεψη ηταν να τρεξω τοσο δυνατα ωστε να παρουν φωτια τα ποδια μου, να φυγω απο αυτο το αποκοσμο ξεφωτο, εγκαταλειποντας το βρεφος στο ελεος αυτων των τερατων.
(Πιστεψτε με, ηταν μια απο τις φορες που δεν αξιζει στη δειλια περιφρονηση, αλλα κατανοηση)

Ειχα δει τοσους εφιαλτες στη ζωη μου μα δε περιμενα ποτε οτι θα βιωσω τον φρικτοτερο απο αυτους ζωντανο. Δεν ηξερα εκεινη τη στιγμη οτι ο εφιαλτης μου δεν ειχε καν φτασει στο αποκορυφωμα του
.
Σκεφτομενος το παιδι που δεν εχω, δεν αντεξα τελικα να αφησω ανυπερασπιστο το βρεφος.
Μαζεψα ολον τον φοβο μου και τον εκανα ορμη. Μαζεψα τον εφιαλτη αυτον πλαι στη ζωη που ειχε μολις γεννηθει και τον συρρικνωσα τοσο πολυ ωστε να μη του επιτρεψω να μολυνει αλλο ετουτη τη νυχτα.
Ετρεξα σπαζοντας τον ανιερο κυκλο και κατευθυνθηκα προς το μωρο. Οι λευκες κελεμπιες
ηταν θολες στα ματια μου, δεν ειχα χρονο, ουτε ηταν η στιγμη καταλληλη ωστε να ζυγισω τις αντιδρασεις τους.
Ομως, στα κλασματα δευτερολεπτου που μεσολαβησαν μεχρι να φτασω στο βρεφος, αντιληφθηκα
οτι παρεμεναν ακινητες, λες και δεν αιφνιδιαστηκαν καθολου απο την εισβολη μου..

...λες και με περιμεναν.

Το φεγγαρι ελαμψε ακομα δαιμονικοτερα οταν πηρα στα χερια μου το βρεφος,
το φεγγαρι, οι λευκες κελεμπιες
ισως ολα μαζι, ισως δε ξερω τιποτα τωρα,
ισως ηταν μια παγιδα απο την αρχη,
ισως η μονη περιπτωση να κρατησω τα λογικα μου ειναι να πεισω τον εαυτο μου οτι αυτο που ειδα εκεινο το βραδυ, δεν ηταν παρα ενας εφιαλτης,
ισως και παλι, δε μπορω να αποφυγω την επελαυνουσα καταρρευση διοτι, ακομα κι αν ηταν ετσι,
τι σοι αρρωστο μυαλο επλασε αυτες τις εικονες;

Ισως δε θα ξεχασω ποτε τι συνεβη τη στιγμη που κρατησα στα χερια μου το μωρο,
ισως δε θα ξεχασω ποτε οτι σταματησε αποτομα να κλαιει,
ισως δε θα ξεχασω ποτε τον τροπο που με κοιταξε λες και δεν ηταν μωρο,
(λες και δεν ηταν νυχτα...λες και δεν ηταν κοσμος),
ισως ακομα και να μπορουσα να κρατησω τα λογικα μου, αν αυτη η σκηνη, το ονειρο η πραγματικοτητα,
εληγε εκει
και δεν εβλεπα ποτε το χαμογελο αυτου του πλασματος, χαμογελο πονηρο, χαμογελο απεριγραπτο,
χαμογελο που τρυπωνε μες στη ψυχη και σου θυμιζε οτι, οσα θαυματα κι αν κατορθωσει ο Ανθρωπος, οσα Μυστηρια κι να εξηγησει, οσους γριφους και να διαλευκανει,
ποτε του δε θα μπορεσει να ξεφυγει απο ενα καταραμενο δασος που βρεθηκε ξαφνικα στον δρομο του, απο ενα καταραμενο δασος που ισως να επιλεγει καποιους απο την αρχη της ζωης τους
και τους καλει εδω,

ενα καταραμενο δασος,
καποιες καταραμενες  φιγουρες..

κ ενα πλασμα..που το χαμογελο του με εκανε απο τοτε να προσμενω τον θανατο
μηπως και λυτρωθω.

\Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ

 

 

 

 H γειτονια ηταν πανικοβλημενη. Το εβλεπες στα ματια τους, απο τον ψιλικατζη και τον περιπτερα μεχρι τη φουρναρισσα και ολους οσους τυχαινε να συναντησεις στον δρομο. Αναστατωση και φοβος.
Ο καθενας πια σε ζυγιζε προσεκτικα, δε περνουσε απαρατηρητος κανεις. Μια μειξη καχυποψιας αλλα και ενος αδιορατου ενθουσιασμου. Ναι, ενθουσιασμο θα το χαρακτηριζα. Υπηρχε τωρα κατι που μας ενωνει. Μια νεα συλλογικοτητα. Επρεπε να ειμαστε αλληλεγγυοι.
Με τη παραμικρη φωνη, οφειλαμε να τρεξουμε να δουμε τι εγινε, να ενδιαφερθουμε.

Αλλωστε, αυτο που μας ειχε συμβει, το βλεπαμε μονο στις ταινιες.

Τρεις φονοι, ιδιοι κι απαραλλακτοι, ο ενας με τον αλλον. Δεν ηταν γνωστες οι λεπτομερειες στον κοσμο, παντως τρεις ανθρωποι βρεθηκαν στη μεση του δρομου η εξω απο τα σπιτια τους,
με κομμενο το λαρυγγι. Δε προλαβαν καν να φωναξουν.
Ο δολοφονος ηξερε τι εκανε και που εκοβε.
Δυο αντρες και μια γυναικα. Ο δολοφονος δεν εκανε διακρισεις στο φυλο.
Βλεπαμε περιπολικα συχνοτερα απο ποτε. Ομως, λες και ειχε διαλεξει προσεκτικα το μερος,
η γειτονια μας δε βολευε για περιπολια. Στενοι δρομοι, παντου παρκαρισμενα αμαξια,
ισα ισα που χωραγες να περασεις εποχουμενος.
Ανηφορια και ρυμοτομικα εγκληματα. Μπορουσες να σφαξεις τον οποιονδηποτε με το περιπολικο να βρισκεται λιγο μετρα μακρυα σου, και να μη γινεις αντιληπτος λογω των στενων και των πολυ μικρων για Αθηνα δρομων.
(Αλλωστε, το πιθανολογουσαν ολοι οτι ο δολοφονος ηταν γειτονας τους. Εβγαινε να κανει ο,τι εκανε
και μετα χωνοταν σπιτι του, ικανοποιημενος απο το αρρωστημενο "εργο" του)

Δεν αργησαν να δημιουργηθουν και μοναδες πολιτοφυλακης. Ανθρωποι, κυριως μεσηλικες
και οικογενειαρχες, περιπολουσαν, εφτα εφτα, οχτω οχτω, απο την ωρα που επεφτε ο ηλιος μεχρι
τις 2 με 3 το πρωι. Φακοι, σφυριχτρες, μαλιστα αρκετοι βγαλανε  αδεια οπλοφοριας και φεραν πανω τους καποιο οπλο. Ευκολο δεν ειναι, αλλα ακομα και σημερα, αν πληρωσεις καλα τους σωστους ανθρωπους, δεν υπαρχει περιπτωση να μην εξυπηρετηθει το αιτημα σου, οποιο κ αν ειναι αυτο.

Οι νεοι ηταν κι αυτοι τρομοκρατημενοι, καποιοι ομως φαινονταν να το διασκεδαζουν.
Καποιοι ηθελαν να δειχνουν ετσι, καποιοι αλλοι ηταν σε υπερενταση, τσιτωμενοι, διεγερμενοι.
Στοιχηματιζω οτι θα ηθελαν αρκετοι να βρεθουν φατσα καρτα με τον δολοφονο
(Ασχετα αν το μετανιωναν στη περιπτωση που πραγματοποιουταν αυτο)
Να τον εβλεπαν μπροστα τους, να ειχαν μετα μια ιστορια να διηγηθουν, πως επιβιωσαν,
πως τον νικησαν, ενα τροπαιο ηρωισμου, ενα κατορθωμα για να κοκκορευονται στους φιλους και στις κοπελες τους.

Ολα αυτα βεβαια, τη μερα. Γιατι, τη νυχτα, ελαχιστοι τολμουσαν να τριγυρισουν. Ειδικα με το που διαλυοταν η πολιτοφυλακη, ενα σιωπηρο πεπλο σκεπαζε τη γειτονια.
Μεσα σε αυτη τη σιωπη, μπορουσες να ακουσεις μεχρι το θροισμα των φυλλων απο τον ανεμο.
Η τα αιρ κοντισιον να δουλευουν στο φουλ.
Η τα παντζουρια να ανοιγοκλεινουν ακομα και σε ενα μακρυνο μπαλκονι.
Οπως καταλαβαινετε, η γειτονια πλεον ηταν εχθρικη προς τον οποιονδηποτε δε μιλουσε καλα Ελληνικα. Λογω τοποθεσιας, δεν εβλεπες πολλους ξενους στον δρομο. Πραγματικα, αν δεν εμενες εδω, δεν ειχες δουλεια εδω. Δεν ηταν σταυροδρομι, δεν ενωνε πολυσυχναστες συνοικιες,
σχεδον στην ακρη της πολης, ουτε ενα νοσοκομειο, ουτε μια καφετερια, ενα κλαμπ, μια δημοσια
υπηρεσια η ο,τιδηποτε που θα αναγκαζε καποιον να περασει απο εδω.
Δε νιωθαμε αποκομμενοι βεβαια απο την Αθηνα, ισα ισα που οι συγκοινωνιες ηταν σχετικα συχνες.

Απλα, αν δεν ησουν κατοικος, δεν υπηρχε λογος να περπατας τους δρομους αυτους.
Ετσι, καθε νεα παρουσια, τραβουσε τα βλεμματα, σχεδον οπως σε ενα επαρχιακο χωριο.
Ειδικα τωρα. Ειδικα αν εβλεπαν αλλοδαπο.
Ενα βραδυ η πολιτοφυλακη παραλιγο να λιντσαρει ενα μελαψο παιδι που συναντησε αργα τη νυχτα.
Καποιος ακουσε τη φασαρια και καλεσε την Αστυνομια. Αποδειχτηκε οτι ηταν μαθητης της Τριτης Λυκειου, που ειχε ερθει να δει καποιον φιλο του εδω.

Οι μονοι που ειχαν γλυτωσει απο την καχυποψια ηταν 3-4 οικογενειες Αλβανων που ζουσαν χρονια εδω. Αυτοι μαλιστα ανηκαν στα πιο δραστηρια μελη της πολιτοφυλακης, περιπολωντας σχεδον καθε μερα. Μαλλον ηθελαν να αποδειξουν οτι αυτη η γειτονια ηταν η νεα τους πατριδα.

Η ωρα ηταν τρεις και εγω γυρνουσα απο κατι που δε μπορουσα να αποφυγω. Ενας φιλος μου εχασε τους γονεις του σε τροχαιο δυστυχημα. Και η υπολοιπη παρεα, σε βαρδιες, δυο δυο, ενας ενας,
περνουσαμε τα βραδια κοντα του.
Τωρα που το σκεφτομαι οι βαρδιες μας ηταν κατι σα τις περιπολιες της πολιτοφυλακης, αλλα τα δικα μας κινητρα ηταν σαφως ευγενεστερα, υποκινουμενα απο τη Φιλια κ οχι τον Φοβο η την Εκδικηση.

Τωρα που το σκεφτομαι, πολλοι θανατοι ειχαν μαζευτει τελευταια εδω.

Καθως βγηκα απο το ταξι, καμια δεκαρια μετρα μακρυα απο το σπιτι μου

(Οπως σας ειπα, αρκετοι δρομοι ηταν τοσο στενοι ωστε να μη χωρας καν να βγεις απο το ταξι, παρα μονο στα σταυροδρομια που ενωνονται οι στενοι δρομοι)

ειδα καποιον να πλησιαζει προς το μερος μου.

Ταχυκαρδια και αγωνια, ενιωσα τους παλμους μου να ξεπερνανε κατα πολυ το κανονικο.
Κοιταξα γυρω στα μπαλκονια μπας και δω καποιο φως ανοιχτο.
Τιποτα. Πισσα και θανατερη σιωπη.
Τον εβλεπα να πλησιαζει και ενιωθα οτι δε πρεπει να διστασω. Η εκεινος η εγω.
Οταν φτασαμε διπλα διπλα, εβγαλα τον σουγια κι αστραπιαια, του εκοψα το λαρυγγι.
Δε προλαβε καν να βγαλει αχνα, οπως και οι υπολοιποι αλλωστε.
Δεν ειχα σκοπο να το ξανακανω τοσο γρηγορα, αλλα ηταν ευκαιρια..Ειπαμε, πουθενα φως σε κανενα
μπαλκονι, κριμα ηταν να αφησω τη συγκυρια ανεκμεταλλευτη.
Η καρδια επανερχοταν σιγα σιγα στους κανονικους της ρυθμους.
Καθε φορα, η ιδια ανατριχιλα, εξαψη και ταχυκαρδια. Δε μπορω να το περιγραψω, πρεπει να το ζησετε για να με καταλαβετε.
Την ιδια στιγμη ομως, αναγκαστηκα να ρισκαρω. Περπατησα λιγα μετρα παρακατω και πεταξα τον σουγια που ειχα παρει απο το Μοναστηρακι, σε εναν σκουπιδοτενεκε, βαθεια μεσα στις σακκουλες σκουπιδιων.
Αυτος ο φονος ειχε γινει λιγα μετρα απο το σπιτι μου..Ηξερα οτι αν δε μαθω να ελεγχω το νεο μου εαυτο, δε θα απεφευγα για πολυ καιρο ακομα τη συλληψη.
Ανεβηκα στο διαμερισμα, εκανα μικρα κομματακια κι εκαψα στη μπανιερα τα ρουχα που φορουσα, ερευνησα απο το μπαλκονι μπας και δω καποιο φως να αναβει, και υστερα κατεβηκα να πεταξω τα αποκαιδια.
Το πτωμα ηταν ακομα εκει.. και παλι θα υπηρχε dna μου πανω του..
Πρεπει να μαθω να το ελεγχω..δεν αποκλειω αυριο να εμφανιστουν μπατσοι στο διαμερισμα και να αρχισουν τις ερωτησεις..ισως θα ηταν καλο να εξαφανιστω για καμια εβδομαδα..ειχα καιρο να δω και τους γονεις μου..Τα μαθηματα στην Ιατρικη μπορουσαν να περιμενουν.

Πολλοι θανατοι ειχαν μαζευτει εδω τελευταια..
Κι εγω, ημουν υπευθυνος για τους περισσοτερους.