Ηρθες οταν Εγω... (Του Μανολη Αναγνωστακη)

Hρθες οταν εγω δε σε περιμενα. Σαν καθε νυχτα
Καιοντας την αναμνηση πικρων θανατων
Ανημπορια των γηρατιων, τρομος της γεννησης,
Σε τρωγλες σκοτεινες, στην αγκαλια της ηδονης
Περα απ΄τους αδειους καμπους των αποσπασματων
Ηρθες οταν εγω δε σε περιμενα. Α πως θα ζουσες
Εσυ κι εγω μια τετοιαν εποχη
Σαπιο φορτιο στ'αμπαρι ενος
Μεθυσμενου καραβιου που πεθαναν ολοι
Βουλιαζοντας με χιλιες τρυπες στα κορμια μας
Ματια θολα που χλευασαν το φως
Στοματα αδεσποτα στη φλουδα της ζωης
Καιοντας την αναμνηση-Νεκροι
Σε μια εποχη ανεκκλητου θανατου
Ηρθες οταν εγω δε σε περιμενα. Κι ουτε ενα νευμα
Μια ΄λεξη, οπως η σφαιρα στο στιγμα του λαιμου
Ουτε μι'ανθρωπινη φωνη γιατι δεν ειχε
Ακομα γεννηθει καμια φωνη
Δεν ειχε γεννηθει τ'αγριο ποταμι
Που ρεει στις ακρες των δαχτυλων και σωπαινει.
Αναμνηση ζωης-ποτε ν'αρχιζεις
Αδιστακτος και πραος να βγαζω λογους
Να εκφωνω στα κενοταφια τους θρηνους
Φθαρμενους στων φθογγων την πολυκαιρια
Και να κλειδωνεις τις μικρες-μικρες χαρες
Οχι πατωντας στους νεκρους πανω σου στιχους
Γιατι αν ειναι κοκκαλα, ερωτες η χαμοσπιτα
Με την κουβερτα στην ξωπορτα χωριζοντας τον κοσμο
Στα δυο, κρυβοντας τον σπασμο και την απογνωση
Κι εξω να ψαλλουν οι περαστικοι σε πεισμα των πιστων
Στο πεισμα του αρρωστου παιδιου και του χειμωνα.
Α πως θα ζουσες μια εποχη. Κι αυτος αδιστακτος,
Ο χρονος, θρυμματιζοντας τη σκεψη
Τα στερεα σχεδια και τις βιαιες αποφασεις
Τα αιωρουμενα γιατι, τα υγρα χαμογελα
Ηρθες οταν εγω δε σε περιμενα. Μη με γελασεις
Αυτα δεν ειναι τα κατωφλια που εχω σκυψει
Αυτες οι κρυπτες που ριγουν τα τρωκτικα
Δεν εχουν τιποτα απο τ'αρωμα της λασπης
Ουτε απ'το χαδι των νεκρων τα ονειρα μας
Γιατι εχει μεινει κατι-αν εχει μεινει-
Περα απο θανατο, φθορα, λογια και πραξη,
Αφθαρτο μες στην τεφρα αυτη που καιω
Σαν καθε νυχτα την αναμνηση θανατων
Πικρων και ανεξηγητων θανατων
Γραφοντας ποιηματα χωρις ηχους και λεξεις.

Μανολης Αναγνωστακης.
Απο τη ΣΥΝΕΧΕΙΑ, 1953-1954
Εκδοσεις : Ανθολογος Ερμης