REMEMBER, REMEMBER THE 5TH OF NOVEMBER

  Θες πραγματι να μαθεις ποιος ηταν;
Η ζητας κατι παραπανω απο ενα Ονομα;
Την ελπιδα οτι θα αντισταθουμε στο Προδιαγεγραμμενο;
Αν παψουμε να το αποκαλουμε ετσι, θα απωλεσει την ισχυ του;
Αν καταλαβουμε οτι δεν υπαρχει Προδιαγεγραμμενο,
θα μπορεσουμε να το ανατρεψουμε;

Ενας γερος κλεινει τα ματια
αποκαμωμενος
λιγο πριν το Τελος,
αναλογιζεται τα σφαλματα του
διχως να ξερει οτι το Παρελθον ειναι περισσοτερο ευμεταβλητο κι απο το Μελλον
-οταν εισαι αδυναμος και δε προσπαθεις-
διχως να ξερει οτι το Παρελθον ειναι εξισου αγνωστο με το Μελλον
-και η αγνοια γινεται Γνωση
και η Γνωση γινεται Αποδοχη
και η Αποδοχη γινεται Δυναμη
και η Δυναμη τον ωθει να κανει πραγματα περα απο τις δυναμεις του-,
μπορουμε να το αλλαξουμε
ακομα κι αν δεν αλλαξει
φτανει να αλλαξουμε εμεις,

γιατι ειμαστε υποτελεις
νομιζουμε οτι ειμαστε αρτιμελεις
και μενει στο Ονειρο αυτο που δε προσπαθησαμε ποτε
μια ματια στο Παραδοξο
κτηρια γκρεμιζονται
μα, ο,τι κακο εχει συμβει μεσα σε αυτα
παραμενει Αγερωχο και Παντοδυναμο,

ας αντικαταστησουμε
τον φοβο με τη Δυναμη
την αλαζονεια με τη Τρυφεροτητα
τη μαλθακοτητα με τη Πυγμη
τον εφησυχασμο με την Βια
το αγχος με τη Γαληνη
τη φρικη τον Κινδυνο
την αμαρτια με την Ανθρωπινη Φυση
(κ ας μη τη πουμε Βια,
ας τη πουμε Αναγκαιοτητα)
καποια θα τα ονομασουμε αλλιως
καποια θα εξακολουθησουν να μας βασανιζουν
καποια θα αποκτησουν περαιτερω ομορφα κι ασχημα νοηματα

ομως,

τα αστρα, οταν χορευουν,
δεν ειναι παρα ανθρωποι που εμαθαν να κανουν την Αγαπη
παντοτινη
να αντιστεκονται στον Χρονο,
                            στον Κρονο,
                            στα ψευτικα Ειδωλα,
δε χρειαζομαστε ειδωλα η εμβληματα
-μα εκεινος, θα μπορουσε να ειναι-.
δε χρειαζομαστε Ηρωες
-για την ακριβεια, τους εχουμε αναγκη-

κ αν Ηρωας γινεις κι εσυ,
μια ηλιολουστη μερα, διχως να αναρωτιεσαι για το καθε τι που αντικρυζεις,
οταν το καθε τι που αντικρυζεις θα ειναι Αγαπη,
κ θα εχει την ιδια ακριβως σημασια
θα ειναι χαμογελο, χαδι φιλικο, εναρμονιση
αυτο που αντικρυζεις, θα εισαι εσυ
κ αν κατι δε μπορει να εξευγενιστει
αυτο να ξερεις, δε μας αποθαρρυνει,
δεν ειμαστε εδω για να το εξωραισουμε,
ειμαστε εδω να το αγαπησουμε,
να δωσουμε μορφη ακομα και στο Ψεμμα αν χρειαστει
-γιατι οταν το Ψεμμα γινεται Λεπιδα και ο λαιμος που κοβει
ειναι ο λαιμος της Αληθειας
συχνα το αιμα αυτο
ειναι θαυματουργο
μια σταγονα μονο φτανει
να υπερβουμε και τα δυο-

και να φτασουμε περα απο το Ψεμμα ,την Αληθεια, το Ανεφικτο και το Εφικτο,
καπου αλλου
πουθενα
και παντου
ακροβατωντας ισως στην αρχη
οταν αυτο που αντικρυζεις θα ειναι
αγαπης Αφορμη
κ οχι Αναγεννησης
(Εφοσον, δε θα φοβασαι μηπως πεθανεις οταν θα εισαι νεκρος,
τοτε, μη φοβασαι να ζησεις, οσο θα εισαι ζωντανος)
δε χρειαζεται να ψαχνεις πως θα αναγεννηθεις
αρχισε να ψαχνεις πως μπορεις να μη "πεθανεις"
και μιλαω συμβολικα,
οταν τα Συμβολα δε θα ειναι κατι παραπανω απο εμας
οταν τα Συμβολα δε μας ξεπερνουν
τοτε κι εμεις θα ειμαστε ο καθενας ενα Συμβολο,
οσοι κι αν χαθουν η ξεχαστουν
αλλοι τοσοι θα μενουν εδω να το θυμιζουν
ειναι πολυ δυσκολο αλλα οχι ουτοπικο
σχεδον ακατορθωτο ομως οχι ανεφικτο

κι αν δε προσπαθεις
ολα θα φαινονται ανεφικτα
ακομα και τα μεγαλα κατορθωματα
θα μοιαζουν με πραγματα που οι ανθρωποι καποτε τα μπορουσαν μα οχι τωρα
αν καποτε ομως το μπορουσαμε, το μπορουμε και τωρα
αν ποτε δε το εχουμε κατορθωσει
δε σημαινει οτι ποτε δε θα το κατορθωσουμε
κι αν εχουμε αποτυχει
δε σημαινει οτι θα αποτυχαινουμε για παντα

κ η φωτια θα πνιξει τους Ουρανους
θα αγκαλιασει τους Ουρανους
θα αφηγηθει στα Αστρα την ιστορια μας
κ τα Αστρα θα Χορεψουν για ακομη μια φορα
θα θυμηθουν την Αληθεια τους,
θα θυμηθουν οτι ειναι φτιαγμενα απο Αγαπη κι απο Σαρκα
(καθε Σαρκα, οταν Αγαπαει, γινεται Αστρο)

κι εγω θα λαμψω
οταν συγχωρησω τους δολοφονους μου
οταν τους αγαπησω
διχως αυτο να σημαινει πως δε θα τους τιμωρησω
οταν αγαπησω τα Παντα
διχως να περιμενω να μου ανταποδωσουν την Αγαπη
(Γινεται μονο αν δε το απαιτεις)
κ ολα αυτα θα γινονται μαζι
γιγαντιαιο ανθρωπινο κυμα
στη γη, στον ουρανο, στη φωτια, στο νερο
οταν η Φωτια καταστρεψει οχι μονο Θρονους και Τυραννιες
αλλα κυριως τον φοβο μεσα μας
(Και γινει Δυναμη)
τοτε, στο Νερο θα οδηγηθουμε
στη Μητρα ξανα

κι οταν απο κει θα βγουμε,
για δευτερη φορα
τον κοσμο θα δουμε,
με αλλη ματια

(Κι ισως τοτε να μη το ονομασουμε Παραδοξο)