ΜΙΣΟΣ

Διαχυτα εξαπλωμενο στις μερες μας,το μισος βρισκεται παντου.Το συναντας συνομιλωντας με τον οποιονδηποτε,μισος για τους πολιτικους,μισος για τους δημοσιους υπαλληλους που απεργουν,μισος για αυτους που κλεινουν τους δρομους,μισος για τους απεργοσπαστες,μισος για τον γειτονα τον βολεμενο που δε τον πιανει η κριση.
Μισος για ολους αυτους που οταν συγκρινουμε τον εαυτο μας,ο εαυτος μας βρισκεται σε μειονεκτικη θεση.
Δεν αναφερομαι εδω στη δικαιολογημενη οργη του κοσμου για τους απατεωνες πολιτικους.Αυτη ειναι περα για περα δικαιολογημενη.
Μιλαω για κατι που τη ξεπερνα,ετσι τουλαχιστον οπως το αντιλαμβανομαι εγω.
Για ενα μισος τυφλο,που δε στρεφεται καπου συγκεκριμενα.Αλλα παντου.

Το προβλημα ομως ειναι οτι δεν υπαρχει μισος προς ετερον.
Οταν μισουμε,δε μισουμε ποτε αυτο που νομιζουμε οτι μισουμε.
Αλλα,τον εαυτο μας.
Αν το σκεφτειτε λιγο,θα το συνειδητοποιησετε.
Θυμηθειτε ας πουμε τις φορες που εχετε μισησει καποιον με ολη σας τη δυναμη.
Θυμηθειτε τον εαυτο σας εκεινη την εποχη.
Δε νιωθατε αδυναμοι?Δε νιωθατε σε μειονεκτικη θεση απεναντι του?
Ουσιαστικα τον ιδιο σας τον εαυτο δε μισουσατε που επιτρεψατε σε αυτον τον οποιον τωρα μισειτε να σας ξεγελασει κ να τον εμπιστευθειτε?
Το μισος παντα ειναι αδυναμια.Μειονεξια.Κ ανασφαλεια.
Ειναι μια αρρωστημενη ψυχικη κατασταση που ομως ειναι μοιραιο καποτε να καταλαμβανει κ τους υγιεστερους ψυχικα ανθρωπους.
Σε στιγμες που νιωθουμε αδυναμοι,λιγοι κ μικροι,τοτε ειναι που ξεχυνονται ολα τα αρνητικα συναισθηματα στην επιφανεια.
Σε στιγμες που παυουμε να εμπιστευομαστε τον εαυτο μας.Κ συνειδητοποιουμε οτι χειραγωγηθηκαμ,οτι εξαπατηθηκαμε.
Κ τωρα αυτον που μας εξαπατησε ,τον μισουμε.
Αναγνωριζοντας ετσι εμμεσα την ανωτεροτητα του κ τη μικροτητα μας απεναντι του.
Καποιος που αγαπαει κ πιστευει στον εαυτο του,δε θα φτασει ποτε στο σημειο να νιωσει μισος για καποιον παρα μονο σε ακραιες περιπτωσεις.

Ετσι,ολο αυτο το μισος που εχει διαχυθει στην ατμοσφαιρα[κ εννοειται οτι δε βγαζω τον εαυτο μου απεξω γιατι κ εγω το νιωθω συχνα τελευταια],ολη αυτη η αρρωστημενη κατασταση,το ολοι εναντιον ολων,το homo homini lupus est,
με κανει να πιστευω οτι δεν οφειλεται μονο στη δικαιολογημενη οργη που νιωθουμε απεναντι στους απατεωνες που μας κυβερνησαν κ μας εξαπατησαν.
Αλλα οφειλεται πρωτιστως στη ματαιωση.
Στο οτι ολη αυτη η κριση μας αναγκασε να κανουμε εναν απολογισμο ζωης,τι κατορθωσαμε ως τωρα,σε τι αποτυχαμε,
εκμεταλλευτηκαμε αραγε τις ευκαιριες που μας παρουσιαστηκαν?

Κ ολος αυτος ο απολογισμος που καναμε[παντα μπροστα σε τετοιες κρισεις,οι ανθρωποι συνηθιζουν να κανουν απολογισμους],δεν ειχε τα προσδοκωμενα αποτελεσματα.
Καπου ζυγισαμε τις ικανοτητες μας κ τις βρηκαμε ελλιποβαρεις.
Καπου μετρησαμε τα λαθη κ τα σωστα μας,κ βρηκαμε τα πρωτα να υπερισχυουν.
Ματαιωση.Σα να ξυπνησαμε απο τον υπνο κ να συνειδητοποιουμε οτι δεν προκειται να ξαναδουμε ποτε τοσο ωραια ονειρα σαν αυτα που μολις ειδαμε.
Κ ολη αυτη η ματαιωση οδηγει στο μισος.
Που επαναλαμβανω,οτι το μισος στη καθαρη μορφη του,δεν υφισταται ΠΟΤΕ ως μισος προς ετερον,μισος προς τον οποιονδηποτε.Αντιθετως,το μισος στρεφεται παντα εναντιον του εαυτου μας.
Τον εαυτο μας μισουμε,οταν μισουμε.
Για αυτο κ πρεπει,οσο μπορουμε,να αποβαλλουμε ολη αυτη την αρνητικοτητα.
Ειτε οι ζωες μας γιναν σκατα,ειτε γιναν λιγοτερο καλες απο οτι ηταν,
το μισος δε βγαζει πουθενα.

Ας δουμε τη αληθεια καταφατσα κ ας παψουμε λοιπον να τιμωρουμε τους εαυτους μας που τους βρηκαμε λειψους στον απολογισμο της ζωης μας.Γιατι αυτο ακριβως πραττουμε οταν μισουμε,αυτοτιμωρουμαστε διχως να το καταλαβαινουμε.Οι δαγκανες του μισους δεν ειναι ποτε ανωδυνες για αυτους που μισουν.


ΥΓ HOMO HOMINI LUPUS EST=ο ανθρωπος ειναι λυκος για τον συνανθρωπο του.
Φραση του Τομας Χομπς αλλα δεν ειμαι σιγουρος για το αν τη πρωτοειπε αυτος.