ΜΙΜΟΥΜΕΝΟΣ ΤΟΝ ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΥ (ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ¨HUNG-OVER)

Το παρακατω ειναι ενα διηγηματακι απο μια σειρα παρομοιων διηγηματων που εχω γραψει παλια,υπο την επιδραση του Μεγα αλητηριου κ μεθυσου συγγραφεα Τσαρλς Μπουκοφσκυ!

Ανοιξα τα ματια.10 το πρωι.Εβλεπα το σπιτι να γυριζει σα καρουζελ.Φοβηθηκα οτι ολοκληρη τη μερα δε θα εβρισκα τη δυναμη να σηκωθω απο το κρεβατι.Το στομαχι μου επαιρνε την εκδικηση του για τη δοκιμασια που το υπεβαλλα χθες βραδυ.Υπεφερα,Ειχα πιει κοντα στο ενα μπουκαλι τεκιλα.
Προσπαθησα να σηκωθω.Τελικα τα καταφερα.Σχεδον τρικλιζοντας πηγα στη κουζινα.Διψουσα.Ηπια λαιμαργα νερο.Το στομαχι μου τοτε πονεσε ακομα περισσοτερο.Ανακατευτηκα.Σκεφτηκα οτι θα ξερναγα.Αλλα τι θα ξερναγα?ειχα να φαω απο προχτες.

Ειχα ζησει πανω απο πεντακοσια χανγκοβερ.Πεντακοσια φρικτα πρωινα.Πεντακοσιες ζαλισμενες μερες.Αν προσθεσεις κ τα προηγουμενα βραδια της κραιπαλης,εχουμε χιλιες ζαλισμενες μερες
Χιλιες ζαλισμενες μερες,το σπιτι ακομα γυριζει σα καρουζελ κ εγω σκεφομαι οτι θα ειναι καλυτερα να σκεφτομαι λιγοτερο.
Με κουραζε η πολυ σκεψη.Ειδικα οταν σκεφτομουν παπαριες.Επεσα να κοιμηθω ξανα.Τιποτα.Τα τελευταια χρονια,ξυπνουσα παντα νωρις το πρωι,υστερα απο μεθυσι.9-10 η ωρα το πολυ.Κ δε συνερχομουν παρα μονο το απογευμα,υστερα απο το μεσημεριανο υπνο.Μεχρι τοτε υπεφερα σχεδον απο παραισθησεις κ εμμονες,οφειλομενες στο αλκοολ της προηγουμενης μερας.
Το μεσημερι ομως αργουσε.Κ το στομαχι μου εξακολουθει να ποναει.
Καποτε εκτιμουσα τον εαυτο μου.Μετα τον μισησα.Τωρα αδιαφορω για το τι ειναι,τι θα μπορουσε να ειναι,τι μπορει ακομα να καταφερει.
Κ αυτο ειναι το χειροτερο.

Πηγα στο σουπερ-μαρκετ να παρω γαλα.Συνηθως δε πινω γαλα.Αλλα τωρα χρειαζοταν.Θυμηθηκα τις διαφορες απο την εποχη που ημουν μικρος κ εξαναγκαζομουν να πιω γαλα.
Αν υπηρχε κατι ζωντανο μεσα μου,θα εκλαιγα.Αλλα ειχα παψει να κλαιω.Οπως κ να γελαω.Κ η ωρα περνουσε.Σκεφτηκα να καπνισω.Το στομα μου ομως ηταν γεματο δηλητηριο απο χθες.Εκεινη τη στιγμη σιχαθηκα το τσιγαρο.Σχεδον οσο κ τις μερες που περνουσαν ετσι διχως λογο.

Το μεσημερι ηλθε.Λιγο πριν παραδοθω στη γλυκια λυτρωση του υπνου,χτυπησε το τηλεφωνο.Ηταν η Σοφια.Μου αρεσε η Σοφια.Κ ειχε πολυ καιρο να με παρει τηλεφωνο γκομενα.Χαρηκα.Μου ειπε να παμε για καφε.Ημουν χιλια κομματια αλλα δεν ηθελα να αρνηθω,ηθελα να τη δω.Συμφωνησα.Ισως το να με δει σε τετοια χαλια,δε θα ηταν ο,τι καλυτερο.Κ τι εγινε?Ετσι κ αλλιως το ειχα χασει το παιχνιδι με αυτην.
Δε με επαιρνε.Μαλλον.Τiming.Mε τις γυναικες εχω λαθος timing.Οταν πρεπει να τη πεσω,κωλωνω.
Κ τη πεφτω στη πιο καταλληλη στιγμη.
Δεν ηταν παντα ετσι.Δε ξερω τι εγινε.Γιατι επεσα τοσο πολυ,Επεσα με ολους τους τροπους που μπορει να πεσει ενας ανθρωπος.Καποτε εψαχνα τα αιτια αλλα συντομα χαθηκα μεσα σε αυτα.Ακομα προσπαθω να βγω.Φαινεται οτι δε προσπαθω αρκετα.

Περπατησα απο Αλεξανδρας μεχρι Συνταγμα.Ο ηλιος με ειχε γαμησει.Την ειδα,χαμογελουσε.Προσπαθησα να χαμογελασω κ εγω.Σχεδον τα καταφερα.Προσπαθησα να ειμαι οσο γινεται περισσοτερο ανθρωπινος.Δυσκολο.Σχεδον ματαιο.Ενιωθα σαν εκφυλισμενος κ νικημενος Λυκος της Στεππας.Αυτος ομως ειχε καποιες Αξιες,εγω δεν ειχα καμμια.
Μου αρεσε ο Ερμαν Εσσε.Μου αρεσε κ η Σοφια.
Της ειπα οτι νιωθω μοναξια,δεν ηταν σποντα ουτε Μη-Σποντα,ηταν απλα η αληθεια.
Α!Ολα κ ολα!Ειχα καποια προτερηματα που αρνουνταν πεισματικα να με εγκαταλειψουν!Δεν ειχα προβλημα να ξεγυμνωνω τη ψυχη μου.Ημουν φθαρμενος αλλα ειλικρινης.Λιγοι εβλεπαν βεβαια θετικα την ειλικρινεια μου.Τη μεταφραζαν ως μοιρολατρια,αποδοχη της ηττας,αρνηση προσπαθειας για κατι καλυτερο.
Γαμωτο ηταν ολα αυτα αλλα πανω απο ολα ηταν ειλικρινεια!
Γαμωτο η Σοφια ηταν πολυ ομορφη σημερα!
Εξω απο τη καφετερια,περνουσε ενας γερος που εβηχε κ εφτυνε.
Αυτο δε την εκανε λιγοτερο ομορφη.
Ο γερος συνεχιζε να φτυνει καρκινο,η Σοφια συνεχιζε να μου δινει κατι σα χαρα.ο ηλιος συνεχιζε να με μολυνει με το φως του.Κ εγω συνεχιζα να σκεφτομαι ενα σωρο πραγματα.Τα περισσοτερα αχρηστα.1000 ζαλισμενες μερες,8000 ποτα
"ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ,ΜΑΛΑΚΑ!" ουρλιαξα ενδομυχα.
"Τι σκεφτεσαι?" με ρωτησε η Σοφια που καταλαβε κατι απο τις εκφρασεις του προσωπου μου.
"Οτι ειμαι μαλακας" της απαντησα.Δε περιμενε να ακουσει κατι τετοιο.Γελασε.Νομιζε οτι της εκανα πλακα.

Εφυγε αργοτερα.Μπορει να βαρεθηκε,
μπορει απλα να μη σταματω ουτε δευτερολεπτο να μειωνω τον εαυτο μου.
Ηθελα να παω Αμπελοκηπους απο Συνταγμα.Πηρα τη Βασιλισσης Σοφιας με τα ποδια.Περπατουσα ασταματητα.Ο ηλιος με μολυνε,με εκαιγε κ τοτε διαπιστωσα οτι δεν ημουν αλκοολικος.Εχω πιει ενα καραβι ξυδια στη ζωη μου αλλα αλκοολικος ακομα δεν ειμαι.Ισως καποτε καταφερω να γινω.
Προς το παρον ειμαι απλα δυστυχισμενος,αλλοτριωμενος,αποξενωμενος απο το καθε τι.
Η Βασιλισσης Σοφιας φανταζε ατελειωτη.Μα δε με ενοιαζε,την ειχα καταβρει πια με το περπατημα.
Οταν τα παντα μοιαζουν αφιλοξενα,το μονο που μπορεις να κανεις,ειναι να περπατας.
Μου αρεσε αυτη η φραση.Την ειπα σε εναν φιλο μου στο τηλεφωνο.Γελασε.